I'm learning to walk again, I believe I've waited long enough. Where do I begin?

De Bedbugs laten we achter in El Calafate wanneer we in Frenkie stappen op weg naar El Chaltén.

(We zien al de ganse tied op de oetkiek veur un gordeldier en terwijl ik nog rustig op de kaart aan ut kieke ben raced Pleun d’r eine veurbeej. Neet stoppe natuulijk maar allein: Jan kijk een gordeldier!! Heb je die gezien? (met 100 kilometer per oar dr veur beej). Dus we dreije maar ut bieske is alweer weg.) De ruta 40 is adembenemend. We rijden door het berglandschap met pieken vol sneeuw langs Lago Argentino, waar je op de achtergrond La Cordillera de los Andes overal bovenuit ziet torenen. Na een paar uur bereiken we ook Lago Viedma waar we onze ogen uitkijken. Jan stelt al voor om de auto te parkeren, de backpacks te pakken en hier te wandelen door de besneeuwde toppen om te zien waar we uitkomen. Maar gezien we Torres del Paine niet uit hebben kunnen voeren zoals we hadden gehoopt, hebben we een plan en besluiten we door te rijden (jammer genoag maar ach nog voldoende wandelpaden te beleave). Wanneer we een tankstation tegen komen (hoi!), vol stickers van reizigers en langs de weg een rits aan lifters zien staan, weten we dat we in de buurt zijn van onze bestemming van vandaag.

25 t/m 29 januari El Chaltén

El Chaltén is gelegen in het nationaal park Los Glaciares, aan de voet van de Cerro Torre en de Cerro Chaltén, ook Cerro Fitz Roy genoemd, een bergtop waarnaar het bergdorp genoemd is. Hoewel we overal lazen dat je beter naar El Chaltén kunt gaan dan naar El Calafate, gezien het hier minder toeristisch zou zijn, blijkt dit niet het geval (ut is ontstoan doar toerisme). Achteraf gezien hadden we dit opzich wel kunnen weten want de uitlijning van de Fitz Roy is ook wel het logo van het welbekende kledingmerk Patagonia. Maar goed, we besluiten het dorpje eerst door te rijden om te kijken welke campings er zijn. Het hele dorp blijkt hier om dezelfde reden te zijn als wij, dus iedereen loopt in hike outfit of zit, in hike outfit, op het terras met een biertje. Wanneer we de campings zien, besluiten we onze tent op te zetten bij El Relincho (dit is wel un oetdaging aangezeen ut de ganse daag volop weit. De tenten liggen bijna plat op de grond door de slaagwinden, maar heej hebben weej al volop mei geoefend dus binnen now time stuut ozze tent weer).

Hier oogt het schoon en er is een keuken zodat we een aantal maaltijden kunnen maken voor tijdens de wandeling (de camping ligt ouk aan de voat van de bergen en heat un prachtig oetzicht!). Deze camping stroomt de volgende dag echter langzaamaan vol (alsse al neet vol waar), waardoor je op alles moet wachten, het grote nadeel van in het weekend komen. We bereiden ons voor op de wandeling en maken een soort meergranen pannenkoekenstukjes met fruit (stukjes inderdaad, ut beslaag wil neet lukke en ut brokkelt volledig oet elkaar), we pakken onze tassen in en Jan plant de route uit (deze is al kloar, gewuun ut paad en de rest volgen). Om de dag af te sluiten dansen we nog bij een spontane jamsessie (zie het filmpje) voor we de koude nacht in gaan. De volgende ochtend worden we gebroken wakker omdat de rest van de camping nog in de late uurtjes door ging. We pakken onze spullen in en rijden met Frenkie naar de start van de wandeling.

De Fitz Roy wandeling is zo’n 27 km en wordt over het algemeen in drie dagen gelopen. Onderweg zijn er dan ook gratis campings waar je kunt overnachten. Gezien de wandeling voornamelijk omhoog gaat en je met bepakking loopt vind ik het best een beetje spannend maar ook onwijs stoer. De eerste drie km van de wandeling gaan vrij stijl omhoog. Voor ons loopt een bejaard stel dat moeite heeft met het kiezelige pad en daardoor nog weleens uitglijd. Gelukkig is Jan de redder in nood die de oudere man twee keer opvangt wanneer hij zijn evenwicht verliest. Hoe deze twee de top gaan bereiken is ons een raadsel. Gelukkig is het lekker weer en lopen we gestaag door.

Eigenlijk kom ik al vrij snel tot de conclusie dat het best te doen is, wat extra motivatie geeft (It’s like a walk in the park.) Met elke bocht die je loopt verdwijnt of verschijnt Fitz Roy. Achter ons loopt een groep dagjes mensen, gezien het alweer een tijdje terug is dat we Nederlands hebben gehoord, komt het wat later aan dat we ze verstaan. ‘Zo die lopen flink door en dat met die backpacks. Die zullen wel flink getraind hebben’. Jan kan het niet laten om te reageren ‘dat valt wel mee hoor, we wilden het gewoon gedaan hebben’. De familie is verrast door zijn reactie en we lopen al kletsend samen een stukje verder (ze zien wal erg onder de indruk van ut feit det we in Nederland alles achter gelaote hebben en gegaon zien).

Eenmaal in de bossen komen we op een splitsing uit. Gezien iedereen hier links gaat, besluiten wij rechts te gaan. Hier is tevens ook een uitkijkpunt wat we niet willen missen. Niet dat het werkelijk uitmaakt welke kant je pakt want als je de route goed loopt, loop je via de andere kant terug (de keuze um via ut meer te laupe of via un oetzicht punt maar eigenlijk is alles un oetzichtpunt. De toppen van Fitz Roy lieke net op un iezig kastiel, imposant, groets, en um elke hoak lieke de toppe hoeger te weare en moeier. Af en toe wuurse dr gewuun stil van). Vanaf dit punt is de route redelijk vlak met prachtige uitzichten (Det velt best mei, zelf de befaamde oetspraak, achter elke heuvel ligt weer unne heuvel is erg van toepassing. Dan hebse ut idee desse alle gehad heas meugse nog steeds weer un stuk noar boave, wat genne straf is natuurlijk. Ut is unne fantastische route).

De bomen verdwijnen wat meer naar de achtergrond en door de hei loop je de Fitz Roy tegemoet, langs verschillende beekjes. Zo mogen we zelfs nog over een boomstam balanceren met de backpack op om het beekje over te steken. Een goede training van je balans. Niet veel later komen we aan bij camping Poincenot. Deze ligt iets verhoogt tussen de bossen. Gezien het net begint te miezeren, besluiten we de tent snel op te zetten op een redelijk vlak stuk en maken we een kop noedels om op te warmen. We zijn beiden erg content met het feit dat we hier al zijn gekomen, dus wanneer Jan aangeeft dat het nog een klein stukje is en dan zijn we op de Fitz Roy, is ook Pleun snel om (Hahahaha). Wel met de vraag wat voor stukje het nog is. Ondertussen weet ik dat als Jan zegt ‘het is maar 3km enkele rit’, dat dit niet hoeft te betekenen dat dit ook een gemakkelijk stuk is. Maar hij beloofd me dat het wel mee valt en als ik wil kan ik zelfs de backpack in de tent laten liggen (ut is op en neer, dus sjouwe met de backpack heuft neet). Voor de zekerheid besluit ik dat dan ook maar te doen. We zijn nog geen kwartier aan het wandelen of er staat al een caution bord. Hierop wordt aangegeven dat mensen met een slechte conditie of hartproblemen hier beter om kunnen keren omdat dit een dusdanig stijl stuk omhoog is, dat je hier wel voor getraind moet zijn. Er waren dan ook verschillende mensen die besloten zich om te draaien. Toch besloten we verder te lopen. Het vervelende aan dit pad was dat het over losliggende stenen is en dat je op 2km 500m omhoog moet (veur un echte berggeit is det gen probleem, tis gewuun net wie de ganse tied trap laupe). Daarbij liepen er verschillende wandelgroepen terug naar beneden (file laupe). Het vervelende aan dit soort groepen is dat ze niet lijken te begrijpen dat omhoog lastiger is dan naar beneden dus ze nemen altijd voorrang en komen vervolgens met twintig man (soms wal 40 huur) stapvoets naar beneden. Zodat je telkens op de meest onmogelijke plekken staat te wachten tot ze allemaal zijn gepasseerd. Jan wist dondersgoed dat hij mij erin had geluisd dus besloot uitermate vrolijk te doen, door liedjes te zingen en afleiding te creëren met grapjes (tja, alsse hads geweite det ut z’on lastig stuk waas hadse ut neet gedoan). Hoewel ik op dat moment geïrriteerd was door de wandelgroepen, kon ik ook niet chagrijnig blijven dus als een stel berggeiten gingen we stapvoets verder omhoog. Eenmaal boven was dit alles waard. De zon scheen prachtig op de ijzige toppen, die in tegenstelling tot Torres del Paine goed te zien waren. Hoewel het op deze hoogte fris was, genoten we met volle teugen van het prachtige uitzicht, het ijzige water en de imposante rotspartijen.

We raakten met verschillende mensen aan de praat over de hoogte en diepte punten van de reis tot nu toe en waren trots op onze prestatie van de dag. De terugweg was dan ook een feestje en bij de tent warmde we een pasta op en proosten we met een pak wijn op de dag terwijl we toekeken bij een schouwspel van een jong koppel en hun vriend die naast ons zo klungelig en besluiteloos als maar kon probeerden een tent op te zetten (dr zal maar us unne tak umlieg vallen of zoë. En um de ein of andere reaje kwame ze os steeds um road vroag of um materiaal want weej hadde schienbaar alles beej os, wat ouk natuurlijk waas) en hierbij Jan's goedkeuring nodig hadden om zeker te weten dat ze het goed deden.

De volgende morgen werden we op tijd wakker. We snoepten wat van de pannenkoeken waar Jan helemaal blij mee was en de koffie, die mij dan weer goed deed. Puur voor de beeldvorming, op deze camping konden zo’n 100 mensen kamperen en waren er twee dixie’s. Ware het niet dat de dixie’s puur een scherm waren voor het gat in de grond waar je je behoeften kon doen. Erg grappig om ’s Ochtens alle teleurgestelde blikken te zien van mensen die de dixie openen. (un hang toilet, gaat in de grond). Na het ontbijt pakte we onze spullen in terwijl er bij onze buren drama was gezien de vriendin in alle vroegte alleen was gaan wandelen. Waarschijnlijk om de zonsopgang te zien en nu een half uur na zonsopgang nergens te bekennen viel. Wij waren in ieder geval content met ons ritme en besloten toch door te gaan. Vandaag was het doel om langs Laguna Madre en Laguna Hija te lopen naar de volgende camping De Agostini.

Zoals we wel vaker graag doen, is dit tegen de algemene richting in, waardoor het ’s ochtens erg rustig was toen we door de heide padjes liepen, langs de prachtige meren. Gezien de miezer besloten we alleen ons toch nog even om te kleden en de backpacks van een hoes te voorzien (of wal of neet, ut waas neet kald maar ouk neet werm dus noar 5 kier de tas aaf en op gedoan te hebben vond ik ut wal goad).

Niet alleen vanwege de miezer een goed plan, maar ook omdat we langs verschillende struiken mochten, waarbij de doorns regelmatig aan onze kleren en tassen bleven haken. Uiteindelijk kwam dit pad uit in een bos, gezien we het in tegengestelde richting deden was dit voor ons voornamelijk naar beneden. Het was doodstil omdat de meeste mensen nog niet op pad waren, waardoor we een paar spechten konden zien die druk aan het timmeren waren tegen verschillende bomen.

De wandeling gaat ons goed af en we besloten niet direct naar de camping te lopen, maar met de backpacks nog op naar Laguna Torre te lopen. Ondertussen begon het echter toch iets harder te regenen en merkten we een lichte vermoeidheid dan wel trek. Desalniettemin waren we goed gemutst en liepen we stug door.

Langs lage bossen met veel baarden liepen we over een bospad met wortels die overal uitstaken. Hoewel onze focus er echt op lag waar deze lagen, bleek één wortel door de regen toch gladder te zijn dan ik had geschat waardoor ik voorover viel. Met het gewicht van de backpack op mijn rug was er ook weinig mogelijkheid om de val te voorkomen anders dan op mijn knieën en handen te vallen. Door de fysieke inspanning en de regen bloedde het natuurlijk direct goed en blijkbaar had het er zo onhandig uitgezien dat Jan direct te hulp schoot om mij van de grond op te rapen.

Gelukkig kon ik er wel om lachen, dus voorzichtig liepen we door tot we bij Laguna Torre aankwamen (de EHBO kist hadde we ouk beej os dus zou opgelost). Hier was het bewolkt en grijs en liepen er verschillende Condors rond te paraderen in de hoop een stukje brood te kunnen bemachtigen. We begrepen ineens ook waarom je de route eigenlijk in tegengestelde richting moest doen, omdat het zicht nog steeds imposant is, maar niet in de buurt kwam van Cerro Fitz Roy.

Ik plofte neer op een steen en trok mijn broek uit zodat Jan, super lief!, mijn wonden kon verzorgen. Een jongen van begin twintig kwam onze kant op om te vragen of hij kon helpen. Hij vertelde dat hij in zijn eentje op reis is en een auto had gehuurd. In een maand tijd wilde hij op en neer van Buenos Aires naar Ushuaia. Een onmogelijke opdracht, dus we wisselde tips uit wat hij dan in ieder geval gezien moest hebben. Ondertussen was mijn knie dik en stijf, dus we besloten niet naar de camping te lopen maar terug naar El Chaltén. Simpelweg omdat we nu nog de energie hadden en mijn been morgen waarschijnlijk een stuk stijver zou zijn als ik na een koude nacht slapen weer in beweging moest komen. Wetend waar we naartoe lopen, liep het eigenlijk best prima. Het weer was erg afwisselend maar af en toe brak zelfs de zon nog door.

Stug liepen we door tot we een bord tegen kwamen dat dit het einde van de route was. Dit was echter voor ons onbekend terrein dus we liepen door tot we El Chaltén in de verte zagen opdoemen. Voor ons beide een lichte opluchting, blijkbaar dacht het weer op dit moment ook, nu de wandeling er bijna opzit kunnen jullie wel een frisse douche gebruiken, dus de regen viel met bakken uit de hemel. Langs de rand van El Chaltén liepen we door naar Frenkie, die nog keurig op de plek stond waar we hem hadden achtergelaten. Gezien we toch niet zo content waren met onze vorige camping, besloten we voor de laatste nacht de tent op de camping daarnaast, El Refugio op te zetten. Met een heerlijke warme douche waar we alles schoon konden spoelen. Om deze prestatie te vieren besloten we naar de beste pizzaria, Pizzeria Patagonicus, van het dorp te gaan, waar Jan al een paar dagen naar uitkeek. Deze bleek echter een beetje tegen te vallen maar de warmte en het bier waren ontzettend fijn!

De volgende ochtend hangen we onze natte spullen uit over de tent en halen we een ontbijtje om vervolgens in de file voor het tankstation aan te sluiten (de auto’s veur ut tankstation, de lifters in de file um ut durp weer oet te komme. Ouk maakte we wat plaats in de auto, ein van de koelboxen is achtergebleave op de parkierplaats). Op naar het volgende avontuur!