What shall we do with the drunken sailor?

1 December t/m 28 December

Nederland Met een dubbel gevoel vliegen we naar Nederland. Het is fijn om weer even bij vrienden en familie te zijn en om de feestdagen mee te pikken zoals de verjaardag van Bert, (de ierste) sinterklaas (van Sophie) en kerst.

 

De reden om terug naar huis te gaan was emotioneel, maar dit maakte het besef hoe belangrijk het thuisfront is, des te zichtbaar. We hadden het allebei even nodig om van een afstandje te bekijken wat we allemaal al hebben ervaren en gezien. Het is fijn om met mensen te reflecteren en ook tijd afzonderlijk van elkaar te spenderen. Toch was het voor ons beiden duidelijk dat we nog niet klaar waren om te stoppen met dit avontuur. Zodoende stapte we samen, wederom met gemixte gevoelens weer in het vliegtuig richting Buenos Aires.

29 op 30 december Buenos Aires

Gelukkig hebben we beide redelijk goed geslapen in het vliegtuig (wat we ouk nüdig heie want de "über" taxi dea ôs kwaam oppikke waar nog neet erg wakker. Werkt ut verder ouk neet det de wifi van ut vleegveld matig bereik heat en os spaan ouk neet alles is maar un plattegrond leaze en noar de aafgesproake plek laupe lup os goad aaf maar de uber taxi had andere ideeen en kwaam neet opdagen of stond op en hule andere plek ) waardoor we relatief oké aankomen in Buenos Aires. Het grootste issue is waarschijnlijk het temperatuur verschil. Waar het in Nederland rond de 5 graden was, tellen ze er hier zo twintig graden bij op en dat terwijl het pas 9.00 's ochtends is. We zijn maar een dag in Buenos Aires, maar we hebben toch een paar dingetjes uitgezocht die we graag willen zien. Maar eerst en vooral is het hoognodig tijd voor KOFFIE! Na de koffie checken we in (want neemus waar dr nog echt wakker,zoë vruug waar ut) in het hostel. Jan heeft zich wel voorbereid op het temperatuur verschil en trekt meteen een korte broek (zekers, in nederland waar ut dr nog net te kald veur) aan voor we vertrekken naar Eco park het voormalige Buenos Aires Zoo.

Hier zie je de authentieke hokken van de voormalige dierentuin (un prachig victoriaans gebouw met groëte hekken als ramen en un gracht dr um hear. Un gebouw heat dreej ruumtes woar vruuger unne olfant en neushoorn aan de ziekant stoan en als pronkstuk in ut midden de lieüw tentoëngesteld wearen) en verschillende dieren als olifanten en giraffen (die stoan nou dan wal boete in de wei langs de kamiële die dan wear in un hokje meuge schuüle).

 

Gezien we in Nederland even wat tijd apart hebben gespendeerd (de vergeats de slangen en de hagedissen, doar mochte/ wilde we/ze neet hear) , hebben we weer genoeg om bij te kletsen. Al kletsend lopen we door Jardin Botánico Carlos Thays een botanische tuin die op is gedeeld in werelddelen. Iemand die in Buenos Aires benieuwd is naar Europa zal in deze ervaring denken dat in Europa elke plant sterft ( ut gros waar inderdaad doëd en in verhouding erg klein met de rest). Al lopend verteld Jan dat hij ook nog iets interessants heeft gevonden. Het is wel aan de andere kant van de stad dus we moeten een metro pakken.

Dit klinkt makkelijk, tot je erachter komt dat er bij het metrostation wel een informatiepunt is, maar dat je er geen tickets kunt kopen . De man achter het informatiepunt is ook niet de meest behulpzame want als we vragen waar we de tickets kunnen halen, horen we enkel: Kiosko! (en met gebrekkig en vuul verschillende accente spaans kumpse ouk neet ver), ah de (un) kiosk dus. We lopen in de richting van waar hij wees (noar boave de trap op) en vragen bij de dichtstbijzijnde kiosk (dr zien dr un stuk of 3) of we een metrokaart kunnen kopen. De kioskmedewerker kijkt ons verbaasd aan, 'dat kan niet hier dat moet in het metrostation'. Waarschijnlijk hebben we de man van het metrostation gewoon verkeerd begrepen, dus we lopen weer terug. 'No, Kiosko', ja dat is mooi maar die weet van niets. De man blijft het herhalen dus we lopen toch weer terug naar boven om te kijken of we niets anders kunnen vinden. Jan kijkt al in verschillende andere straten en loopt een beetje op en neer, wanneer Pleun beseft dat ze voor de buurtwinkel staat, genaamd Kiosko (als we um hadde verstoan zal hea dit hebben proberen oet te leggen). Hier kunnen ze ons wel helpen en binnen een paar minuten staan we zelfvoldaan bij de poortjes van de metro, duurt even maar we zijn er.

Niet veel later stappen we uit in San Telmo (5 blokken dr vanaaf), op zondag is er namelijk op Plaza Dorrego een antiekmarkt en dus Jan wilde deze graag bezoeken (maar ut waar ver laupe dus ierst un pilske beej de buurtsuper). De markt was druk maar gezellig. Mensen dansten op de muziek van straatmuzikanten, er stonden veel marktkraampjes met spullen van schilderijen en deurklinken tot speelgoedsoldaatjes (alles wat antieke kosse doar wal vinden, veural alde kurkentrekkers doar zien ze heej wal trots op). Daarnaast stonden de terrassen op straat en genoten mensen van het weekend (det kos toen nog ;) ).

We struinden langs de kraampjes en Jan scoorde nog een empanada in een grote markthal verderop (un alde euverdekte merthal woar nou euveral eatkreumkes stoan). Naast deze markt had Jan nog een wens (wins is euverdreave maar heej, kens ouk un magneet van de stad kaupe, wat ik ouk doan. Leuk souvernier). In elke stad waar het Hard Rock café zit, probeert hij namelijk een shotglaasje te scoren, dus vervolgde we ons avontuur daarheen (gen woord aan geloage). Het Hard Rock café was bijzonder sfeerverlagend (We zien binnen geweas. Um binnen te komme mosse un berg beklumme met als sfeerverlichting ledbalken un roëie lampjes en ut ierste watse in ut "hardrock cafe" zuus is Justin bieber. Nah dan zak dich de moat in de schoan masr volgens mich schaamde ze zichzelf ouk veur eur eigen restaurant want de shop, woar de meiste minsen komme, loag onder beej beater kroegen woar ze wal rockmuziek boete op de terrassen euverkiekend op un prachig greun park) dus we besloten verderop plaats te nemen bij een foodcourt voor een biertje en nacho's. Stiekem waren we best content met onszelf, gezien we ondanks de jetlag (nahjah, jetlag) toch nog best wel wat hadden gezien van de stad. Terwijl we bijkletsten veranderde de hemel echter van een felle zon naar donkere wolken. We hoorden de donder en zagen de bliksem in de verte. Terwijl we afrekende kwam de regen dan ook met bakken naar beneden, een goede afkoeling na de warme dag.

30 t/m 2 januari Ushuaia

De vlucht van Buenos Aires naar Ushuaia is maar een paar uur (klinkt bes relaxed maar neet alsse 's nachts um 3 unne taxi mos hebbe veur um vlucht um kwart op 4) Zodoende landen we 's morgens vroeg (um kwart op 7) op het uitgestorven vliegveld van Ushuaia, ontzettend nieuwsgierig of Frenkie er nog volledig in tact staat, wat gelukkig het geval is! (We hebbe ff geknuffelt met Frenkie. Hea had wal wat mier gezeldschap gekregen en stond knus ingeparkiert tusse twie dieke autos. Verder hadde zich nog un aantal rieje aan autos beej gezat en gezeen weej de ierste van de daag zien meuge al puzzelend un oetweag zeuke oet it labyrinth. De grond is neet geasfalteerd en doar de reage wal wat modderig maar met passe en meate en mierdere kiere insteake is ut wal gelukt).

We hebben hem achtergelaten met een sterretje in de voorruit na Pleun's barre tocht vanaf Porvenir, dus hij heeft een spa dagje wel verdiend (en hea had goad op ozze spulle gepast). We besluiten dan ook direct door te rijden naar de garage en een afspraak te maken voor de middag (dr zien heej wal 10 garages maar ze snappe wal wat marktwerking is. Idderein heat ein specialiteit dus veur idder probleem un andere garage. En det weite ze ouk te gebroeke. We hebben ierst un half oar gewacht totdet de monteur tied had um met os te proate dus hadde weej weer tied um os ontbijt te maken. 's Middaags heat de baas oeteindelijk noadet we weer un eurke hebben gewacht zelf maar met un stuk metaal en wat hars de veurroet te repareren. Neer zoelals beej kwikfit zoe kloar maar kom maar euver 4 oar truuk) en checken in in ons hostel. Het is weer even acclimatiseren nu we er bijna een maandje uit zijn geweest maar het is heerlijk om weer terug te zijn, ondanks de snijdende kou met dank aan de altijd waaiende wind, we zouden hem bijna zijn vergeten.

De volgende dag hebben we een volle planning. We beginnen 's ochtends aan de voet van Glaciar Martial, ten minste zodra we de juiste start hebben gevonden (ik had os aan de voat van de berg gezet, veer oar langer laupe).

In de verte zien we de met sneeuw bedekte bergtoppen waar we naartoe willen wandelen. Het pad, in de winter en skipiste, is prachtig. Langs bergen, rivieren, verwilderde bomen die over elkaar heen lijken te kruipen, interessante mospartijen en uitzicht op Beagle Channel.

  

 

Om het plaatje compleet te maken kunnen we zelfs elkaar bekogelen met sneeuwballen. (Let wel, deile van de wandeling zien aafgezet vanwege instortingsgevoar maar det hoaijt ôs neet teage).

'S middags hebben we een tour geboekt over Beagle channel als sinterklaas cadeautje van Marie en Erik (nogmaals bedankt!). Tot nu toe hebben we amper nog tours gedaan maar het is weer eens wat anders om op een boot mee te varen en achtergrond informatie te horen over wat je ziet (in plaats van met Frenkie eureral zelf hear te rieje en leaze wat de lonely planet of, the rough guide dr euver zeet). Onze tour werd uitgevoerd door Tres Marias, simpelweg omdat deze kleine groepen deed, gedeeltelijk Engelstalig én de vuurtoren bezoekt. Nu denk je waarschijnlijk leuk een vuurtoren, hebben jullie deze nog niet genoeg gezien? Maar het is een kleine vuurtoren op een mini eilandje, je kunt er niet eens echt naartoe, aan het einde van de wereld. Met andere woorden Pleun was volledig ingepakt door de marketing strategie van een vuurtoren aan het einde van de wereld dus deze tour zou het worden (en doarbeej wie gaaf is ut um euver Beagle channel te varen hulemoal in ut zuüje van Patagonia). We verzamelden net voor de haven met de andere mensen om samen naar de boot te lopen. De haven van Ushuaia is niet ontzettend groot, maar het is natuurlijk wel een toeristische trekpleister én de laatste stap naar de zuid-pool dus de haven ligt vol cruise schepen, een verdwaalde Greenpeace boot, marine schepen en privé jachten voor je uitkomt bij ons kleine bootje waar we met zo'n tien man op mogen.

We varen eerst naar de vuurtoren. Onderweg zien we verschillende soorten vogels ( woaronder de Black-browed Albatross, unne prachtige vogel) pinguïns en zeeleeuwen.

 

De kapitein heeft een maat meegenomen die aan de hand van kaarten uitlegt wat we zien. Beagle channel, de grens met Chili en de Argentijnse eilanden richting de zuid-pool. Ushuaia is simpelweg de laatste stad voor de zuid-pool, dit betekent nog niet dat je daadwerkelijk op het einde van de wereld bent maar 'bijna het einde van de wereld' bekt toch wat minder lekker. Anyways, Pleun is de gelukkige die naast de man plaats mag nemen en de uitleg van dichtbij mag volgen (en wat hesse gelierd: det de paus notabene de ruzie tussen Argentië en Chili moet sussen vanwege de letste paar eilandjes)

  

De vuurtoren is eigenlijk in verhouding met alles wat we om ons heen zien een kleine anti climax (vinds dich, ik had anders wal un lichtelijk euforisch geveul. Ushuaia ligt aan un baai maar ouk teage de voat van de berg aan. Tis un prachtige plek woarse vanaaf ut water dich steeds kleiner veuls tenopzichte van de indrukwekkende ruige ongerepte natuur en dan met de boët langs de veurtoare vare de deze plek markeert is wal erg gaaf, allein jammer van al die tourbuütjes die dr rond vare maar ach weej ware gelükkig wal de ierste van de daag die dr hear gingen) maar we vermaken ons kostelijk. Gezien we vanavond het nieuwe jaar in gaan heeft de kapitein voor champagne gezorgd. Op open zee tussen de zeeleeuwen (un aantal groëte rosten vol luie of ruziende walrussen)

   

proosten we dus alvast op het nieuwe jaar voor we eiland 'H' betreden.( Betreden? Ut leek mier op un beklumming dan via de plank ut land op laupe. Ut water is gelükkig rustig en met un bietje goad timen kense al klauterend via de rosten noar boave).

  

Dit kleine Argentijnse eiland staat vol in bloei zodoende lopen we al snel achteraan omdat we meer bezig zijn met foto's maken dan de Spaanstalige uitleg.

   

(Ik heb wel un bietje opgelet huur: Ut eiland ligt aan de grens met Chili en werden vruger doar de Selk'nam en Yahgan gebroekt als visplaats. Heej en doar hesse nog verschillende resten van walvisbotten en een trivia weitje: allein de vrouwen konden zwumme en gingen allein met un laagje vet ut ieskalde arctische water in. Teagewoordig stuit dr ouk un moeie antenne op ut eiland. Umdet ut eb is kenne we nog um flink stuk laupe euver ut eiland en in de verte zeen we Beagle channel tusse de bergen verdwiene).

  

Al lopend babbelen we met verschillende mensen over hun plannen voor de avond (de plannen die weej hebben zien al zoe vaak verandert det we zelf ouk neet mier weite wat we goan doan, of woar we sloape veur det betreft). We hadden al begrepen dat er geen vuurwerk wordt afgestoken uit respect naar de natuur (vogels en zoë, ben ut dr gans mei ens) en het hardrockcafé was blijkbaar helemaal vol geboekt maar er moeten toch meer opties zijn zou je zeggen (we hadden ouk gewuun met de tent richting un nationaal park kenne goan). Eigenlijk geeft iedereen aan dat we dit iets eerder hadden moeten voorbereiden (in november waren we te vruug), maar zoals wel vaker bij ons zijn onze plannen al een aantal keer veranderd (Jup!). We wilde kamperen in Tierra del Fuego park of aan Lago Esmeralda (un patagonische ald op nieuw in ut bos met kampveur), maar we hadden al een overnachting geboekt voor we naar Nederland gingen (det waas ik al vergeate) en gezien het nogal regenachtig, koud weer is, leek een overnachting onder een dak in een stad verleidelijker (ut weer zou volgens mich juus rond ald op nieuw goad zien en un paar daag later minder vandaar de euverweaging woar te sloape). In een stad is er vast wel wat te beleven tijdens de jaarwisseling. Nu alles dus met reserveringen blijkt te zijn (of simpelweg gewuun dicht is) zakt ons de moed een beetje in de schoenen. Dan toch maar naar Tierra del Fuego park rijden? We besluiten dat dit onzin is en genieten nog even van de wandeling en het adembenemende uitzicht.

 

 

Wanneer we terug varen richting Ushuaia zegt Jan; 'Auto, vleegtuug, gen trein, de boët, zo zien we bijna op alle manieren Ushuaia binnen gekomme'.

 

Terug in de haven checken we in in hotel Mustapic, we frissen ons op en besluiten een rondje door de stad te lopen om te kijken wat we nog kunnen gaan doen vanavond ( waar det maar zoë vloeiend gegoan. Noar inderdaad besloate te hebben in Ushuaia te blieve bliekt ut hotel ui dubbele boeking te hebben en of we morgen um 10oar ff un paar eurkes in en oet koste goan umdet ze de kamer nüdig hadde. Ik heb ze in iddergeval aangegeave det ze morgen maar motte wekken umdet dr waarschienlijk wal unne kater in bed ligt :) ).

De straten zijn leeg en bij alle cafés en restaurants zitten ze volgeboekt. Achter een grote vuilnisbak zitten een moeder en zoon die waterflesjes vullen met wodka (ik ben geliek wal geinteresseerd en hea stelt zich veur als the dumpster family dus ut kliktte wal) Al lachend leggen ze uit dat dit hun voorbereiding is op de avond. Ook zij hadden nog niets gepland maar waren van plan met andere reizigers (overlanders die un parkierplaats geclaimd hebben) het langs de kade op een zuipen te zetten. Wij besluiten dat we nog steeds geen beter plan hebben en lopen terug naar het hotel om een fles bubbels (en un fles wodke veur de keld, dea veurbereiding waar wal voldoende haha) op te halen zodat we bij ze aan kunnen sluiten. Het is alweer elf uur wanneer we langs de kade lopen en uitkijken op de ogenschijnlijk verlaten stad. Als we bij de haven komen zien we dat de politie die normaliter de toegang naar de pier controleert er niet meer is (dr laupe vuul gasten van cruiseschepen op en neer en wea zeat det weej neet beej zo'n cruise huren). Jan stelt dan ook voor om er gewoon even te gaan kijken. Pleun die wat meer van de regels is twijfelt even. Al snel komt ze tot de conclusie: waarom ook niet?! en zodoende lopen we door, de haven in. (En alle muziek kump vanoet de haven dus wat hebben we anders te doan). Vanaf een Spaans marine schip horen we muziek (vanaaf ut dek schrieuwt ein of andere dronke gast det we welkom zien en wiest noar un lichtgevend bord woarop "open" stuit). Daarnaast is er een Hollands (Nederlands) cruiseschip, de Zaandam, aangemeerd waar iets gaande is.

Jan besluit dat wij als Nederlanders alle recht hebben om de cruise op te lopen, totdat hij ziet dat alle passagiers een batch laten scannen om binnen te komen. Dat wordt hem dus niet. We slenteren terug richting het begin van de haven wanneer dezelfde jongen vanaf het Spaanse marine schip ons roept: 'Hey guys, come and join us!' Het is Kale (oet te spreake als: keel) de Canadeese jongen (dumpster guy) die met zijn moeder achter de vuilnisbak zat. We kijken elkaar aan en besluiten het schip op te lopen. Het feest vindt plaats op het dek. Er staat een tafel met drank en ondertussen wordt de karaoke set aangesloten. Kale verteld dat ze op de cruise hiernaast zitten en de muziek hoorde van dit schip. Ze besloten de stoute schoenen aan te trekken en te vragen of ze het schip op mochten. Terwijl hij dit verteld komt de kapitein, volledig in tenue naast ons staan. Hij stelt zich voor en heet ons welkom op het schip van de Spaanse marine. Hij verteld dat hij hier voor twee dagen ligt aangemeerd met zijn bemanning en dat hij het eigenlijk wel gezellig vindt om nieuwe gezichten te ontmoeten. Zodoende zijn we welkom om te blijven. Hij geeft ons een biertje (ik ben zo vreej um michzelf al veurzeen te hebbe van un pilske) en Pleun wordt gevraagd mee te doen met de karaoke. Groot succes met voor ons onbekende Spaanstalige muziek, maar goed niemand die ons kent en hoe vaak krijg je nou de kans om een duet te zingen met een Spaanse kapitein zullen we maar zeggen. Ondertussen is Jan alweer in gesprek met één van de mariniers (ein van de hiere waas bi-polar... hea is op de noord en zuidpool geweas) terwijl Kale zijn moeder probeert te koppelen aan een marinier.

Net voor twaalven leren we dat schepen zo hun eigen traditie hebben met de jaarwisseling. Twintig seconden voor twaalf uur slaan ze met de bel en iedereen telt in plaats van af, mee op zodat we bij 20 op twaalf uur zitten en elkaar een feliz año nuevo kunnen wensen! We proosten, kletsen en zingen met mensen tot de kapitein het mooi geweest vindt en ons vriendelijk verzoekt om het schip te verlaten. Ondertussen zijn we aan de praat geraakt met één van de vrijwilligers (we noemen hem veur de mekkelijk Hans) van Greenpeace, die ons vraagt mee te gaan naar hun boot (nou ja vruügt, we waren al als gezellige minsen bestempeld en al proatend laupe we eigelijk mei ds boët op mét un "oetnüdiging").

Niet veel later stappen we dan ook op de Greenpeace boot waar we wederom worden voorzien van bier en goede gesprekken (ik mocht allein neet euver politiek of klkmaat proate. Wal jammer, stuis in ut hol van de leeuw en de meugs gen discussie voeren) . Één van de mannen op de boot moppert dat niemand danst, dus Pleun neemt hem ten dans en al snel dansen er meer mensen.

Wanneer Pleun op het schip op zoek gaat naar een toilet raakt Jan in gesprek met de rechter hand van de kapitein, Ana. Een prachtige Braziliaanse meid die het maar niets vindt dat Jan zomaar het schip op is gekomen (heb mich natuurlijk wal netjes veufgesteld en al alle charme in de strijd gegoeïd. Kwame dr later achter det de verspilde meute waar aangezeen ze Pleun wal leuk vond). Gezien namen niet persé onze kwaliteit zijn en Jan dus niet meer weet hoe de jongen heet die ons meegenomen heeft het schip op (ik wist wal det jt Hans waar. Det waar ut ierste wat ik noar mien charmante actie heb aangeveave) , vertrouwt Ana het niet helemaal (naja, ut waar krap op de gang en met 4 man is ut wal knus binnen). Tot Pleun eraan komt en onze excuses aanbiedt. Ze legt uit hoe we hier vrij onverwachts zijn beland en wel nieuwsgierig waren naar een feestje op een Greenpeace boot. We bedoelen het absoluut niet verkeerd dus als het niet de bedoeling is geen probleem, dan gaan we er vandoor en wensen we hun nog een fijne avond. Ana kan dit wel waarderen en pakt Pleun's hand. Volgens haar ogen we als oprechte mensen en we zijn hartstikke welkom om te blijven. Ana en Pleun verplaatsen naar de dansvloer terwijl Jan rustig nog een biertje open trekt en verder klets (we zien op un schip det noar Antartica vertrekt dus ja als ze nog un dekknecht nüdig hebben wil ik det wal weite) Even is Ana nog van slag wanneer ze Jan's tas verlaten in de hoek ziet staan. Pleun vertelt dat het onze tas is wat Ana gerust stelt. Blijkbaar hadden ze een paar maanden terug nog een verlaten rugzak op de boot die de politie mee heeft mogen nemen onder het mom van een mogelijke bom. Toch even schrikken. Ana geeft ons een mini tour door het schip en samen proberen we de muziekinstallatie werkende te krijgen. Zodat we op de Greenpeace boot Jaya the Cat door de speakers kunnen knallen!

We kletsen, drinken en dansen de nacht door. Rond een uurtje of vijf besluiten we dat het wel mooi is geweest voor vanavond en nemen afscheid. Ana vraagt of we nog blijven slapen. Hier twijfelen we even over tot het besef komt dat ons waarschijnlijk een mega kater te wachten staat. We bedanken haar en hopen elkaar nog eens te zien.

 

Zoals voorspelt spenderen we de volgende dag in bed met een kater. Officieel hadden we 's ochtends nog tot ergernis van Jan van kamer moeten verplaatsen, maar wanneer we door de wekker heen blijken te hebben geslapen, is alles al opgelost en kunnen we blijven.

2 t/m 4 januari Tierra del Fuego Wanneer we de volgende dag willen vertrekken komt de regen met bakken uit de hemel vallen (had ik toch wal un bietje geliek). We gaan naar Tierra del Fuego, het nationaal park op het eiland. Hier kun je twee nachten kamperen midden in de natuur en er zijn verschillende wandelingen. Het klonk ons als muziek in de oren. Het is dan ook prettig wanneer het stopt met regenen zodra we het park inrijden.

Onze eerste stop is bij hét postkantoor aan het einde van de wereld. Misschien heb je het ondertussen al door, maar ze zijn erg content met hun einde van de wereld status. Zodra ze fin del mundo voor een plek of voorwerp kunnen plaatsen, lijken ze een goudmijn te pakken te hebben want iedere toerist wil het toch zien. Dit postkantoor is klein en ligt op een pier aan een groot meer. Zelfs als het niet in Ushuaia had gelegen een idyllisch plekje wat we graag wilden zien. Deze timing bleek het echter niet helemaal te zijn want de toeristenbussen laden mensen in en uit alsof het niets is. Pleun was dan ook in de deuropening al wel klaar met het postkantoor en zelfs Jan vond het de moeite van de rij niet waard, volgende keer beter.

We rijden door naar het einde van de Ruta 3. De Ruta 3 is een weg die over de Argentijnse kant van het eiland Tierra del Fuego rijd (en verder langs de kust umhoëg). Hij heeft ons dan ook naar Ushuaia gebracht, dus voor de vorm willen we hem ook 'uit' gereden hebben met Frenkie. Daarna rijden we naar de kampeerplaats Enseñada Zaratiegui en zetten de tent op aan de rand van de rivier.

Zodra de tent staat gaan we richting de eerste wandeling de Hito XXIV. Deze wandeling van zo'n 8km loopt via de rand van een groot meer, Acigami lake richting de Chileense grens.

Op het einde van de route staat een bordje Chili (ut paaf hald op aan de grens met Chili. Heej kense dus zonder paspoortcontrole de grens euver). Hier lunchen we en genieten van het uitzicht. Tot onze verbazing zien we hoe andere wandelaars richting de grens lopen, kijken naar het bordje 'grensovergang Argentinië-Chili niet passeren' en vervolgens zich omdraaien om het bordje niet te passeren. Onvoorstelbaar.

      

Daarnaast lopen we richting Laguna Negra, een gebied wat weer terug wordt gegeven aan de natuur waardoor het nu brak ligt.

 

De volgende dag zijn we vroeg op en willen we eigenlijk de Cerro Guanaco trail lopen. Dit is de zwaarste wandeling in het park. Deze begint bij de Hito XXIV maar gaat halverwege stijl omhoog naar de Fuegian berg.

Gezien het de laatste dagen veel geregend heeft en er overal bordjes staan 'alleen voor zeer getrainde wandelaars en op eigen risico' twijfelt met name Pleun of we dit wel moeten willen. Zodoende besluiten we het niet te doen (al typend heb ik hier weer spijt van). Desalniettemin besluiten we eerst een wandeling te doen langs de Pipo River naar een waterval. Een mooie maar simpele wandeling van zo'n 6 km. Daarna gaan we aan de Pampa Alta trail. Zoals de naam al zegt is deze route zo'n 5 km (enkel) stijl door de bossen naar boven. Langs interessante plantjes. Ondanks de stijlheid van de route is Pleun enthousiast over alle plantjes, dus al fotograferend klimmen we omhoog.

   

Eenmaal boven zien we een prachtige oude boom en uitzicht tot aan Beagle channel en de Pipo River vallei. Adembenemend.

Vol frisse energie besluiten we de volgende dag de Costera trail te doen. Deze wordt omschreven als de mooiste wandeling en gaat 8 km (enkel) langs de kust van Acigami Lake.

 

Het mooie aan deze wandeling is dat het landschap telkens veranderd van witte stranden, tot dichte dennenbossen en zelfs grasvlaktes waar de inheemse bevolking nog lang heeft gewoond. De wandeling eindigd bij het postkantoor. We zijn op tijd begonnen, de zon schijnt en we hebben er zin in. We hebben even wat strubbelingen wanneer Jan denkt zijn camera te zijn verloren, maar dat is gelukkig weer voorbij zodra we hem in de auto vinden. Het voordeel aan op tijd starten met dit soort wandelingen is dat je weinig mensen tegen komt, want de tourbussen komen pas rond een uur of tien. Daarnaast lopen we de routes in tegen gestelde richting waardoor we helemaal weinig volk tegen komen. De buitenlucht doet ons goed. Het is 's ochtends en 's avonds misschien koud maar wandelend met de zon op onze snoet merken we dat we opladen.

 

Pleun was al googelend laguna Esmeralda tegen gekomen, iets boven Ushuaia. In eerste instantie twijfelde we om daar het nieuwe jaar in te gaan. Toen we dit echter aan mensen vertelde werden we een beetje raar aangekeken omdat niemand daar overnacht. Toch waren we erg nieuwsgierig dus dat was ons volgende plan. Gezien we twee dagen buiten hadden gekampeerd en veel hadden gewandeld waren we alleen nogal vettig. Niet wetende wanneer we weer een plek zouden vinden om te kunnen douchen, besloten we daarom naar een overnachting in Ushuaia te zoeken. Dus na nog een bezoek aan het postkantoor reden we terug naar Ushuaia.

Gelukkig vonden we daar al snel een appartement mét wasmachine. Die avond hebben we dan ook meerdere wasjes gedraaid en onszelf klaar gemaakt voor de komende periode. Om nog even te genieten van de luxe van een stad besloten we een pizza te delen bij een plek waar vooral locals zouden komen. Een pizza half vlees, half vegetarisch bleek wat lastig, maar de sfeer was goed en er was lekker bier!

  

Weer helemaal opgeladen reden we richting Laguna Esmeralda. We waren Ushuaia nog niet uit of we kwamen een liftster tegen uit Buenos Aires. Ze vroeg of we haar op weg konden helpen naar een resort verderop want ze had een sollicitatie gesprek, je moet wat over hebben voor een baan.

Bij Laguna Esmeralda leek het op het parkeerterrein bijna op de Hatertse vennen wanneer er weer geschaatst kan worden. Volledige gezinnen liepen bepakt met kannen Maté richting het begin van het pad en we volgde braaf de meute. Ineens begrepen we ook waarom mensen ons verrast aankeken toen we zeiden hier te willen overnachten. De wandeling was prachtig, door bossen en vennen, langs bergrivieren en door de modder.

     

Vooral de modder was goed voor onze buikspieren want mensen probeerden verschillende paden te vinden door het glibberige terrein maar bleven overal steken in de blubber. Jan was gelukkig snel van de modderige schoenen af toen hij per ongeluk vol in een ijskoud beekje ging staan.

    

De wandeling eindigde bij Laguna Esmeralda een azuurblauw meer tussen geweldige rotsen. Ondanks alle mensen voelden we ons ineens heel nietig naast dit immense natuur geweld. Ik betwijfel persoonlijk of ik ooit eerder zulk blauw water heb gezien. We waren dan ook blij dat we hier toevallig op waren gekomen want het werd eigenlijk amper geadverteerd.

  

Tolhuin 5 t/m 8 januari

 

Onze volgende stop was Tolhuin en dan om precies te zijn camping Haine. Hier waren we op de heenweg al een nacht gestopt maar we vonden het een interessante plek. Onderweg die kant op kwam de regen weer met bakken uit de hemel vallen. Toch hadden we er zin in. De tent zou mooi onder een afdakje kunnen en dan zouden we gewoon wat vaker in de keuken bij het vuur zitten. Toen we aankwamen bleek de enige tipi waar onze tent onder past echter al bezet te zijn. Zodoende mochten we de tent in de regen opzetten, want het werd donker en het zag er niet uit alsof het nog zou opknappen. Tot onze persoonlijke verbazing ging dit echter erg soepel en stond de tent binnen no time.

   

Tolhuin was aan één stuk door regen. Toch probeerde we er wat van te maken. We wandelden geregeld met een roedel honden door het dorp en zochten een postkantoor (en iezerdroad veur ut gordien det we nog wilde maken. Allein un bulke iezerdroad kenne ze heej neet. Beej de doe het zelf zaak kreeg ik oeteindelijk un kilo iezerdroad mei. Ik denk de we elkaar neet goad begreape hebben).

     

We dronken speciaal biertjes bij het plaatselijke café waar ze rock klassiekers draaide en we zaten op oude Amerikaanse banken, die we enkel kennen uit films en series. We aten pizza bij een aardige dame die langzaam Spaans wilde praten met ons en ons vertelde over een meerdaagse trekking in het zuiden van het eiland waar we enorm over twijfelden. Daarnaast hebben we veel thee gedronken en gekaart in de keuken die behangen is met houten plankjes waar reizigers hun boodschap achterlieten. Jan heeft dan ook mega zijn best gedaan op een geweldige plank namens ons.

 

Af en toe schoof er een andere reiziger aan tafel óf babbelden we wat met de eigenaar van de camping die alleen onze tent al interessant vond. Zoals al eerder verteld is camping Haine een creatieve camping dus ook in de speeltuin hebben we ons vermaakt.

         

Hoewel we ons zeker wel wisten te vermaken was de regen wel vermoeiend. Als je voor de zoveelste keer buiten de afwas staat te doen bij een koude kraan in de stromende regen vraag je jezelf toch een beetje af of er geen leukere avonturen in het verschiet liggen, met bij voorkeur iets minder regen en koude wind. Zodoende hingen we de tent te drogen in de keuken en maakten een nieuw plan. Toen de tent eenmaal droog was pakten we alles weer in. Puur vanwege het sentiment wilden we nog één rondje door ons geliefd Tolhuin rijden, tot we er achter kwamen dat onze koplamp het niet meer deed.