An end has a start

Veurwoord (Proloog) 26-7-2020 Valizas, Uruguay.

Ut tis coronatied, iets anders dan de komkommertied nou in Nederland, en det veule weej heej ouk. Ut is neet allemoal zoë dramatisch als doar in Nederland met alle chaos en lockdown umstandigheden maar ut treft ôs natuurlijk ouk. De Fronteras zien dicht, in april hebbe we un sociale quarantaine gedoan van 3 weake en we hebben un tapaboca (onze Spaanse woordenschat gaat zeker vooruit. Misschien niet de meest standaard Spaanse woorden maar hey t is weer een stap in de goede richting) motte aanschaffe maar ut leave in Valizas geit gewuun verder zonder al te vuul heisa.

Det wil neet zegge det ut allemoal rozengeur en luz de la luna is, wat onder andere un reeje is det de updates wat mier op zich loate wachten. De corona luüt ôs noadenken of de reis nog wal doar geit joa of te nea. Vanaaf 22 maart "ontvluchten" Europeanen ut continent, landen gingen sloat woarbeej ouk Uruguay op 25 Maart, Frenkie (ozze auto) verkaupe is huul lastig (goed idee een Chileense auto in Uruguay. Hij moet terug naar Chili waarvoor je nog twee gesloten grenzen mag passeren óf je verkoopt hem aan een toerist die toch die kant op wil mochten de grenzen ooit openen. Mocht iemand hier nog ideeën over hebben, of zin hebben in een roadtrip in de leukste auto van het continent, voel je vrij) en dea kenne we neet zoe maar achterlaote en we hebben toch 2 tot 3 años veur ôs liggen. Wat te doan?

We hebbe vanaaf daag ein noagedacht euver truuk noar hoes goan en de reis beëindigen, toch nog ff wachten of de grenzen misschien toch nog oape goan? Kenne we überhaupt nog truuk noar Europa? Zien we nog wal verzekerd? Vleage dr nog wal vliegtuigen? En als we thoes zien wat dan? Naja enzovoorts, enzovoorts? Dea onzekerheid en ut van moment noar moment leave zonder plan en misschien op stelle sprong toch noar hoes motte maaktte ôs onrustig en echt ut geniete lukte neet mier zoë goad. Loat stoan un blog schrieve euver de "goaje alde tied".

Dus hebben we aafgelaupe weaken besloate neet mier noa te denken euver Nederland of noar hoes goan en weer veuroet te kieke en we zeen wal hoe ut verder lupt. Det gezag te hebbe goan we (proberen) elke 2 weake un up to date blog te plaatsten van ut "hier en nu", um vervolgens tussendoor de resterende blogs tot aan nou als flashback te verwerken dus blief veural doarleaze. Ut verhaal wuurd vanzelf weer duudelik (Het staat nu zwart op wit in het Limburgs, nu nog je eraan houden ;) (ik zal mien best doan)).

Tja, corona vruugt vuul, de wereld stuit stil maar ut leave in Valizas geit doar en ut is kald. De winter is namelijk in volle gang en weej kieke samen met ut durp en zien inwoëners oet noar de zomer dea komme zal.

Veul leasplezear!

An end has a start.

12-07-2020, Barra de Valizas.

Zondag, nu hebben we pas in de middag afspraken, dus theoretisch zouden we uit kunnen slapen (maar um 7 kump ut leag doar de ramen dus ik ben al lang wakker). Desalniettemin zijn we op tijd wakker. We drinken maté in bed (veurdeil ten opzichte van koffie, de heufs neet direct noar de wc in de keld) en bereiden ons voor op de dag.

 

Gezien dit de laatste dagen zijn voor Simon heeft Jan hem weten te overtuigen toch een keer mee te gaan naar de feria van Kath (Grow) in Punto del Diablo. De auto start (halleloeja!!!) dus zonder problemen stappen we in (naja, de groëtste oetdaging is überhaupt doarnoa nog wegkomme aangezeen de oprit weggespeult is en aan ein kant ligt un haup zand van de Guille in de weag, um vervolgens de slip in te rieje. Gelökkig gaat Frenkie unne goaje daag). Het idee was om een tussenstop te doen in Castillos, Simon moest nog een kaartje halen voor de bus en zo kunnen wij meteen pinnen (euveral met cash betalen maar de pinautomaat ligt 30 kilometer verderop). Tevreden laat Simon weten dat hij al een kaartje heeft gekocht dus we hoeven geen tussenstop te maken. Eenmaal in Punta del Diablo beseffen we pas dat we dus ook geen geld hebben getapt (en ouk heej gen pin)

Op de Feria (beej Grow dus) zit de sfeer er al in, er wordt muziek gemaakt en er staan verschillende kraampjes. Zo verkopen ze zelfgemaakte zuurkool, gebreide mutsen en sokken (ut is kald), herbruikbaar maandverband (vond ut al rare mondkapjes) en stekjes (plantjes dus). Langs de overkapping kunnen we precies nog wat zonnestralen mee pikken om ons extra op te warmen voor de kou die gaat komen. Simon is in gesprek met mensen de hij net heeft ontmoet en Jan besluit een rondje te rijden om te kijken of er nog ergens een pinautomaat is (dr is dr heej maar eine en dea ligt de stroat oet). Pleun raakt ondertussen in gesprek met Kath die haar bos krullen heeft verruild voor een korte coupe (al dan neet doar ut luizenseizoen). Pleun legt uit hoe we de optie om terug te gaan naar Nederland tijdelijk hebben laten varen, om meer ruimte te creëren voor het nu. Kath verteld hoe ze zelf hier vaker mee heeft gestoeid en tipt het boek de kracht van het nu door Eckhart Tolle.

Jan komt tevergeefs terug (ut waar effe zeuke um dr zeaker van te zien det de ierste plek woar ik had gekeake ouk de juuste plek waar. Heb oeteindelik de telefoon dr beej gepakt um duidelikheid te geave maar heej stond dr neet mier). Pinautomaten worden hier in de zomer, dus ongeveer tussen november en april, geplaatst voor de toeristen en vervolgens weer weg gehaald. Het nadeel hieraan is alleen dat men hier nog steeds het meeste contant betaald, dus praktisch is anders terug. We delen een speciaal biertje en kletsen met verschillende gezichten.

Ramona wilde deze keer niet mee maar had wel nog een verlanglijstje voor de plantjes. Met het oog op wat meer in het hier en nu zijn besluiten we er ook een paar mee te nemen.

We kletsen met de Engelse vader en zoon die toch hebben besloten om terug te gaan volgende maand. Met Geo en zijn vriendin spreken we af om binnenkort weer langs te komen voor een knipbeurt (heej kense nog gewuun noar de kapper zonder meuite of tapaboca). Hoewel de communicatie enkel in het Engels gaat (det is gaar neet woar. De proats mier spaans danse denks. Die plantjes proate gen Engels en de kapper ouk neet. Dus dien spaans geit goed veuroet. De miene ouk maar zonder duolingo), is het fijn om bekende gezichten te zien. Ook dit geeft een licht gevoel van basis waar we verder op kunnen bouwen (ut veult aan als un netwerkborrel, kletse met onbekende bekende maar altied gezellig).

Even twijfelt Simon nog om te blijven wanneer hij erachter komt dat een vriend in Punta del Diablo jarig is. Wanneer het echter donker wordt, de meeste mensen zijn vertrokken en het vuur ons niet meer warm genoeg houdt, besluiten we toch met z'n drieën terug te rijden naar huis (Ut zal rond 20.00 oar zien gewas det we noar hoes rieje en ut is maar u eurke rieje euver unne weag wie de Middepielweag maar ut is pikke duuster. De zuus gen hand veur auge, lantearenpeul langs de weag zien heej neet. We hebben allein ut leag van de moan en Frenkie. Um idderein scherp te halde zet ik de leage af en toe oet en dan velt dr un duuster deake euver ut land. Klinkt gevaarlijk maar un paar minuten later ried ôs unne motor zonder leag tegemoet alsof ut niks is).

13-07-2020 Barra de Valizas

Gezien we gister vrij laat thuis waren zijn we niet meer langs Ramona gegaan om de plantjes af te leveren. Zodoende zetten we ze over van de open koffer naar de koelbox zodat we ze makkelijker mee kunnen nemen.

 

Na de regenval van de afgelopen dagen staan een aantal straten blank (blank? Ut is ein groëte modderrivier gewoare). Hierdoor lijkt het fort van Ramona nog meer op een fort.

 

Als we aankomen worden we zoals altijd begroet door de honden van Ramona die al blaffende als een dolle op ons af komen rennen onder de schutting door. Voor de vorm klappen (deurbel kenne se neet) we nog wanneer Richie ons vraagt binnen te komen. Hij is bezig met het hout in de tuin en het repareren van zijn kettingzaag. Ramona is ondertussen binnen met Juakin die net weer wat beter wordt. We kletsen wat in de woonkamer rond de stove terwijl Juakin iedereen verleid om hem te begeleiden bij zijn eerste stappen. Vandaag komt hij voor het eerst tot zeven onder begeleiding. We blijven langer hangen dan gepland voor we besluiten terug te lopen. Tijd om de plantjes te potten.

Gelukkig hadden we hiervoor al een plan en hebben we de grote waterflessen bewaard. Deze snijden we net onder de tuit open zodat ze gevuld kunnen worden met aarde. Nog zo iets, in Nederland zijn we gewend een zak potgrond open te trekken. Hier doen ze daar niet aan, dus gewapend met de koelbox lopen we richting het bos om donkere aarde, modder en stront te verzamelen. De zon breekt door maar ook hier merk je dat het flink heeft geregend de laatste tijd. Zo is er een nieuw beekje ontstaan waar je enkel overheen komt door te balanceren over een balk.

 

Op de heen weg gaat dit best soepel. Wanneer Jan op de terugweg probeert deze oversteek te filmen blijkt de uitdaging toch wat lastiger (veur Pleun) dus al klungelend maar zónder in het water te vallen komt ook Pleun aan de overkant.

Jan heeft honger, dus na een snelle lunch kunnen we verder met potten. Beide hebben we precies bedacht hoe we het willen dus Pleun is bezig met de flessen zo recht mogelijk afsnijden terwijl Jan de aarde mengt en de bakken vult.

  

Vol trots plant hij de plantjes. Vervolgens besluiten we de tuit van de fles er weer op te bevestigen. Pleun is nog bezig met voorstellen hoe we dit er een beetje leuk uit kunnen laten zien, misschien de namen erbij schrijven of de flessen gedeeltelijk te verven. Jan denkt daar echter anders over dus zonder überhaupt te luisteren plakt hij de flessen dicht met slordige stukken ducttape (ducktape).

Ach ja heeft ook wel z'n charme. We plaatsen de flessen in de zon op het balkon en spenderen de rest van de dag in de zon buiten.

 

'S avonds koelt het echter flink af. Hoewel we een kruik hebben, verschillende dekens en dicht tegen elkaar aan liggen, wordt het amper warm (iesspegels vormen aan mien neus en mien tiënen vrearen dr bijna geveulsmatig vanaaf).

14-07-2020 Barra de Valizas

Na een natte, koude nacht worden we redelijk gebroken wakker. Jan heeft afgesproken met Richie naar castillos te gaan (of zoeals Richie mich inmiddels heat umgeduipt: Über-taxi. He ut ganse durp gezeen maar ut onderdeil dette nüdig had veur de kettingzaag had nemus.), onderandere om de v-snaar van de auto te laten repareren (dreej kier is scheepsrecht). Pleun besluit thuis te blijven. Ze haalt brood bij Él Leon en loopt via het strand terug. Nu Jan even weg is is dit mijn kans om het huis een grote schoonmaak te geven. Zodoende worden er wasjes gedaan in de pan op het fornuis, en gaat alles in het huis naar buiten om te vegen, overal een doekje overheen te halen en onze spullen verder uit te sorteren. Al doende komen er verschillende mensen langs of het goed gaat. De waterpomp stroomt namelijk nog weleens door terwijl de auto weg is (ze hebben toch niet de pomp aan laten staan?) Of uit pure interesse, is dit Nederlandse muziek (zeker, dit is Nieuw Nederlands Pijl, Jan is er toch niet) of een Simon die vraagt of we vanmiddag een Parrilla willen doen ter afscheid (als ik dit geweite had dan had ik ouk un Amarillo meigenoame veur op de barbecue.

 

Deze kwame onderweag teage. Ut is namelijk vreej normaal um lifsters mei te neame en toeval wil det de meneer dea we opgepikt hadde thoes de missing pieces veur Richie had én hea had un vers Amarillo ligge)

Wanneer Jan thuis komt is alles bijna klaar. We ruimen dan ook de laatste dingen op en lopen richting het strand om bij te kletsen. Het water staat hoog dus het grootste deel van het strand staat onderwater, een interessant gezicht.

   

Bij terugkeer lopen we door naar Simon. Het vuur brand en de eerste aardappelen komen er al vanaf. We kletsen wat, zetten de tafels klaar en genieten van een wijntje in de na zon. Grote stukken vlees (carne de parrilla) gaan op het vuur tussen de aardappelen en de gevulde paprika's met ei en kaas, verrukkelijk!

 

Na het eten ruimen we op en besluiten we nog een wandeling over het strand te maken. Dit gaat wat chaotisch want Daniëlla en Laura zijn al weg wanneer Jan en Pleun even snel wat warmers aantrekken thuis. Simon is ook nergens te bekennen wanneer we terug komen dus we gaan er vanuit dat hij al door is. Wat niet zo blijkt te zijn.

  

Op het strand is het prachtig. Het is fris maar de lucht kleurt roze en rood. Terug bij het huis brengen we nieuw leven in het vuur en genieten we van de drank (Grappamiel en grappa met miel) en de goede gesprekken.

 

Zoals wel vaker met Jan in de buurt gaat het vooral over politieke kwesties. Een interessante in deze samenstelling omdat we drie verschillende visies hebben die af en toe overlappen en af en toe elkaar ook aan het denken zetten. Onderwerpen als black lifes matter worden aangesneden. Juist omdat dit hier niet speelt maar we zien hoe dat in Europa zich vormgeeft. Simon voelt zich schuldig over wat zijn voorouders hebben gedaan. Terwijl Pleun het meer ziet als berouw en een kans om zelf dingen anders te doen met de kennis die we nu hebben. Jan vindt het vooral zonde hoe er nu een schuldgevoel aan wordt gepraat en dit bijna als excuus wordt gebruikt om dingen uit het verleden te vernietigen in plaats van te kijken wat er al is bereikt (ut bekende riedeltje). In iedergeval een interessant onderwerp om over te discussiëren, zoals zoveel onderwerpen. De alcohol vloeit waardoor we allemaal meer los komen. Zonde dat dit gevoelsmatig nu pas gebeurd net voor zijn vertrek terwijl dat natuurlijk onzin is. Het is een fijne avond en goed in de olie vallen we 's nachts dan ook in een diepe coma.

  

15-07-2020 Barra de Valizas

Het idee van een oudere vriend is dat hij ook meer last zou moeten hebben van een kater na een avondje flink drinken. Niets is minder waar want terwijl Pleun wakker wordt met een beroerde kater is er bij Jan niets aan de hand. Vannacht was het -5 en gevoelsmatig is het dat nog steeds als we wakker worden. Pleun is niet vooruit te branden maar Jan gaat de uitdaging aan om toch brood te halen bij Juan (wat in straf, ut is schitterend weer dus un wandeling via ut strand en de schitterende zië makt de daag goad). De held zet water op voor Maté (nope, genne koffie) en als hij terug is maakt hij ook nog eens een ontbijtje terwijl Pleun nog ligt weg te rotten.

 

Na het ontbijt frissen we ons op. Jan heeft gister aan Daniëlla voorgesteld om het puin aan de overkant van de straat te verplaatsen naar de weg om deze zo wat te verhogen. Met de vele regenval zakt deze namelijk een beetje weg en als je er overheen rijd maak je het alleen maar erger. Dus als we zo doorgaan staan we binnenkort weer vast met Frenkie. Jan slooft zich mega uit en schept uren lang de troep van de ene stapel naar de weg

(ondertussen is ouk beej de aldste vrouw van Valizas geklapt. Ze is 103 joar, woent volledig zelfstandig met 4 hundjes en geaft un hand woarse U teage zeas. Ze sleipt zelf stukken puin van a noar b alsof ut niks is. Dan kense allein maar danken veur eur hulp want zelf zal ik det neet mier kenne doan op dea leaftied). Ondertussen is Pleun begonnen met een patch op haar backpack naaien. Dit blijkt niet alleen meer werk dan gedacht maar het gaat ook precies niet volgens plan waardoor hij er maar half en scheef op zit. Uit pure frustratie laat ze het dan ook even voor wat het is en besluit te koken. Ondertussen heeft Jan een berg zand gevonden verderop in de straat die hij langzaam maar zeker verplaatst naar de weg (vind ut wal zoe netjes um ut puin aaf te dekken met zand. Ut zuut dr dan ouk um stuk beater oet).

Zodra Pleun klaar is met koken checkt ze hoe het bij Jan gaat. Even was ik geneigd om vanaf te veranda hem te roepen dat het eten klaar was. Het besef kwam echter al snel dat dit érg burgerlijk voelde dus dan t vuur maar uit en even lopen. Jan is trots op zijn werk en laat zien wat hij al heeft bereikt en vooral wat er nog moet gebeuren (un stuk of 6 kruiwagens met zand um aaf te dekken en de oprit is zoe goad als niej en de volledige stroat is puinvreej gemak). Na het eten gaat hij dan ook weer snel aan de slag tot de zon onder gaat.

Wederom koelt het ontzettend af. We lopen nog een rondje over het strand voor we besluiten op de bank te ploffen onder een laken met een kruik tussen ons in.

16-07-2020 Barra de Valizas

Het is koud. Hierdoor is het wat lastiger om ons te motiveren dus we komen vandaag niet veel verder dan rondom het huis en op het strand. Ondertussen zijn we van alles aan het regelen, van plannen voor Jan's verjaardag, tot de kennismaking met Maya en Henk morgen en het interview met Karen zaterdag.

17-07-2020 Barra de Valizas

Vandaag hebben we de kennismaking met Maya en Henk. Gezien we elke ochtend voor achten wakker worden hebben we alle tijd om te douchen, ontbijten en (schonige) kleren te zoeken. Als we om elf uur aanlopen nemen we een omweg via het strand. Pleun wil namelijk niet te vroeg aankomen én dit is een mooie kans om te zoeken naar huisjes.

 

Jan wil namelijk voor zijn verjaardag overnachten in een huisje op het strand. Nu staan er opzich genoeg huisjes maar Jan heeft bedacht dat hij een huisje wil met volledig uitzicht op de zee zonder lichtvervuiling óf zicht op een ander huisje. Laat daar nu net het probleem zitten want juist die huisjes zijn niet winter proof en gezien corona is ook niet alles in de aanbieding dus we struinen langs wat huisjes en Jan geeft commentaar wat hij wil wat vindt en wat vooral niet.

Als we aankomen bij Maya en Henk zijn ze al druk bezig het huis klaar te maken voor de gasten die ze dit weekend zullen ontvangen. We klappen en roepen een paar keer Buenos! Ter vervanging van een deurbel. Enthousiast komen ze naar buiten en nemen we plaats op de veranda Maya zet koffie en verontschuldigd zich nogmaals dat ze geen tijd heeft gehad om speculaas te bakken, lekker Nederlands. We vertellen wat over onszelf, hoe we hier zijn beland en wat we voor ogen hebben voor de komende tijd. Zij vertellen hoe ze zelf hier 12 (?) Jaar geleden zijn gekomen en waarom ze de keuze hebben gemaakt Nederland achter zich te laten. Ze hebben veel gereisd en gezocht naar plekken om te wonen. Iets waar wij natuurlijk ook mee bezig zijn dus het is mega interessant om hun stappen te horen en waar ze tegenaan zijn gelopen. Jan kletst verder met Henk terwijl Maya Pleun uitlegt wat er als eerste moet gebeuren in de tuin en hoe we dit het beste aan kunnen pakken. Terwijl Maya binnen laat zien waar het gereedschap is legt Henk Jan uit wat er in de tuin moet gebeuren. Wanneer Maya en Pleun naar buiten komen om te overleggen over de betaling merken we dat de uitleg van Henk anders is dan die van Maya. Zo stelt Maya voor de planten bij te werken terwijl Henk de planten er volledig uit zou doen. Toch fijn om dit nu op te merken anders zouden wij gegarandeerd een discussie krijgen wat er met de planten moet gebeuren als we beginnen. Beide hebben we een goed gevoel bij dit koppel, alsof we op een andere plek net zo goed op elkaars pad hadden kunnen komen. We krijgen de sleutels van het andere huisje en spreken af dat we dinsdag beginnen. Vanaf dan zullen we zo'n 10 uur in de week aan de slag gaan met de tuinen en de huisjes. Na deze kennismaking hebben we er helemaal zin in!

We lopen naar het andere huisje om te zien waar het ligt en wat er nog moet gebeuren, genoeg. Het doet ons beiden goed om weer een doel te hebben en we kijken er dan ook echt naar uit. Pleun haalt nog wat boodschappen bij de klein supermarkt terwijl Jan richting huis loopt om het goede nieuws met zijn moeder te delen. Gezien het morgen mogelijk gaat regenen, gaat Jan verder met zand sjouwen om de weg te verstevigen terwijl Pleun een warme maaltijd in elkaar flanst. Na het eten lopen we nog een stukje door het dorp en bereiden we ons voor op het interview van morgen. 

18-07-2020 Barra de Valizas

Als we wakker worden schijnt zowaar de zon nog. Jan bereidt zich voor op het interview en zorgt ervoor dat de slaapkamer er netjes uitziet terwijl Pleun brood haalt bij El Léon en een ontbijtje in elkaar flanst. Om 10.00 is het tijd voor het interview met Karen via Zoom. Voor ons (veur dich) een nieuw programma dus ongemakkelijk klungelen we, om zowel beeld als geluid te krijgen én daarnaast Pleun's camera aan te zetten zodat we zelf ook beeldmateriaal hebben van het interview (wel fijn um te zeen det ouk beej andere op ut moment supreme de techniek ut ken loate aafweite, maar noa 10 minuten hebben beeld én geluid). Karen heeft een website genaamd Guruguay waar ze alle in's en out's geeft over Uruguay. Ze heeft twee reisgidsen en plaatst wekelijks artikelen. Op het moment is ze bezig met en reeks interviews met mensen die in Uruguay zijn 'gestrand.' Via Maya had ze onze gegevens gekregen en ze was benieuwd naar ons verhaal. Gedurende het interview veranderd het weer, het begint te donderen en bliksemen voordat de regen valt (we hebbe net de coronacrisis besproake en de relle in Santiago dus Karen moest wal lache wie ut onweer losbarste: "geej trekt chaos aan"). Wat wel een goede sfeer zet voor het interview. Na een uurtje zijn we klaar en beide een klein beetje gaar. Gezien het weer er vandaag niet echt beter op wordt blijven we binnen tot het stopt met regenen.

De wintervakantie is dit weekend gestart dus er zijn meer mensen in het dorp en er zoude meer dingen mogelijk open gaan. Als we een rondje over het dorp lopen staan er twee standjes waaronder Laura, maar gezien het weer is er nog niet veel gaande.

's Avonds doen we poging twee. El Léon zou mogelijk open gaan dit weekend maar dit is niet het geval. Bij Humo (of Buena vista, ben dr nog neet gans oet) zitten wel wat mensen maar hiervoor moet je reserveren maar bij El Rey de Milanesa klinkt er al hard gedreun. Leeftijdsgenoten hebben zich hier verzameld voor een biertje en een dansje op stampende muziek. Iets te stampend voor Jan's smaak dus we slaan het over en kijken wat we morgen doen.

19-07-2020 Barra de Valizas

Het is zowaar warm als we wakker worden. Zonder moeite beginnen we dan ook aan de dag. We kletsen buiten wat, lopen een rondje over het strand en door het dorp en ploffen in de duinen. We genieten van elkaar en de zon. Jan is helemaal in zijn element zodra hij op slippers naar buiten kan dus de sfeer zit er goed in.

We kijken nog naar wat huisjes en Jan geeft zijn commentaar. Vandaag nemen we de zon in ons op zodat we de nacht in kunnen gaan zonder kruik.

20-07-2020 Barra de Valizas

Wederom prima weer als we wakker worden. Pleun wandelt 's ochtends langs het strand en de baai en informeert wat voor mogelijke verrassingen voor Jan's verjaardag. Misschien kan ik dit beter anders verwoorden, Pleun streept nog meer opties voor Jan's verjaardag af (hellup!).

 

Bij thuiskomst tekent ze een paar uur een poging tot het hoofdplein van het dorp tot ze gefrustreerd raakt omdat het niet lukt zoals ze wil (leerpuntje wel). Ondertussen neemt Jan wat tijd voor zichzelf (dr zien van die daag det 12 veerkantemeter tech erg Klein aanveult met zn twiëen).

Aan het eind van de middag doen we afzonderlijk van elkaar een wandeling en genieten we van de warme bries van de dag.

  

21-07-2020 Barra de Valizas

Onze eerste werkdag! Deze begint echter pas om 14.00 dus tot die tijd hangen we thuis wat rond. Jan mag voor straf nog even op en neer voor tandpasta (wie gooit er nu een tube tandpasta weg voordat je een nieuwe haalt?) Terwijl pleun een powerlunch bouwt.

Om twee uur lopen we richting het huis om Alicia te ontmoeten met de sleutels. Bij aankomst echter geen Alicia. Ze was eerder klaar met poetsen dan gedacht dus we mogen de sleutel bij haar thuis ophalen. Niet veel later zijn we terug bij het huisje en gaan we aan de slag. De heg, bestaande uit een Uruguayaanse bamboe/riet achtige, stevige cactus, mag eruit.

 

Jan hakt ze met de bijl tot aan de grond terwijl Pleun de bladeren met een broodmes afsnijdt.

Het is intensief werk in de miezer, maar het is heerlijk om fysiek bezig te zijn en we genieten er dan ook op onze eigen manier van. Richie komt halverwege nog eens langs om te pijlen hoe het gaat en wil de planten graag overnemen voor hun eigen tuin ze bouwen in schutting (welke gen schutting is. Als de gemeinte controleerd zien ut gewuun struuk die un natuurlijke heg vormen en dan is ut gen landjepik maar un natuurlijke annexatie van land). Om kwart voor vijf zijn we content. De heg is er zo goed als uit, morgen het echte werk, de wortels eruit halen met de verroeste schep.

  

Als bedankje staan er sinaasappels en eieren. Tevreden lopen we terug naar huis. Onderweg komen we nog een meid tegen die zelfgemaakte cake verkoopt. Jan vindt dat we hem hebben verdient. Thuis trekken we een biertje open en beginnen met koken. Het begint te onweren dus we gaan naar buiten om het luchtspektakel te aanschouwen. 

Ondertussen sluipt Tom naar binnen. Hij is bang voor onweer dus hij test onze grenzen hoe ver hij binnen mag komen. Jan stelt hem gerust en legt hem in de deuropening.

 

Dit wordt vervolgens een spelletje. Zodra Jan zich omdraait kruipt Tom dichterbij, tot het punt dat Jan toestaan dat hij onder het aanrecht ligt.

Zodra het eten klaar is, is het hek helemaal van de dam. Tom lust ook wel wat en schooiert om aandacht en voedsel. Eén van de weinige afspraken omtrent Tom die nog wel staat, is dat Tom tijdens een maaltijd niet mag schooieren. Jan doet dan ook z'n best Tom naar buiten te krijgen. Wat hij ook probeert, Tom houdt voet bij stuk. We besluiten dan ook maar in het donker buiten te gaan zitten, van de zotte

(Bieske is bang veur onweer en de hes dr bijna, op nate hondegeur noa, gen last van. Maar idderdaad, ik ben un softie en Tom meug vuul. Oeteindelik isse noa de reage noar boete gegoan).

22-07-2020 Barra de Valizas

Het is weer als vanouds druilerig en grijs. We besluiten dan ook eerst boodschappen te halen in Castillos. We appen Ramona en Richie en Bruno kunnen we niet veel later oppikken (Über). Bij het postkantoor in Castillos hebben ze nog steeds geen creditcard van Jan ontvangen (We zien inmiddels bekende van de postdame en verontschuldig zich altied huul netjes. Tis toch van de zotte de ein envelop van Boalder, Nederland noar Valizas, Uruguay ruum 2 tot 3 moand deurt). Jan probeert vervolgens geld te tappen terwijl Pleun een mobielhoesje probeert te scoren. Beide zonder resultaat. Vervolgens mag Pleun de supermarkt in terwijl Jan bij de Barraca een schep haalt. Pleun is in de supermarkt een beetje het spoor bijster wanneer ze onze boodschappen niet allemaal kan vinden en van Jan puur te horen heeft gekregen 'neem ook de ingrediënten mee van de cake die ik wilde maken!'. Gelukkig sluit Jan al snel aan om dit toe te lichten. Wanneer we aan het overleggen zijn hoe we zelfrijzend bakmeel kunnen vervangen, worden we in het Nederlands begroet, Henk. We babbelen een beetje wat we in de tuin hebben gedaan en nog willen gaan doen en vinden het fijn om te horen dat zij zo content zijn met ons werk. Eenmaal buiten komen we ook Maya tegen zij beaamt wat Henk zojuist heeft gezegd en na een kort gesprek scheiden onze wegen. Richie en Bruno zijn ook klaar dus we rijden terug naar Valizas.

Bij Ramona doen we nog een kop koffie. Ze hebben afgelopen weekend de familie van Richie op bezoek gehad dus vol trots laten ze zien hoe alle voorraad weer is aangevuld, hoeveel kleding ze hebben gekregen en het nieuwe speelgoed van Juakin vol knopjes en geluidjes. Richie en Jan zitten dan ook al snel op de grond te spelen. Na de koffie gaan we terug naar huis voor een lunch. Na een powerlunch lopen we richting het huis van Maya en Henk.

Gister hebben we alles kort gewiekt, vandaag halen we de kluiten eruit. Jan heeft bedacht dat als Pleun een soort gracht om de kluit mag graven zodat hij wat makkelijker erbij kan om de kluit eruit te halen.

 

We gaan fanatiek aan de slag. Deze keer met een iets betere voorbereiding door middel van muziek en onze nieuwe schop (teamwork). Mensen zijn geïnteresseerd als ze langskomen. Zo krijgen we van een man te paard en wagen te horen dat we rustigeraan moeten doen 'tranquillo!' Anders zijn we naar een paar dagen moe. Daarnaast ontmoeten we Cecilia, haar zus woont tegenover dus als we iets nodig hebben kunnen we het gerust vragen. Na twee uur hebben we er twee grote kluiten uit en zijn we redelijk content. Richie komt langs met Bruno om de resten op te halen en in zijn tuin te planten dus dat ruimt meteen lekker op.

Een vriend van hem heeft wel een pikhouweel die we mogen lenen. Dit maakt het voor Jan soepeler om de kluit eruit te krijgen.

 

23-07-2020 Barra de Valizas

Vandaag beginnen we op ons eigen gemak.

  

Bij de Barraca halen we werkhandschoenen. Een makkelijke keuze want er zijn maar twee paar (en "one size fits all". Komme we natuurlijk thoes pas achter det de one size ouk twie linkerhande beteikend). Bij het andere huisje halen we de hark op voor we naar het huis gaan. Als we aan komen lopen zijn we trots op ons werk. Vandaag moeten de echt vervelende kluiten eruit. Jan legt uit wat hij vandaag wil doen. We zetten een wasje aan en water op voor we aan de slag gaan (Ja ja, luxe. We hebben un wasmachine woar we de was in kenne doan in plaats van un pan op ut veur. Doar geisse wal erg snel euverhean Pleun. De letste kier det we un echt was hebbe gedreit is 2 moand geleeje). Pleun graaft een gracht terwijl Jan binnen een half uur de eerste kluit eruit trekt. High five.

 

Gezien de gracht net wat meer werk kost gaat Jan ondertussen verder met de volgende struik. Wanneer Jan aan de slag gaat met de volgende kluit mag Pleun de andere gaten vullen en het zand uit het gras harken. We zijn zo lekker bezig dat we de tijd niet in de gaten hebben. Wanneer we checken zijn we dan ook al bijna drie uur bezig (Ut is toch wal erg zwoar die 3 eurkes werken). We ruimen op en plaatsen het hek terug voor we neer ploffen op de veranda om even bij te komen. We beginnen spieren te voelen die we al een tijdje waren vergeten.

24-07-2020 Barra de Valizas 

Jan voelde zich vannacht niet goed dus we hebben beide weinig uurtjes kunnen maken. Daarnaast vallen de druppels aan alle kanten om ons heen wat ons wat prikkeliger maakt (ut is echt zeik weer). Jan is niet gemaakt van suiker en loopt stug door de regen naar het huisje (Gewapend met biel en knipschier geit de heg achter ut hoes dr aan. Wal fijn um alle frustratie te botvieren op onschuldige plantjes en buim)

een uurtje later schuift ook Pleun aan, die zich richt op het harken van de perkjes en de tuin en het opruimen van al het bladafval. Zo aan het einde van de week een prima mind-numbing taakje. Jan is achter het huis bezig wanneer ik onder de struiken een zwart/grijs lijfje spot. Het heeft een soort bolling erin zitten als van een insect, maar dan net een paar maten groter dan ik gewend ben. Met een harklengte afstand bekijk ik het tafereel. Dit is geen misvormd takje of een wortel, aan de poten te zien is het een mega spin. Nu geef ik Jan nog weleens op z'n flikker dat hij altijd alle beestjes aan wil raken of ze nu dood of levend zijn, maar ik ben toch benieuwd en te schijterig om zelf te controleren of hij nog leeft. Met andere woorden toch Jan er maar es bij roepen, die vindt dit wél leuk. Lichtelijk geïrriteerd komt hij meegelopen als ik hem dat vraag. Ik leg hem uit waar de spin zich bevindt vanaf de harklengte afstand. Jan kijkt het tafereel aan en loopt er op af, wat een onzin staat er op z'n gezicht geschreven. Voor ik het door heb pakt Jan hem op. 'Hea leaft neet ens mier!' En met grote stappen komt hij mijn kant op met dat ding nog in de handen (tja, de vruugs aan mich of ik ff wil kieke, dan meugs dich um toch ouk wal zeker van dichtbeej zeen :) ) Geïrriteerd ren ik achteruit 'Niet doen! Dit vind ik écht niet leuk!'. Hij zet het ding op tafel en loopt weg. 'Kijk er nog eens goed na en stel je niet zo aan'. Gegeneerd kom ik tot de conclusie dat het een goed geplaatste ijzeren spin is. Soms is de angst groter dan de realiteit (mietje!).

Zodra Jan alle planten achter het huis eruit heeft gehaald mag Pleun daar gaan harken. Jan gaat verder met het bijwerken van wederom een Uruguayaanse bamboe/riet achtige, stevige cactus (ik heb ze inmiddels door. Gewuun beej de wortel afhakken en dan velt alles um. Zoe gepiept).

Martièn, de maat van Juan, komt in zijn regenjas langs gefietst. Hij is de bezorger van de twee en brengt het brood van El Léon rond. Hij was bij ons huis geweest maar gezien we daar niet waren is hij blij dat hij ons toch nog heeft kunnen vinden (Effe tussendoor. In principe hoal ik elke ochtend broëd maar tijdens ein van de reagenachtige daag stelde Martièn veur um ut broëd te bezurgen. Dus vanaaf dea daag kriege we op unne stormachtige daag ut broëd vers thoesgebracht). Hij complimenteert ons over het werk in de tuin, maar zegt ook dat het eigenlijk geen weer is om in de tuin te werken. Als we vragen of El Léon vandaag nog open gaat moet hij ons teleurstellen. Ze zijn al een heel eind maar dit weekend kunnen ze nog niet open. Ze hopen volgende week wel, met eten, drinken en muziek. Nu de Feria opgeknapt wordt is dit natuurlijk de uitgelezen kans om publiek te trekken, maar goed nog niet vandaag.

We hebben de smaak goed te pakken en gaan ieder volledig gefocust aan de slag met onze eigen taak, totdat de tuin er weer netjes uitziet voor het weekend. Al het tuinafval hebben we op de composthoop gelegd maar we hebben dusdanig veel verzameld dat dit niet past, dus hebben we voor het huis nog een hoop gemaakt. Zodra we alles af willen sluiten komt Richie eraan gereden die met liefde alles weer in zijn wagen laad. Toch net wat anders dan een maand wachten tot de volgende gft bak aan de straat mag (heej gebroeke ze alles veur de composthoup, opvulling van gate in de weag, ut wuurd wear opnieuw geplant, in de fik gezag of de letste optie, gewuun aan de weag gedumpt. Emus anders hoalt ut oeteindelik wal wear op).

  

Bij thuiskomst weten we even niet wat we met onszelf aan moeten. We zijn hongerig, koud en moe en dit weer werkt niet opbeurend. Gelukkig is daar gemakkelijk wat aan te doen. Pleun maakt het brood van Juan klaar terwijl Jan water op zet voor de kruiken. Als we uiteindelijk met een volle buik op de bank zitten met ieder een kruik op schoot onder een deken om Breaking Bad te kijken, hebben we het nog steeds koud.

Alsof de regendruppels rechtstreeks in onze botten zijn getrokken. Even twijfelt Jan om de stove aan te maken. Maar dit betekent enkel een blauw huis waardoor de ramen en deuren open moeten en het naar binnen regent. Het enige wat werkt is een warme douche, de kruiken meerdere keren opwarmen, maté en op tijd in bed tegen elkaar aankruipen.

We hebben overigens nog wel een rondje door het dorp gelopen of er nog iets te beleven viel maar met dit weer heeft niemand zin om naar buiten te gaan dus zelfs bij El Rey de la Milanesa is er geen stampende muziek.

25-07-2020 Barra de Valizas

Het is een gevoel dat we allebei een beetje zijn vergeten. Alhoewel niet vergeten, want het voelt direct wel weer vertrouwd, maar meer een gevoel dat je al een hele tijd niet meer hebt gehad zonder dat je er bij stil hebt gestaan. Maar nu het er weer is voelt het bekend. Alsof je weer wakker wordt in je Nederlandse bed, met een fatsoenlijk matras en een kussen zoals jij het fijn vind, starend naar het wit gestuucte plafond in een ruimte op kamertemperatuur. De eerste vrije dag na een paar dagen 'werken' (thoughts of a modern slave?). Het was misschien niet veel maar er was een ritme, een afspraak en een doel voor de dag. De grote vraag die nu reist is dan ook wat gaan we vandaag doen.

 

Door ons hoofd spoken verschillende opties die we zouden kunnen doen maar gezien de regenval van de laatste dagen gaan we niet ver meer komen met Frenkie dus de ideeën zijn beter dan de uitvoering. Ondertussen breekt de zon door de ramen. Jan gaat brood halen bij Juan terwijl Pleun videobelt met Sam.

Bij terugkeer komen we tot dezelfde conclusie, waarom zouden we vandaag iets 'moeten' doen? Dus we laden onszelf op in de zon en rommelen lekker rond het huisje (do as the locals do). 's Middags lopen we nog een rondje door het dorp. Jan scoort een souvenir bij een dorpsgenoot die hij elke ochtend (neet euverdrieve) voorziet van een kopje koffie en we halen een biertje met het idee om die op het strand op te drinken. Op het strand blijkt het echter te koud dus we genieten van de prachtige blauwe zee voor we terug lopen naar huis.

Jan slaat aan het typen (ja ja, leas dit stukje zin nog maar us un kier: "Jan slaat aan het typen") terwijl Pleun belt met moeders. Toch fijn om op zo'n afstand nog steeds 's avonds met elkaar aan de keukentafel te kletsen onder het genot van een wijntje dan wel biertje. Na het telefoontje kletsen we de avond door.

Voordat Pleun besluit tóch nog naar het strand te willen. De temperatuur is ondertussen flink afgekoeld dus Jan gaat opzoek naar thermokleding en laagjes (echt, als de wind fout stuit weit hea dwars doar ut hoes. Alles blieft kald). We hebben afgesproken elkaar te stimuleren om vaker naar buiten te gaan ook al is het weer misschien niet optimaal (doan we elke daag). Op dit soort momenten vraagt dat af en toe om wat good will want warm is anders. Eenmaal op het strand weten we weer waarom we deze afspraak hebben gemaakt. Het is prachtig. Er staat een ijskoude wind maar de golven stromen hard af op het strand. De maan is een halve sikkel en het kost ons weinig moeite om het southerncross te spotten. Pleun is benieuwd of er nog leven is in het dorp nu het vakantie is. Léon is dicht en vanuit El Rey de la Milanesa klinkt harde muziek. Pleun probeert Jan nog om te praten even te spieken het is immers vanavond (volgens de buurvrouw, tis veural un spirituele nacht). volgens de indigenous Uruguayanen. Jan zit echter absoluut niet te wachten op de stampende muziek en heel eerlijk, ikzelf ook niet. Het nieuwe jaar gaan we in onder de dekens, dicht tegen elkaar aan met twee warme kruiken.