Ain't no mountain high enough

We rijden door een verlaten landschap. Naast ons wordt een nieuwe weg gelegd. Dat wil zeggen, de weg is half afgesloten, delen zijn gladgestreken met zand maar in geen velden of wegen is er iemand te zien die werk verricht. Zoals wel vaker in Patagonië.

Bij de Argentijnse grens schijnt de zon maar er staat een verraderlijke wind. Pleun pakt zich in terwijl Jan in korte broek en slippers verward zoekt naar god mag weten wat. Bij de douane is er net een blik toeristen geopend waardoor het er vrij druk is. Jan raakt aan de praat met één van de douaniers die het een bold move vind dat Jan er zo koel bij loopt (In de auto is ut altied werm, de zon schient best hard, allein ik vergeat det de zon altied vergezelt wuurd met unne ies kalde wind en det alles heej op zien elfendertigste, langzaam, geit). Jan heeft het ondertussen vrij fris maar weigert dit nu natuurlijk toe te geven. Het koppel voor ons doet er erg lang over (ut is un familie van zes Amerikanen, mama, papa, dochters en vriendjes, op bezeuk beej de dochter die al moande in Chili zit en precies weit wie ut mot. Natuurlijk wal met groëte gebaren en zelfvoldaanheid) waarschijnlijk omdat de douanier ondertussen door Facebook scrollt (gen grapje! Ze hebbe idder éin specifieke taak ouk al stuit dr beej eur niks en de ander heat un riej van heej wies ginder, Facebook it is). Jan besluit tóch toe te geven en uit de auto een vest en een lange broek te pakken. Wanneer we aan de beurt zijn loopt hij dan ook net op tijd binnen. Gezien we het riedeltje ondertussen wel kennen komen we zonder moeite door de douane. De auto wordt gecontroleerd door de douanier waar Jan net mee heeft zitten kletsen, die meer nieuwsgierig is naar de ballonnen achterin de auto dan of we nog iets willen declareren (umdet we inmiddels ruum un half oar op niks hebbe meuge wachten zien de douanier en ik goaie matties gewoare, ouk al ging ut gesprek allein euver ut kalde wear, de coffeshops in Nederland en de reis tot nou toe. Hea geluift ôs wal op ozze blauwe auge en det we niks mei hebbe. Ut is veur ôs de 6de of 7de de grenscontrole en we weite ondertussen ouk wal wat wal en neet ken. De Amerikanen zien vlak veur ôs gecontroleerd en zien hulemaol ontdoan als ze 3 groëte zakken greunte en fruit motte inleveren. Ze had toch wal beater motte weite en samen met de douanier grinniken we ze un bietje zuchtend en hoofdschudden oet).

 

Al lachend rijden we verder door het heuvelachtige landschap. Er staat veel wind dus Frenkie is druk aan het piepen. Langs de weg staat een lifter met zijn fiets (staat? Iedere liggende), Mitchel uit Spanje. Hij is onderweg naar El Calafate met zijn fiets maar er stond nu zoveel wind dat hij letterlijk stil stond op zijn pedalen (en mierdere kieren letterlijk van de fiets geweit is). Met een beetje passen en meten krijgen we zijn fiets in de auto en hij kon zichzelf er tussen vouwen.

Al rijdend ziet Pleun voor het eerst een Amarillo langs de weg, daarbij moet gezegd worden de eerste die niet plat is. Jan is net met zijn mobiel bezig als Pleun roept en mist het dus volledig (ik waar de weag aan ut zeuke).

 

15 op 16 januari 2020 Camping Vial el Calafate

In El Calafate zetten we Mitchel af bij het visitor center. Zelf rijden we door naar het centrum. Het centrum is volledig gericht op toeristen dus overal zien we restaurants, kroegen, winkels en supermarkten. We parkeren voor een fast food keten waar Jan begint te watertanden. Gezien ze ook WiFi hebben besluiten we daar te lunchen (ut is neet de Mcdrek maar de Wollyburger. Erg slecht maar idd ze hadde WiFi. De Wolly burger heat unne burger genaamd de Big Machine net 3 lagen gehakt bacon en kiës. Ik heb um neet op gekregen en werd bijna misselijk van de hoevuulheid "vleis").

Pleun heeft behoefte aan een warme douche na de laatste dagen dus we gaan op zoek naar een slaapplaats. We besluiten net buiten het centrum naar een camping te gaan. De camping ziet er verlaten en krakkemikkig uit. Ergens zie je wel dat iemand er echt liefde in heeft gestoken, met gekleurde picknicktafels en vrolijke wandschilderingen, maar dit is ogenschijnlijk lang geleden. Een verslonsde oudere man komt naar buiten en praat warrig Spaans (Ach, ut klonk warrig spaans maar volgens mich loat ut toch echt aan ôs). Hij beloofd een warme douche dus Pleun is al om. We zetten de tent op en wagen ons aan de douches. Jan omschrijft dit als volgt: in principe voldoet de douche aan de functionele eisen zoals; stabiel warm water en een goede druk. Dat gezegd hebbende mist het een slot op de deur, als de deur al sluit. Tegels vallen van de muur, de afvoer is zo goed als verstopt en van de drie douches werkt er maar één. Daarbij wordt het warme water gedeeld. Het komt eerst bij de vrouwen douches en wat over blijft komt naar de mannen waardoor het vrij verfrissend is. Maar goed het doet wat het moet doen, we zijn weer fris, in schone kleren en toe aan bier.

We lopen het dorp in en vinden een gezellig café (ein? We hebben un halve kroegentocht gedoan) met speciaalbier. Proost! 

16 t/m 21 januari 2020 Camping Libre el Huala

De volgende ochtend rijden we richting Parque Nacional los Glaciares.

Onderweg passeren we Estancia Anita. In 1921 zijn hier 121 mannen geëxecuteerd om een einde te maken aan de het protest van de werkers en de sociale onrust in het gebied (of te wel: executeren um de onderdrukking te verduidelijken. De arbeiders wilden betere arbeidsomstandigheden tijdens het schapenscheren, betere levensomstandigheden tijdens hun verblijf op de boerderijen en een beter loon voor het harde werk dat ze deden die waren vastgelegd in een arbeidsovereenkomst die een paar maanden eerder was ondertekend in Estancia El Tero, met luitenant Héctor Varela voor de eerste keer in Santa Cruz in januari 1921. Toen de arbeiders bij de regering klaagden omdat ze niet voldeden aan wat was afgesproken, schoot dezelfde regering die de overeenkomst had ondertekend hen neer onder leiding van de radicale president Hipólito Irigoyen en commandant Hector Benigno Varela. In totaal zijn er naar schatting ongeveer 1500 arbeiders geëxecuteerd door het leger, begraven in verschillende delen van Santa Cruz. Estancia Anita zal de laatste nederlaag zijn van de heroïsche arbeidersstaking) Langs de weg staat een monument om de slachtoffers van deze zwarte bladzijde uit de geschiedenis te eren. (https://www.patagonia-argentina.com/patagonia-tragica-estancia-anita/).

Nationaal park Los Glaciares ligt in de zuidelijke Andes van het Argentijnse grondgebied, ten zuidwesten van de provincie Santa Cruz aan de grens met Chili. Sinds 1981 staat het op de werelderfgoedlijst van UNESCO vanwege zijn imposante natuurlijke schoonheid. In het park is een gratis camping waar je een week mag staan (neet det ut echt gecontroleerd wuurd). Er staan afschuwelijke dixi's, Jan kan dit fenomeen better omschrijven (ik ken ut neet anders umschrieve dan un dixi omhulsel, un basisschoelstoal met un gaat in de zitting en dan un soort van zelf gemaakt gaat in de bodem van de dixi met un prachtig oetzicht op de natuurlijke haup van minselijke oetwerpselen. Verder is ut neet aan te raden um op slippers te goan want ik heb gen idee hoe vrouwen, ouk Pleuns conlusie, heej noar de wc goan maar mikke is heej un groëtkunst. Op de plaatsaanduiding veur de veut ligt standaard un plas, haha. De mannen goan heej gewuun beej unne baum stoan), en er staan watertonnen voor het geval er brand uitbreekt maar verder mag je het doen met het grasveld en het adembenemende uitzicht.

  

We vinden al snel een half beschut plekje met uitzicht op de bergen en Perito Moreno. We besluiten daar de tent op te zetten en we kunnen Frenkie ernaast kwijt. Gezien het weer wat minder is spenderen we veel tijd kaartend in Frenkie. Naast ons parkeert een jong gezin, we hebben er weinig mee maar het is vermakelijk om ze bezig te zien.

Daarbij staan hier de befaamde Calafate. Misschien wel de meest bekende plant van Patagonië. De indigenous bevolking gebruikt de plant om textiel mee te verven en maakt er medicijnen van. Voor ons gaat het vooral om de besjes waar we nieuwsgierig naar zijn. In El Calafate zagen we al hoe ze werden gebruikt als vulling voor Alfajores en ijs, dus we zijn erg benieuwd. Hoewel de bekende uitspraak is: Él que come el Calafate, volverá (eet Calafate besjes en je komt terug) is onze mening net iets anders gezien ze vrij zuur zijn. Dat ze hiermee verven verrast ons niets want al proevend laat Jan zien dat je prima kunt verven met de besjes.

Wanneer de ergste spierpijn voorbij is, stelt Jan voor een wandeling te maken. We twijfelen even tussen twee wandelingen één van zo'n 15 km langs het water of één van 10 km heen terug, net iets hoger volgens Jan, waarbij je een beter uitzicht hebt op Perito Moreno, hierover later meer. Gezien hij het met zoveel enthousiasme weet te brengen stem ik in met de iets hogere wandeling.

 

De start is een stukje verderop maar we hebben al snel door dat het zigzaggend door de wilde bloemen naar boven gaat. Heel even twijfel ik maar als de pas er eenmaal in zit is het ook wel weer lekker. Daarbij zien we in de verte al mensen die boven zijn en dat oogt best te doen. Onderweg zien we verschillende prachtige bloemen en we kunnen in de verte Perito Moreno inderdaad steeds beter zien.

   

Wanneer we bijna boven zijn op het punt dat Jan aanwees als zijnde daar gaan we naartoe, krijg ik een onderbuikgevoel dat ik erin ben geluisd. Achter deze berg duikt namelijk een nog hogere berg op die onheilspellend overal bovenuit torend. Die berg mogen we dus beklimmen, de Cerro Cristal van 1295 meter hoogte (in 5 kilometer goan we van 250 meter noar 1295 meter dus we laupe de ganse tied bergop via geitepaadjes die al zigzaggend langs de heuvels umliëg goan. Naja deil ein dan)  we besluiten een steen op te zoeken en wat water te drinken.

Nu scheelt het dat Jan niet de enige koppige is van ons tweeën dus we besluiten door te lopen. Hoe hoger we komen hoe kouder het wordt. Gelukkig hebben we wel genoeg laagjes mee. (Deil twie is gewuun recht noar boave).

Het uitzicht is adembenemend maar zodra het pad veranderd naar losliggende stenen begin ik het toch wat minder tof te vinden. Het waait hard dus je voelt je been met elke stap een beetje opzij waaien. Toch zetten we stug door. Het laatste stuk is dusdanig stijl dat we bijna tegen de rotsen aan hangen. Hierdoor heb je minder zicht op waar je je voeten moet neer zetten wat niet zo handig is als er een hoop afbrokkelen wanneer je er gewicht op zet. Jan ging voorop zodat ik kon kijken welke keuzes hij maakte. (deil 3 heat neet echt mier un paad maar ut is veurnamelijk via los grind bijna kroepend noar boave). Er zijn maar weinig momenten waarop ik zo bang ben geweest als deze. De harde wind, de stijle helling en de rollende rotsen, het is niets voor mij. Met tranen over m'n wangen klimmen we naar boven. Daar is het feest nog niet voorbij want de wind waait onverminderd door (de kens letterlijk teage de wind leunen). Boven staan meer mensen die de klim hebben gedaan en ze wijzen ons naar een hoekje waar we even uit de wind kunnen zitten. Het uitzicht is waanzinnig.

       

Gezien het deze keer minder bewolkt is kunnen we vanaf hier zelfs de Torres del Paine zien (Natuurlijk vandaag wal! Maar we hebbe ze gezean, met bergtoppen en al. Dat kump neet huul vaak veur vanoet heej). Aan de andere kant van de berg ligt de uitgestrekte Glaciar. Door dit prachtige uitzicht is de nieuwsgierigheid naar Perito Moreno nog meer aangewakkerd. Na een klein beetje extra motivatie besluiten we stapvoets naar beneden te gaan.

Wederom kom ik tot de conclusie dat de beste manier om door je angst heen te komen is door hardop te zingen. Dus we zingen 'Hey ho' van de zeven dwergen en voor ik het door heb zit het spannendste stuk erop.

 

Het naar beneden lopen gaat een stuk soepeler en hoe lager we komen hoe warmer het wordt, ook geen straf (Ik ben trots op dich! Ut waas un prachtige wandeling, un "walk in the park" zulle we maar zeggen ;))

De volgende ochtend worden we wakker met een prachtige regenboog, deze vriend verschijnt elke ochtend wanneer de zonnestralen door de ijzige lucht proberen te dringen. Daarbij ontmoeten we de ranger die ons vriendelijke verzoekt een andere plek te zoeken, gezien Frenkie niet naast ons mag staan (en ut wuurd weekend dus mier volk). Gezien er naast ons niemand meer op de camping staat vinden we, na verschillende opties overwogen te hebben, een ander plekje waar we de regenboog nog beter in het vizier hebben

 

(we motte wal nog een kier ozze charmes in de strijd goëien. Frenkie mot eigenlijk op de parkierplaats stoan, 50 meter verderop, maar de parkwachter(-ster) striekt euver zien hart. We stoan in unne oethoak én Frenkie stuit nog veir un peulke det aanduit dette neet verder meug). We rommelen lekker aan rond de tent en in Frenkie. Jan krijgt het op een gegeven moment op zijn heupen en besluit Frenkie's deuren wit te spuiten. Opzich een goed idee, ware het niet dat het hard waaide en miezerde (ut waar un soort van Föhn die aan stond en ut zand zurg veur extra reliëf).

Zodoende hebben we nu altijd een stukje Patagonië met ons mee, gezien het zand in de verf staat. (De rest van de weak verblieven we op de camping. Wel riejen we nog twie kier op en neer veur belangrieke boëdschappen dus ouk de ruta 15 provincal met zien volledige onverharde 47 kilometer kenne we op ozze broekzak).

Anyways, zodra we een zonnige dag hebben besluiten we dan eindelijk Perito Moreno te bezoeken.

Perito Moreno is een immense gletsjer en één van de grootste natuurwonders van Argentinië. Het is misschien niet de grootste of hoogste gletsjer in de omgeving, maar zeer zeker wel de meest imposante, gezien je er goed zicht op hebt en het een pallet aan kleuren weerspiegelt. Nu denk je waarschijnlijk ijs is wit dan wel blauwig. Hier hebben we gezien hoe ijs een marmer patroon kan hebben met stukken koper, modder of diep blauw geoxideerd water.

Daarbij is Perito Moreno één van de weinige gletsjers die nog groeit. In sommige periodes zet hij zo uit dat hij een ijzige dam creëert waarmee hij de Brazo Rico en de Brazo Sur blokkeert richting Lago Argntino. Hierdoor kan het water geen kant op, waardoor het omliggende gebied overstroomt.

In het verleden hebben ze dan ook de 'dam' meerdere malen gebombardeerd zodat het gebied niet zou overstromen (wat euverigens gen resultaat had). Tegenwoordig gebeurd het nog één keer in de vier jaar, maar men is er op voorbereid en geniet van het spektakel tot de natuur het zelf oplost. Met name tegen de middag breken er mega brokken ijs af zodra de zon de gletsjer streelt. Sommige brokken wegen honderden tonnen en zodra het brok het wateroppervlak raakt klinkt het alsof er een kanon afgaat. Hoewel je automatisch kijkt waar het blok is gevallen ben je te laat wanneer je de knal hoort (when you hear it, your too late to see it).

Langs de gletsjer is een wandelpad gecreëerd met verschillende uitkijkpunten. Wanneer we merken dat dit erg makkelijke wandelingen zijn besluiten we ze allemaal te lopen. Op de één of andere manier is Jan telkens te laat wanneer er een brok ijs valt dus we besluiten een tijdje op een vaste plek te blijven zitten tot er een brok valt.

 

Je moet bedenken dat er een ijzige koude lucht van de gletsjer af komt, dus hoewel de zon lekker schijnt, koelen we zittend best af. Ik denk dat we er al lunchend zo'n drie kwartier hebben gezeten voor we besloten toch verder te lopen. Je raadt het al, we draaien ons om en horen een mega klap. Het brok is gevallen. Desalniettemin is het een prachtig uitzicht (we hebben nog nagedacht um met de kanotour of boëttour mei te doan maar die waren stervens deur en maar goad ouk want ze komme neet dichter beej dan det weej kenne laupe. Iets met "gevaar, afbrokkelende gletsjer".)

 

21 t/m 26 januari 2020 El Calafate

Na Perito Moreno besluiten we terug te rijden naar El Calafate. Na een paar dagen buiten hebben we behoefte aan een warme douche, een goede maaltijd en een lekker bed. We hebben zoveel gezien de laatste tijd dat we het even moeten laten bezinken. We besluiten dan ook een kamer te boeken bij het Patagonic República hostel. Op aanraden van hun eten we bij la Cantina. Een eetcafé met locals (maar wal Italiaanse roots), wat vrij uniek is gezien deze stad één grote toeristenval is. De volgende dag besluiten we te verplaatsen naar Patagonic Suites. We zijn moe en kunnen een bed en een warme ruimte ontzettend waarderen. Ter illustratie van de vermoeidheid een kleine samenvatting van Jan's dag, ik heb toestemming gekregen dit te delen.

Vraag me niet waarom, maar het lijkt erop dat de bankpas van de Rabobank te modern is voor de automaten in Zuid-Amerika. Hierdoor kan Jan niet overal geld tappen. Gezien we in eerste instantie van plan waren om door te rijden naar El Chalten, zijn we op tijd op. We genieten van een warme douche en een prima ontbijt voor we onze spullen pakken. Jan wil nog contant geld opnemen dus we gaan verschillende banken af in de hoop geld op te kunnen nemen. Mijn regiobank pas doet het wel, wat Jan niet uit kan staan, dus extra geld opnemen met mijn pas is geen optie. Gezien we beide geïrriteerd raken hierdoor komt het voorstel om even wat rust te pakken en hier te blijven. Zodoende boeken we nog een aantal nachten bij Patagonic Suites. Hier kunnen we echter pas in de middag in dus we proberen de laatste bank waar Jan wel geld op kan nemen, hallelujah!

Tegenover de bank zit een museumpark wat vrij te betreden is. Intendencia Parque Nacional Los Glaciares, staat in het teken van de flora en fauna in de omgeving en laat oude werktuigen zien die gebruikt zijn om het land te bewerken. Momenteel staat de flora er wat treurig bij.

In de hoop dit te verbeteren staat er een sproeier aan, die Jan over het hoofd ziet. Hoewel het best interessant is zijn we er relatief snel doorheen.

In de rough guide lezen we over Centro de Interpretación Histórica de Calafate. Zoals de naam al zegt is dit een museum over de geschiedenis van el Calafate vanaf de prehistorie. We zijn wel nieuwsgierig dus rijden erheen. Jan kan z'n bankpas niet vinden, maar we hebben net geld getapt dus we mogen naar binnen. Gezien alles in het Spaans is krijgen we een snelhechter mee met de vertalingen (un stagiair heat de PowerPoint doar de translate gegoeid).

In de eerste ruimte staan een paar dinosaurussen opgesteld en zien we lappen tekst aan de muur.

  

Het duurt even voor we de juiste pagina's vinden in de snelhechter maar we lezen alles aandachtig door. Het museum volgt een tijdlijn tot het heden. Wanneer we in de volgende ruimte komen, merken we dat het museum eigenlijk een soort Cmv-stage opdracht is. Aan de wand hangen printjes van een PowerPoint die het verhaal vertellen. Gezien we de tijd hebben lezen we alles aandachtig door, maar eigenlijk is het een beetje een anti climax gezien het museum voor 90% uit PowerPoint printjes bestaat (Un belangriek onderdeil van ut museum geit neet allein euver de oetgestorven dieren oet de regio maar veural ouk de genocide en de onmisselijke behandeling van de indigenous minsen die heej veurdet "white men came" leafde. Tussen 1870 en 1930 is bijna de gehiele bevolking van zuid tot noord Patagonia oetgeroeid. Sommige volkeren zelfs tot 97.5%. Ein verhoal is erg teikenend. Un stamhoofd is rond de 1910, maar ut ken ouk nog later zien, richting duitsland getransporteerd samen met zien vrouw als tentoonstelling. Later kwaam zien vrouw te euverleiden. Ut lichaam van deze vrouw werd tentoongesteld in un museum en hea stond dr langs. De lichamen zien pas in de joare 90 truukgegeave). Het museum eindigt in de ruimte waar we startte. Hier krijg ook ik de kans om voor het eerst Maté te proeven.

Maté is een aftreksel van de jonge blaadjes en knoppen van de matéplant. De yerba-mate wordt geprepareerd voor gebruik door de groene blaadjes te drogen bij een open vuur. Hierdoor krijgt de maté een typisch rokerige smaak. Daarna worden de blaadjes fijn gemalen. Maté heeft een bitterzoete smaak. Afhankelijk van de kwaliteit van de yerba-mate kan het bittere of zoete overheersen. Al moet ik zeggen dat wij het zoete er nog niet in hebben ontdekt. De drank wordt gewoonlijk in gezelschap gedronken, in een speciale kop, de cuia, gemaakt van een kalebas . De yerba-mate wordt gemengd met water en via een dik ijzeren rietje, genaamd bombilla, opgedronken. Bij het drinken van de maté zijn er een aantal gebruiken. De man of vrouw des huizes zal de cuia met yerba-mate vullen en vervolgens met de bomba een gat in het midden maken waar vervolgens het water in wordt gegoten. Het water mag niet koken, maar moet wel verwarmd zijn. Vervolgens laat men de maté even tot rust komen zodat alles goed gemengd is, en wordt het drankje door de bomba opgedronken door de heer of vrouw des huizes. Vervolgens vult de heer of vrouw des huizes de cuia opnieuw met water en laat de visite drinken, die op haar beurt cuia vult zodra de maté op is. De jezuïeten die in Argentinië gevestigd waren, zagen de drank als alternatief voor het overmatig alcoholgebruik van de lokale bevolking.

 

Jan raakt ondertussen wat geprikkeld omdat hij niet weet waar zijn bankpas is (ik had wel zo'n idee maar toch, zonder pas is ut lastig leave). Gezien hij deze nog weleens los in de auto legt besluiten we daar te kijken. We halen de auto overhoop maar kunnen hem helaas nergens vinden. Zodoende besluiten we terug te rijden naar de bank om daar te informeren. De bank is nèt gesloten maar er staat nog beveiliging achter de glazen deur. Door de deur heen proberen we te informeren of ze de bankpas toevallig hebben gevonden. Hiervoor moeten er een aantal telefoontjes gepleegd worden. Gelukkig komt er binnen een half uur het verlossende antwoord dat Jan zijn pinpas in het apparaat heeft laten zitten, die hem vervolgens heeft opgegeten. We zijn dan ook opgelucht als hij zijn pas weer in handen heeft.

We halen boodschappen voor een goede lunch voor we doorrijden naar Patagonic Suites. Eenmaal daar verkennen we de kamer met onze eigen badkamer. Jan is gefascineerd door het bidet (ik had ut nog neet in de gate) en drukt zonder er over na te denken de spoelknop in terwijl hij er boven hangt. Hierdoor slaat de waterstraal vol in zijn gezicht, waardoor hij verdwaasd, doorweekt om zich heen kijkt. Zoals je begrijpt rollen de tranen van het lachen over mijn wangen. Dit is voor Jan echter de druppel (haha), hij is klaar met de dag en ploft op bed.

Gelukkig is hij wel te porren om 's avonds een hapje en drankje te doen in de stad. Hier is het overal druk en duur. We proberen een paar plekken voor we neer ploffen in een druk eetcafé. Hier zijn ze het overzicht ook een beetje kwijt waardoor we ruim een half uur op een biertje mogen wachten om vervolgens tot twee maal toe te worden vergeten door de kok (ze verkaupe Oranjeboom pils dus ik snap dat ut niveau wat liëg is)

Zodoende zitten we langer dan gepland in het eetcafé, wat verder geen straf is. We delen de tafel met een moeder en twee kinderen en kletsen over van alles en nog wat (en ik show, als we eindelijk de mini empanades kriege, det pittig eate iul lekker is en wear met groëte auge aangekeake. Natuurlijk motte ze ut ouk proberen maar ut respect wuurd allein maar groëtere als een druppeltje eur tong raakt, hahahaa). Als we onze maaltijd op hebben rekenen we af (klinkt alsof ut allemoal heej noa vloeiend ging maar ouk dit deurde un ieuwigheid) en lopen in sneltempo richting de supermarkt voor een biertje die in onze herinnering om tien uur sluit. Terwijl we huppelen/ snelwandelen observeer ik Jan. 'Had jij geen rugzak mee?' Geïrriteerd rent hij terug naar het eetcafé, waar zijn tas nog netjes naast zijn barkruk staat (achja, sprintje in de oavend is best lekker). Uiteindelijk komen we om kwart over tien bij de supermarkt aan, die open is tot elf, dus we hebben ons voor niets zo gehaast.

We spenderen een paar dagen in de stad met wasjes draaien, wandelen en biertjes en tanken zo een beetje bij (ouk Frenkie heat zien scheerbeurt nüdig en is toe aan un goaie aaftopping olie. Ut zwarte goud keune ze ut maar heej letterlijk. 4 Liter motorolie kwaam neer op 70 euro). Op de laatste dag in El Calafate komen we erachter dat ons matras vol zit met bedbugs. Zodoende hebben we overal brandende, jeukende bultjes die ons tot waanzin drijven.

Tijd om door te gaan richting El Chalten. De bedbugs blijven achter in El Calafate (El Calafate, un stad um noeit mier te vergeate)