At the Copa, Copacabana

Rio de Janeiro 2 t/m 7 september

Je kunt op verschillende manieren omgaan met het feit dat je bagage kwijt is. 

Op het vliegveld word ik van het kastje naar de muur gestuurd om uiteindelijk te eindigen met een papiertje met mijn gegevens, de gegevens van het hostel en een brede omschrijving van mijn verloren bagage (een sporttas in het roze, geel, oranje of rood). Jan mocht niet mee in dit proces dus de volgende uitdaging is om hem weer terug te vinden in het duty free paradijs, tussen alle taxi chauffeurs die maar al te graag hun dienst aan willen bieden. Gelukkig is Jan  een opvallende verschijning dus als ik hem eenmaal vast heb laat ik hem ook niet meer los. (ik stond un bietje hopeloos um mich hear te kieke en oet frustratie alle taxichauffeurs  van mich aaf te sloan aangezien ik zeker un kwarteer op neer aan ut laupe waar)

Na al het gedoe en met de vermoeidheid van de reis zou ik zo in tranen uit kunnen barsten, maar we zijn samen en ik probeer het positief in te zien, zo heb ik even minder te sjouwen. We besluiten gewoon ter afwisseling, te gaan voor de makkelijke weg en pakken een taxi naar ons hostel. Deze rijdt door de mierenhoop, die ze een snelweg noemen, op een slakkentempo door de regen. 
Verkeersregels laten ze hier links liggen dus het is geen voorrang geven maar nemen en des noods trap je vol op de rem, en als taxichauffeur heb je de voordelen alle busbanen te mogen/kunnen nemen. Zo hebben we ruimschoots de tijd om alles te laten bezinken en te genieten van de regenachtige wijken van Rio de Janeiro. 

Eenmaal in het volgens Jan, hipster hostel (maar wal erg moei en modern alderwets ingericht), gaan we voor de douche waar we zo naar uit hebben gekeken en krijgen we een heerlijk ontbijt voorgeschoteld.

Gezien de enerverende start van de dag zijn we ondertussen wakker en nieuwsgierig naar de omgeving. Jan zag nogal op tegen Rio de Janeiro (gajes, drukte en allein maar volk det iets van dich wilt) vandaar dat ik het vooronderzoek op me heb genomen. Ik stippel een route uit op de kaart en motiveer Jan om mee te gaan. 

Om de hoek van ons hostel ligt Escadaria Selarón. Beter bekend als the Lapa steps, een trap vol met mozaïek. In combinatie met het zonnetje dat doorbreekt erg vermakelijk ondanks de stroom toeristen met hetzelfde idee. 

We lopen door de met Graffiti bekleden straten richting het aquaduct waar een gele metro overheen rijd. Jan is op zijn hoede wat betekend dat ik aan de hand word genavigeerd door de straten met mijn tas dicht tussen ons in geklemd.

Onverwachts komen we uit bij een markt vol kraampjes. Er wordt door elkaar gebabbeld en we kijken onze ogen uit. Jan gaat voor een lokale lekkernij. Vegetariano kennen ze niet dus ik zie een uitdaging.

We lopen verder richting Real Gabinete Portugues de Leitura. Een grote verzameling Portugese literatuur die alle wanden volledig bedekt. Het doet mij denken aan Harry Potter dus ik verwacht bijna dat de boeken zo gaan vliegen.

De route brengt ons langs het water waar Jan de marine schepen en onderzeeërs bewonderd. Meneer is enthousiast (bietje oorlog ken gen kwoad). We lopen verder opzoek naar de Olympic Boulevard. Hier moet het grootste graffiti kunstwerk, gemaakt door één persoon ter wereld zijn. De vermoeidheid hakte er echter plots in dus toen we het niet konden vinden besloten we aan het bier te gaan. Bij het stoplicht voor het café dat we voor ogen hadden, raakt Jan aan de praat met een oudere dame met zo'n 4 tanden. Zij tipt een lokale bar/cafetaria waar we naartoe gaan voor een tweede biertje (fuck the kapitalisten en de americanen, heur weurd, neet de miene, maar zeer terecht vind ik. Support the locals!). Lokale gelegenheden betekenen hier vaak witte plastic stoelen en een aantal tv's met gesynchroniseerde films dan wel voetbalwedstrijden. Niet helemaal mijn ding maar het heeft ergens wel zijn charme. 

Onderweg terug naar het hostel komen we langs Catedral Metropolitana de São Sebastiano. Een prachtige, bolle piramide- vormige kathedraal met glas in lood. Van de buitenkant zie je hier overigens niets van terug. Wel zie je in de flats achter het gebouw een uitsparing in de vorm van een kruis. Dit luchtkruis hangt als het ware boven de kathedraal. Erg inventief.

We sluiten af met een biertje op het dakterras (en storen un vlogger die interessant en nep lachend in de mobiel aan ut vertellen is wie de wereld dreit. Boete de camera is ze vet chagrijnig, denk/weit ik. Pfff... hipster vloggers).

De volgende ochtend staan we om 9.00 lachend buiten in de zon, fris en fruitig, in het centrum van Rio de Janeiro. Had dit één van ons twee jaar terug gezegd en we hadden je vierkant uitgelachen. 
Gezien er nog geen spoor is van mijn bagage besluiten we bij te boeken tot zaterdag. 

We lopen richting Largo da Boticáro (ut Pharell Williams hoes maar neet  heus  schienbaar), dit ligt op de route naar Santo Christo die al lopend steeds duidelijker zichtbaar wordt.

Jan probeert het vast te leggen waardoor hij wat minder oplet en zijn teen openhaalt (jup, foto's  maake met de mobiel én de kriegs gen plattegronden mier dus de mós op dien telefoon kieke veur maps. Rampzalige veuroetgang) Met Jan's cv, bijna een prestatie dat het pas op dag 2 gebeurd (jup, ut gebeurd met enige regelmaat, op vakantie dan...) 

Na een bezoekje aan Largo da Boticário (ut Pharell Williums hoes, maar neet heus)

besluiten we Santo Christo te skippen gezien het langzaamaan steeds bewolkter wordt. Wel besluiten we verband te halen voor Jan's teen. Een vriendelijke apotheker helpt ons enthousiast met behulp van Google Translate.

Als Jan weer netjes is ingepakt ("Perfecto" volgens de aardige meneer) vervolgen we onze weg naar Cemitério São João Batista. Gezien het weer is omgeslagen naar een grafstemming, een geschikt moment om de imposante begraafplaats te bezoeken.

We lopen langs een strand (Botoga football stadium) en bezoeken een winkelcentrum (ze hebbe in ut winkelcentrum un zaak um speciaal veur instagram "bijzondere" foto's te make, IN UT WINKELCENTRUM... Un einde van ut gezonde denken van de mins is in zicht. Oh ja en ouk nog iets van un selfiemirror?? en natuurlijk de Mc Drek;) )

voor we kennis maken met in Jan's woorden: the urban wall of death oftewel de metro. Een ervaring vanaf het eerste moment. Al op het perron staan mensen als sardientjes, met hun bagage stevig geklemd op de borst, te wachten op de metro. Zodra de metro arriveert begint de wedstrijd wie er als eerste binnen is voor een zitplaats (op dit perron goan de deuren aan beide zijde van de metro oape). Deze wedstrijd lijkt dusdanig belangrijk dat mensen op de rand van het perron voor de deur wachten (exact aafhemeate op de grond en ut werkt theoretisch gezeen perfect) of het nu hun metro is of niet. Deze mensen bewegen geen centimeter wat resulteert in dringen en wurmen langs mensen om wederom als sardientjes te kunnen staan. Deze keer in de metro. 

Bij aankomst in het hostel hadden we een fijne verrassing, mijn bagage was terecht! (Whoehoe!!)

Gezien de omslag in het weer (reage) tijd voor een cultureel verantwoord dagje met musea. Te beginnen bij het nationaal historisch museum om een kijkje te krijgen in de geschiedenis van Brazilië.

Wat ik wel leuk vond was dat er telkens een vergelijking werd gemaakt tussen de ontwikkeling in Zuid-Amerika en Europa. Zo zag je dat ze in Zuid-Amerika veel langer met de natuur leefde en bouwden op tradities met maskers en verentooien terwijl de Europeanen al druk waren met handel. Ik neig nu om uitgebreid te vertellen over slavernij (ouk heej is de hype doorgezet), de rol van de Nederlanders in Brazilië (jaja, weej hebbe Recife ontwikkeld tot un stad met un dierentuin en de soakerplantages verbeterd totdat de Portugese vinden dat we te goad werde en we dr oet gekickt zien) en de ontwikkeling van wapens maar hierover hebben Jan en ik zelf al oeverloos gesproken dan wel gediscussieerd, dus mocht je nieuwsgierig zijn, zoek het zelf maar lekker op (samengevat: geld /kapitalisme bepaald de wereld, neet de kleine mins).

Na dit museum zitten we even vol informatie en besluiten we alsnog de Olympic Boulevard te zoeken. Zul je altijd zien, deze lag paralel aan de straat waar we maandag nog een biertje hebben gedaan toen we het niet konden vinden. Een tweede poging om het te vinden is zeer de moeite waard. Het is een prachtig kunstwerk met meters hoge gezichten die je intens aankijken

(heej wuurd dan wal weer oetgebreid geteerd op de geschiedenis van veur de blanke mins set foot on Brazilian soil). Jan leert mij hoe je panorama foto's moet maken wat zeker hierbij goed van pas komt. 

Het volgende museum is het museum van de toekomst (geneuzel euver ut klimaat achteraaf gezeen, neet euver de fantastische technieken of wie we in de toekomst woënen). Dit museum is, zoals opzich wel te verwachten, een stuk moderner. Alleen het gebouw is al indrukwekkend. Het ligt aan de kade, in de vorm van een geraamte en ieder 'bot' hangt vol met zonnepanelen (erg gaaf inderdaad!). Het geraamte wordt beklommen door ijzeren krekels en in het midden hangt een interactieve wereldbol. De expositie liep door verschillende ruimtes met ieder een thema wat op creatieve wijze wordt uitgewerkt. We beginnen liggend in een koepel kijkend naar het ontstaan van de aarde, het sterrenstelsel en de mensheid nu; tijdens voetbalwedstrijden, feest vierend en junk food etend. Vanuit het onstaan van de aarde lopen we door naar de werking van onze atmosfeer. Hier zien we twee zijden doeken om elkaar heen dansen, kijk hiervoor bij video's want het lukt me niet deze toe te voegen. Doordat er steeds mensen naar binnen en buiten lopen veranderd de luchtdruk dan wel de atmosfeer wat invloed heeft op de beweging van de doeken. De volgende ruimte gaat over de vegetatie en wat er zou gebeuren als je een bepaald element uit de vegetatie zou halen. Typisch genoeg staat de mug hier niet tussen. De mensheid beslaat de volgende ruimte waar aan de hand van thema's in beeld wordt gebracht hoe er in verschillende delen van de wereld invulling wordt gegeven aan bepaalde onderwerpen. Dit zijn thema's als religie, cultuur, kunst en educatie. Daarmee laten ze zien hoe wij als mensen hetzelfde zijn maar toch verschillend. Het doel van de volgende ruimte is confrontatie. Door middel van cijfers op grote billboards zien we de huidige staat van het klimaat en welke invloed we hierop hebben. Confronterend maar ook frustrerend gezien de focus enkel ligt op onze schuld en eigenlijk niet op de invloed van multinationals, mogelijk omdat Shell één van de hoofd investeerders is van het museum (plus ut feit det we in, jaja, 2050 met mier dan 10 biljoen minsen zien en we os motte schamen euver de oetstoed en consumptie van de kleine mins).
Anyways, hierna mogen we een test doen wat voor persoon wij zijn met betrekking tot het klimaat en de innovatie in de toekomst. Jan begint met de test en ik lach hem uit wanneer hij een Melancholic Martian bijkt te zijn (ik blief te zier hangen aan ut verleden, vruger waar alles beater).

Wanneer ik de test invul krijg ik echter dezelfde uitslag (hahaha). We eindigen in de toekomst met een houten frame dat nog ingevuld kan worden en een zilveren kubus die vanuit verschillende hoeken reflecteert. 

De tijdelijke expositie gaat over voedselconsumptie, voedselverspilling en verduurzaming.

Ik smul van dit museum en we hebben weer voedsel voor eeuwig gesprek en discussie, onze specialiteit. 

We lopen terug en nu de werkdag voorbij is klappen er overal eetkraampjes uit en vullen de straten zich met muziek en de heerlijkste geuren (vers gebarbequed vleis op un stok).

We sluiten de dag af in een Irish pub waar ze karaoke hebben. We zouden Tim teleurstellen als we hier niet aan mee zouden doen, dus we performen vol enthousiasme Sympathy for the Devil van The Rolling Stones (en de toko waar, noadet we kloar zien, leag).

De volgende dag is het shit weer. Mooi moment om te schrijven. Na een kort bezoekje naar buiten waarbij Jan zich dood ergert aan alle paraplu's, uitglijdt op z'n slippers en moppert dat ik te snel loop (slecht veurbereid, miezer weer en alle paraplu's zien op aughuugte), besluiten we dat een dagje binnen misschien geen slecht plan is. 

Zodra het droger is lopen we naar buiten en terwijl ik een kunstwerk fotografeer worden we uitgenodigd voor een Samba repetitie.

Een mega toffe ervaring en het vrolijkt ons meteen op na een druilerige dag. Op straat scoren we onze eerste echte Caipirinha en horen we de verschillende Latino beats uit uitgaansgelegenheden komen. Het kost wat overtuigingskracht maar uiteindelijk krijg ik Jan mee een bar in waar we heerlijk dansen (Metallica vest aan, op de slippers en un pilske in de hand maar we maakte de blits).

Interessant detail, op de vrouwen toiletten hebben de hokjes geen deuren wat betekend dat andere vrouwen ongegeneerd toekijken hoe jij je plas doet. Bijzondere ervaring. 

We eindigen de avond op ons dakterras waar we Marcus en Milena ontmoeten. Een Argentijns koppel waar we direct een leuke klik mee hebben. We wisselen nummers uit en sluiten de avond af met André Hazes. Marcus is fan.

Ik wordt wakker met een goede kater. Jan heeft natuurlijk nergens last van en heeft in tegenstelling tot gister zin om vanalles te ondernemen. We besluiten richting Cofeitaria Colombo (Pleun's keuze) te lopen. In mijn ogen een statige dan wel kitscherige lunchroom vol spiegels, glas en gouden bogen. Not my cup of tea. Wanneer we de metro willen pakken naar de volgende bestemming, komt Jan erachter dat hij zijn metrokaart is vergeten. Dus met een omweg via het hostel besluiten we de route te voet te vervolgen. Ik moet bekennen dat ik geen idee heb waar we precies heen gaan tot we onderaan een lang pad staan en Jan naar boven wijst richting de favela's 'daar moeten we heen!' De moed zakt me lichtelijk in mijn kater schoenen en ik besluit Jan eens terug te plagen voor zijn eeuwige gemopper. 'Wat doe je me aan! Ja mag ook gewoon zeggen dat je me niet zo mag!'. Jan is niet bekend met dit fenomeen en voelt zich zelfs een beetje schuldig wetende wat voor tocht ons te wachten staat (10 scherpe, vreej stijle haarspeldbochten, plus un bietje extra). Toch gingen we de uitdaging aan. Ik stoïcijns doorlopend, Jan die op elke hoek foto's maakt (zeker de meuite weerd). Hoe verder we naar boven komen, hoe dieper we in de favela's terecht komen. De straatjes worden smaller en daarmee donkerder. Zo twijfel je af en toe of de huizen elkaar boven aan beide zijden van het pad, raken of net niet. Op een gegeven moment zien we verderop wat meer licht en blijkt er een voetbalveldje geklemd te zijn tussen de huizen.

Heel tof om te zien. We vervolgen onze weg over smalle trappetjes tot we uitkomen bij The Maze. Een ogenschijnlijk klein, donker huis maar als je binnenkomt kijk je direct uit op een balkon met uitzicht op de suikerbroodberg. In de hoek staat een groepje mannen te mozaïeken. Een dame begeleid ons via een smalle wenteltrap naar boven waar alles is bekleed met mozaïek. Ze legt uit dat ze pas 3 jaar bezig zijn (of langer) (ff tussendoor: Pleun wuurd un bietje muug van mien koppigheid op ut moment van herschrieve, volgens Pleun) en dat mensen van over de hele wereld hier komen om een eigen creatie te maken.

Mij doet het een beetje denken aan Gaudi, wel mega tof. We sluiten vriendschap met de huiskat en genieten van het uitzicht (onderandere op de suikerbroodberg). Ik hou van dit soort community kunst projecten waarmee mensen uitgenodigd worden toch kennis te maken met de favela's.

Ik denk dat Rio de Janeiro heel goed weet wat voor slechte naam het heeft en daarom extra hard haar best doet om het tegendeel te bewijzen. Maar goed na deze interessante kennismaking met de favela's lopen we vol enthousiasme terug naar beneden om de metro te pakken richting Copacabana.

We werden 's ochtends al wakker met het nummer is ons hoofd en dat zou ook nog wel even zo blijven. 

We volgen onze neus richting het strand en belanden op een grijs Copacabana. Knullig trekken we onze schoenen uit en vol enthousiasme lopen we richting de kustlijn. Lichtelijk inschattingsfoutje want de eerste golf is iets groter dan geschat waardoor onze kleren direct nat zijn (de zegendoop veur de rest van de reis zeggen we dan maar).

We lopen over het strand en fantaseren hoe het er in de jaren 60/70/80 uit moet hebben gezien met hoog uitgesneden badpakken en speedo's. We besluiten dat hier een Caipirinha bij hoort wat resulteert in een hilarische fotoshoot. 

Fris en fruitig is misschien wat overdreven maar gemotiveerd worden we wakker. Klaar om onze spullen te pakken voor Ilha Grande. Na onze laatste reis ervaringen zie ik er een beetje tegenop maar Jan heeft zin om de stad te verlaten en ik dein lekker mee op zijn humeur. Na een lange busreis met als hoogtepunt toch wel de lantaarnpalen op ieder een eigen zonnepaneel, komen we aan bij de boot (un houten authentiek bootje wel te verstaan). Deze brengt ons naar Ilha Grande.

Hoe dichter we bij Ilha Grande komen hoe meer beboste bergen ik zie. Nu had ik al wel over Ilha Grande gelezen met haar jungle en giftige slangen, maar toen Jan zei dat het zo'n 5 kilometer lopen was van de pier naar de camping, was het nog niet in me opgekomen om te vragen wat voor route dit eigenlijk zou zijn.

Noot van de redactie: Jan had natuurlijk overal op- en aanmerkingen op, vandaar dat hij zijn commentaar (/toevoegingen aan ut verhoal) tussen haakjes er tussen heeft geplakt.