Born to be wild

Na maanden stilgestaan te hebben, heb ik de wielen de afgelopen weken weer flink laten rollen. Dit ging af en toe een beetje stroef, misschien wat roestig en met piepen en kraken in het begin (dat dan weer wel) maar het was zeker een ervaring. Gelukkig heb ik wel meteen nieuwe bandjes gekregen want mijn oude waren flink versleten. 

Warm is anders maar de nacht was relatief rustig. Af en toe een vrachtwagen die voorbij raast en vriendelijk toetert wanneer hij ons passeert maar verder eigenlijk weinig opmerkelijks. Meneer en mevrouw lijken ook prima te hebben geslapen. Ze zijn op tijd wakker en bouwen me binnen no time van bed om naar een bank met tafel zodat de gasbrander stabiel kan staan en ze koffie kunnen zetten. Tandenpoetsen tussen de truckers en dan rijden we met gierende bandjes weg bij de Copec. Welliswaar eerst nog met een omweg omdat meneer ruzie had met google Maps, zijn we via de Scenic route doorgereden naar de kust. Daar stond mij de eerste echte uitdaging te wachten omdat de wegen hier niet altijd geasfalteerd zijn. Natuurlijk was de camping in één of andere uithoek zodat we nog ruim 12 kilometer over een onverharde weg mogen (zeg maar gerust een veredelde zandweg) met gaten, kraters, losliggende stenen, stijle hellingen, waarbij je een even stuk weg mag zoeken, zandstormen van tegemoet komende auto's die wel gewoon 80 kunnen rijden en honden (a.k.a. local wildlife) die te pas en te onpas oversteken of simpelweg midden op de weg liggen als natuurlijke snelheidsregelaars. Met gemiddeld 15 tot 20 kilometer per uur hobbelen we en trillen we, want ook hier hebben ze currogation, richting de camping. Ondertussen valt alles wat hangt of staat om of naar beneden en krijgt het interieur van de auto (en alles wat er in ligt en zit) een rood tintje van het zand. Klein detail, de route is niet heel duidelijk aangegeven en in Chile tellen ze de kilometers op in plaats van af naar de plaats van bestemming, dus is het niet zeker hoe ver we moeten rijden. Voor iemand die de afgelopen maanden heeft stilgestaan in een nette woonwijk is het toch weer even wennen maar naar een goed uur komen we dan eindelijk aan bij de camping.

Na een blaffend welkom door twee waakzame Duitse herders van de buren worden we warm onthaald door de honden van de camping. De eigenaar daarin tegen is in geen velden of wegen te bekennen maar de radio staat wel aan. Na een kleine 15 minuten rondgekeken te hebben, 'buenas dias' geroepen te hebben en ruzie gemaakt te hebben met de buurman omdat de Duitse herders bleven blaffen, wordt besloten om maar terug te rijden richting het bordje van de vuurtoren. Mogelijk zijn hier nog goede wild kampeer plekken en het is ten slotte pas 11.00 op een maandag morgen dus het is niet alsof we wat beters te doen hebben.

Het pad van de vuurtoren lijdt ons naar een groot hek met een huisje waar twee mannen aan het knutselen zijn aan de veranda. Één van de honden van de camping is ons gevolgd wat in eerste instantie best gezellig was, tot we bij het huisje omsingeld worden door zo'n 10 grommende honden. 

Mevrouw lijkt amper uit te durven stappen terwijl meneer zich over de camping hond ontfermt en zich een pad baand door de groep honden met de angstige camping hond trillend tussen zijn benen. Met handen en voeten 'praten' ze met de twee mannen op de veranda en krijgen ze toegang tot het pad naar de vuurtoren.

De camping hond loopt vrolijk met ze mee en lijkt de tijd van zijn leven te hebben wanneer hij blaffend door de groepjes vogels rent die verschrikt opvliegen. Het pad loopt langs bomen die door de stevige wind scheef zijn gegroeid, cactussen met bloemen (ja echte, geen opgeplakte zoals bij de Intratuin) en wild razende paarden, wederom tot genot van de camping hond die zijn ogen uitkijkt.

De weg loopt richting een heuvel waar de vuurtoren op staat met uitzicht op zee. Meneer is een enthousiaste fotograaf. Wanneer hij inzoemt op de rotspartijen voor de kust ontdekt hij dat er zeehonden en pinguïns op staan.

Ze kijken hun ogen uit en genieten van het uitzicht in de scherpe wind. Ze lopen terug en besluiten nog een poging te wagen bij de camping. Eenmaal daar aangekomen ontdekt mevrouw een bord met een telefoonnummer. Enthousiast belt meneer het nummer maar deze blijkt buiten gebruik. Beiden zijn ze te koppig om te vertrekken dus ze struinen nog wat langs de vermoedelijke receptie in de hoop dat ze toch nog iemand spotten maar helaas. Teleurgesteld stappen ze weer in en bladeren ze door de lonely planet naar andere opties tot meneer een helder moment krijgt en beseft dat hij het verkeerde landnummer heeft ingetoetst. Enthousiast belt hij nog een keer (maar dan met het juiste landnummer) terwijl mevrouw met translate uitzoekt wat ze willen vragen. De telefoon gaat over en een mannenstem rateld in het Spaans. Binnen een paar minuten met handen en voeten door de telefoon begrijpen ze dat er iemand over een uurtje hun kant op komt. Ze besluiten dat het tijd is voor de lunch en voor de ingang van de camping bakken ze een eitje. 

Islote Camping Las Gaviotas 29 september tot 7 oktober

Een uur later komt er een klein mannetje hun kant op die de poort open doet en ons binnenlaat. Trots laat hij zijn camping winkel zien en wijst ons het beste plekje van de 15 hectaar grote camping aan. We zijn tenslotte de enige gasten die buiten het seizoen om besluiten te kamperen. We vinden een plek op de heuvel met uitzicht op een vervallen zwembad, de zee en in de verte Valparaíso. Ze bouwen de tent op, herschikken de bakken achterin en gaan op zoek naar brandhout zodat ze 's avonds een kampvuur kunnen bouwen.

De camping bestaat grotendeels uit naaldbomen en er ligt genoeg om een paar dagen door te komen. De dagen besteden ze voornamelijk met lezen, het koken van maaltijden op basis van veel groente en pasta dan wel ei en kaarten 's avonds onder het genot van een wijntje. In de ochtend halen ze verse broodjes bij de eigenaar die deze in zijn zelfgemaakte buiten elke dag vers bakt Gezien we praktisch bovenop een klif staan staat er continu veel wind. Overdag is dat niet zo'n probleem maar wanneer de zon haar plaats verruilt met de maan koelt het dusdanig af dat ze na een paar avonden bij het kampvuur toch besluiten binnen te komen zitten. Onder de lichtjes weten ze urenlang te kaarten en te kletsen. Zo leer ik dat hun avontuur niet is begonnen bij mij maar dat ze al een maand in Brazilië zaten voordat ze speciaal voor mij een vliegtuig pakte van Rio de Janeiro naar Santiago om hun reis met mij voort te kunnen zetten. Geen wonder dat ze ondertussen een beetje moe zijn en behoefte hebben aan rust.

Ze besluiten dat het tijd is om mij ook een naam te geven. De meest afschuwelijke namen denk aan Charles of Pierre passeren de revue. Gezien ik een Peugeot Partner ben denken ze namelijk dat een Franse naam wel een goed idee is. Tot mevrouw voorstelt om me gewoon Frans te noemen, meneer een groot voetbal fanaat vind dat Frenkie dan een betere naam is en daar zijn we het eigenlijk alle drie wel over eens. Natuurlijk krijg ik af en toe ook wel andere namen naar mijn kop geslingerd, zo pocht meneer nog weleens met Frenk de tank terwijl mevrouw me schatje noemt als ik wat moeite heb met opstarten of een wat stijle heuvel. Door de avonden binnen leren we elkaar wel wat beter kennen en komen we op voornaam basis met elkaar. Zo kan ik wel zeggen dat Pleun wat onhandig is en naar mate er meer wijntjes komen, is de kans ook aanweziger dat de wijntjes vlekken achter laten op mijn tafel. Jan plaagt Pleun graag met haar motoriek maar aan de andere kant jongleert hij zelf ook met de gasbranders waardoor hij mijn tafeltje in vlammen zet. Het is een gezellig koppel om zo beter te leren kennen. Ze jennen elkaar graag maar staan ook telkens weer voor elkaar klaar. Bijvoorbeeld wanneer het tafeltje in vlammen staat, Pleun in paniek schiet maar Jan als redder in nood de gasbrander naar buiten brengt om hem uit te blussen of wanneer Jan zijn afritsbroek aan trekt en er achter komt dat deze alleen nog maar de korte broek variant wil zijn omdat de rits, na een keer dragen, kapot is.

Voor Pleun het moment om daar weer mee aan de haal te gaan en Jan belachelijk te maken met zijn amwb broek die zelf ook geen afritsbroek wil zijn. 

Af en toe is er geen touw aan vast te knopen wat er allemaal speelt maar om heel eerlijk te zijn hoef ik het ook niet allemaal te weten. Het idee was om drie dagen hier te blijven maar gezien we het wel naar onze zin hebben besluiten we wat nachten bij te boeken. Dit betekend alleen dat we richting Valparaíso moeten om wat boodschappen te halen. 

Pleun mag rijden en Jan wijst de weg. In tegenstelling tot Jan rijdt Pleun een stuk voorzichtiger zeker wanneer er stijle stukken naar beneden zijn. Zodoende durf ik bijna te zeggen dat het me steeds wat soepeler af gaat en onder genot van Pink Floyd zijn we door het zandpad heen voor ik het door heb. Een asfaltweg (hallelujah!) Brengt ons naar Valparaíso waar de volgende uitdaging ons opwacht. Valparaíso is een kuststad die je bereikt vanuit de heuvels. Dit betekend dat je een afdaling mag nemen van zo'n 75% (of in ieder geval bijna stijl omlaag zonder te overdrijven) voor Pleun en mij een ware nachtmerrie maar een goede test voor de remmen. Jan is jaloers dat Pleun deze uitdaging aan mag gaan en lichtelijk angstig of wij dit samen wel redden, wat natuurlijk geen probleem is. Nu we elkaar een beetje kennen wil ik mezelf natuurlijk bewijzen en dat gaat me goed af. De uitdaging zit hem vooral in het vinden van de weg naar de supermarkt. Dit omdat de communicatie tussen Jan en Pleun niet helemaal van een lije dakje gaat gezien Pleun nogal prikkelbaar is omdat ze de afdaling eng vond en Jan het verschil tussen links en rechts niet kent waardoor Pleun geregeld op de verkeerde baan voorsorteert. Daarbij is het in Chili heel gewoon om op de rechterbaan te stoppen wanneer je wil. Je zet de alarmlichten aan en mensen kunnen in- en uitstappen, dit tot frustratie van Pleun die eigenwijs genoeg rechts blijft rijden onder het mom links is om in te halen. Met andere woorden ze mopperen lekker tegen elkaar tot ze opgelucht een parkeergarage in rijden. Gezien Pleun rijd aan Jan de taak om het bonnetje op te bergen. Beide zijn ze erg opgelucht om uit te kunnen stappen en rustig boodschappen te kunnen doen. Als ze anderhalf uur later terug komen zijn ze een stuk vrolijker en plagerig naar elkaar. Tevreden dat ze alles hebben kunnen vinden waaronder een auto oplader zodat ze altijd GPS hebben. Ze besluiten dat Jan deze keer mag rijden om de goede sfeer te behouden. Plagerig na de voorgaande bonnetjes drama's vraagt Pleun waar het bonnetje van de parkeergarage eigenlijk is. Bij Jan blinde paniek omdat hij geen idee heeft. De auto wordt overhoop gehaald, net als de tassen en broekzakken maar nee hoor het bonnetje is spoorloos. Pleun ziet er de humor nog wel van in maar Jan is laaiend, niet begrijpend hoe hij het weer voor elkaar heeft gekregen om het bonnetje te verliezen. Stampvoetend loopt hij richting de beveiliging om de situatie uit te leggen. Deze man proeft direct dat Jan op standje rood staat en besluit niet moeilijk te doen maar een nieuw kaartje te geven (natuurlijk wel met een halfuurtje minder dan de tijd dat we er werkelijk hebben gestaan, zo is Jan dan ook wel weer). Opgelucht rijden we terug door de stijle straten van Valparaíso die bekleed zijn met Graffiti kunstwerken. De daaropvolgende dagen zijn eigenlijk weinig vernieuwend. Ze lezen veel, kaarten, koken en kletsen en genieten van het uitzicht vanaf de klif.

Op de laatste avond wil Jan graag de zonsondergang zien dus dik ingepakt wandelen ze naar de vuurtoren. Er staat veel wind waardoor het ijzigkoud is. Niet verrassend dat Michelangelo (de camping eigenaar) ze voor gek verklaarde toen ze zeiden dat ze de zonsondergang gingen bekijken vanaf de vuurtoren. Om het plaatje compleet te maken bleek het hartstikke bewolkt te zijn, waardoor er weinig te zien was van de zonsondergang. Toch was Jan erg content dat hij het had mogen zien en het was zeker een unieke ervaring. 

Valparaíso the traveling Chili 7 tot en met 10 oktober 

Na anderhalve week helemaal niets was Pleun nieuwsgierig naar Valparaíso. Ze was verleid door de met graffiti bekleden straten en nieuwsgierig naar de kunstwerken en de rest van het sfeertje. Michelangelo vertelde dat hij zelf in Valparaíso had gewoond en zijn oude overbuurman had een Airbnb. Hij zou hem even bellen of die toevallig nog een kamer vrij had. Zo gezegd zo gedaan en ze kregen een prachtige kamer met uitzicht over de stad vanaf hun balkon.

Ik werd geparkeerd langs de straat naast een tekening van een flamingo dus mij hoorde je ook niet klagen.
Na anderhalve week in the middle of nowhere was het een genot voor ze (en iedereen in de omgeving) om weer eens een warme douche te hebben en haren te wassen (Jan had al wel de douche op de camping geprobeerd maar kwam met ijspegels aan de neus terug). Weer helemaal fris en fruitig gingen ze op zoek naar een plek met pizza en goed bier. Ze vonden een geweldig concept. Een pizzeria met speciaal biertjes én spelcomputers zodat je Mario Cart kon spelen onder het genot van speciaalbier en verrukkelijke pizza's. Kunnen we dit ook introduceren in Nijmegen? Alvast bedankt.

De locale groenteboer kwam ook nog heel even langs in het restaurant om de specialiteiten van Valparaíso aan te bieden met onder andere bonbons. Moe maar voldaan strompelde ze door de straten. Hun hotel zat aan een flinke trap die gebruikt werd als hangplek.

De hele dag door zaten er groepjes mensen met blikjes drank, shag en jointjes dus een interessant sfeertje. Zoals te verwachten met onder andere een hoop zwervers maar verder dan de standaard vraag om geld aan Jan zonder gedoe. En na nog een biertje met de locals op de trappen te hebben gedaan doken ze voldaan het bed in.

Jan had besloten dat hij graag route kaarten wilde van het land zodat hij zijn mobiel wat minder hoefde te gebruiken, dus dit werd het doel voor Valparaíso. Tot zijn verbazing was dit nog best een uitdaging want iedereen gebruikt tegenwoordig z'n mobiel voor de weg. Ze gingen alle mogelijke boekenzaken en tankstations af maar niemand kon ze werkelijk verder helpen. Jan belande in een Christelijke boekenzaak en was mega enthousiast toen hij een boek vond waar GPS op stond. Er niet bij stilstaand dat het een boek was met als vertaalde titel: Een GPS door de bijbel. Zoals te verwachten kwam Pleun niet meer bij van het lachen toen de man achter de kassa in het Spaans probeerde uit te leggen dat dit niet helemaal het boek was waar hij naar zocht. De man achter de kassa kon ze wel wijzen op een boekenzaak waar ze meer kans maakte maar hij durfde niets te beloven. Bij deze boekenzaak hadden ze een oude kaart van een deel van Patagonië, niet helemaal wat ze wilde maar het was een begin. Daarbij hadden ze een Rough guide van Chili wat een top aanvulling bleek op de Lonely planet. Ondertussen genoot Pleun van de kunstwerken op de muren en trappen.

Ze bezochten een markt waar ze telkens in de lach schoten wanneer er weer dierenvoer verkocht werd omdat Jan het in eerste instantie aanzag voor noten en vroeg of Pleun daar nog zin in had.

Daarbij proefde ze (voor hun) nieuw fruit en genoten ze van de lokale lekkernijen als speciaalbiertjes en hun eerste echte Completo, het patatje met van Chili.

Gezien praktisch de hele stad een museum was plande ze voor hun doen opvallend weinig.

Wel bezochten ze een voormalige gevangenis die omgebouwd was tot culturele broedplaats en pakte ze één van de befaamde glazen liften tegen de rotswand met uitzicht over de verlichte stad. Maurice (de eigenaar van het hotel) kon goed Engels en had leuke tips voor de stad. Daarnaast vertelde hij, zoals veel Chilenen, graag over zijn land en de politieke situatie. Voor Jan natuurlijk een favoriet onderwerp. Met elk gesprek dat we hier voeren wordt het alleen maar duidelijker hoe groot het verschil is tussen arm en rijk en hoe achterbaks de overheid handeld. De grap is alleen dat het openlijk gebeurd, iedereen weet het, iedereen ziet het maar niemand die er iets aan doet want in Chili is iedereen een Amigo dus die bekritiseer je niet. Zo vertelde hij over een brand die overduidelijk was aangestoken (afbranden van bossen) door mensen die betaald werden door de grote industrie. De brand was niet meer onder "controle en een groot deel van het arme deel van de stad werd verwoest. Mensen die met hun huis zijn verbrand omdat het geen zin had om te vluchten. Alles wat ze hadden zat immers in het huis en als dat in vlammen op ging was dat jammer maar helaas. Van overheidsinstellingen hoefde je niets te verwachten en familie en vrienden wilde je niet opzadelen met jou. Je had immers niets meer in te brengen dan de kleren op je lijf. Jan en Pleun schrokken van dit verhaal. Volgens de media was de brand overigens uitgebroken omdat een vogel op een elektriciteitskabel was gaan zitten en hierdoor kortsluiting had gemaakt. De vogel zou in vlammen op zijn gegaan en daarmee een deel van de stad in vlammen hebben gezet. 

Maar goed, na weer een uur verder gepraat te hebben (ze wilde al 2 uur eerder vertrekken) werd de koers richting het noorden gezet. Dit werd gezien als een uitstapje omdat ze eigenlijk naar het zuiden willen gaan. Maar doordat men hier in Chili alles heel rustig aan doet, duurt het verkrijgen van het Padrón (een eigenaarsbewijs), het bewijs dat Pleun en Jan ook echt bij mij horen, gemiddeld 3 tot 4 weken. 

Het noorden van Chili is befaamd om zijn woestijn en prachtige sterrenhemel en de koers wordt gezet richting San Pedro de Atacama. Een kleine 1600 kilometer rijden langs de kust, over stijle heuvels en mijnbouw landschap. Kaasje dacht ik zo. Inmiddels heb ik wel weer zin in een goeie rit. Als eerst doel op de route staat het nationaal Park Fray Jorge. Omdat het een behoorlijke rit is wordt besloten om een camping in de buurt van het park te zoeken. Deze is snel gevonden en Google wijst de weg. De hele rit verloopt vlekkeloos, hier en daar wordt wat gevloekt over de tol die betaald moet worden, maar dat was het dan ook. Tot de laatste 20 kilometer bij de afslag. Het bordje "Nationaal Park Bosque de Fray Jorge" wijst naar rechts, een mooie geasfalteerde weg, maar Google wijst rechtdoor wat een zandweg blijkt te zijn. Nu ligt de camping niet geheel op de weg richting het nationaal park maar nadat Pleun de keuze voor rechts in had gezet begint Jan te twijfelen en wordt toch voor de zandweg gekozen.

Deze weg blijkt wat uitdagender te zijn dan het pad naar de vorige camping, maar de reis volgt gestaagd. Na zo'n15 kilometer over kraters, corrugation (alsof je over een continue trilplaat rijdt) en lelijke stenen, wijst google richting links en dan begint Jan weer te twijfelen aangezien de weg ogenschijnlijk nergens naar leidt (volgens Jan lijdt, zo voelde het ten minste). Gelukkig komen er een aantal locals voorbij die ons kunnen vertellen dat de weg waar we opzitten de oude weg is, deze niet meer gebruikt wordt en dat we dus terug moeten rijden om vervolgens rechtsaf te slaan en de verharde weg moeten pakken. Verrassend genoeg beseft Pleun dat dit niet het geschikte moment is om aan te geven dat ze dus toch gelijk had. Daarnaast blijkt dat de coördinaten die Jan had overgenomen niet juist zijn en na nog wat gevloek komen we 3 uur later, via de (semi-)verharde weg aan op de camping waar we ontvangen worden door de vermoedelijke eigenaar die achteraf een soort Achterhoeks Spaans/Chileens spreekt in een sneltempo waar zelfs Spanjaarden nog iets van kunnen leren. Hij blijkt zich zorgen te maken of deze "Gringo's" wel voldoende eten bij zich hebben en wel weten waar ze aan beginnen. Gelukkig weten ze dat wel degelijk dus wanneer de tent is opgezet beginnen ze direct met koken.

De camping heet Viento Sur en is tevens een astro-camping omdat (zo blijkt later op de avond) het pikke donker wordt. Zoals ze ondertussen wel gewend zijn is het alleen erg bewolkt waardoor er weinig sterren zichtbaar zijn. De volle maan wel zichtbaar mét een halo.

De volgende dag besluiten ze de omgeving te verkennen. Vanaf de camping zijn er namelijk twee wandeltochten, een korte waarbij je de Sint Jacobsschelpen moet volgen en een langere route die gemarkeerd wordt met houten paaltjes en stenen.

Wanneer ze de eerste heuvel beklimmen zien ze echter al geen houten paaltjes meer. Zodoende splitsen ze op opzoek naar paaltjes die in geen velden of wegen te bekennen zijn. Ze besluiten een eigen weg te bewandelen en zodoende vinden ze tóch weer het juiste pad. Het pad gaat over prachtige woestijnachtige heuvels die bezaaid zijn met grote rotsen, cactussen en klein groen zover het oog rijkt en dalen die door de regen en wind zijn opgebroken in diepe kloven (mini Grand Canyon achting).

Onderweg houdt Jan zich voornamelijk bezig met het rechtzetten van de omgewaaide paaltjes terwijl Pleun foto's maakt van de bloemetjes en besjes die ze onderweg tegenkomen. 

Na deze warming-up zijn ze klaar voor Park Fray Jorge. Wederom is de grootste uitdaging voor mij. Het pad naar Fray Jorge staat stijf van de corrugation en daarbij zitten er wat stijle heuvels en dalen op de route maar niets wat ik niet aan kan.

Bij de ingang van het park zit een klein mannetje in een hokje waar we toegang moeten betalen om het park te mogen betreden. Hier komen we er voor het eerst achter dat de toegang voor toeristen het dubbele is van wat een Chileen zou betalen én tweederde van het park is gesloten wegens werkzaamheden terwijl de prijs wel gelijk staat aan het hoogseizoen waarbij wel het volledige park te bezoeken is. Jan beseft dat hij kan grommen wat hij wil maar dat verandert niets aan de situatie dus we kunnen er maar het beste van genieten. Gelukkig is het deel waar we voor kwamen wel geopend. Vanaf de ingang is er een zandpad (natuurlijk vol corrugation, kraters en misselijke stenen) van zo'n 15 Kilometer de bergen in. Na de laatste dagen een mooie uitdaging die ik met Jan aan mag gaan. Het begin gaat nog wel lekker maar hoe hoger we komen hoe uitdagender de weg wordt. Hierdoor is het lastig om grip te vinden waardoor ik steeds vaker naar beneden glij terwijl ik juist naar boven probeer te komen. Pleun vind het maar spannend om te glijden langs een afgrond en besluit uit te stappen zodat ze ons niet afleidt terwijl we juist opperste concentratie nodig hebben. Welke route Jan en ik ook proberen, ik kan de grip niet helemaal vinden en begin het er warm van te krijgen. Zodoende besluiten we toch maar toe te geven dat we misschien niet álles kunnen. Jan parkeert mij op een mooi plekje langs de weg, met uitzicht op de vallei terwijl ze de laatste 5 kilometer zelf naar boven mogen lopen.

Hoe hoger ze komen hoe meer mist er hangt. Dit was ook waarom ze naar Fray Jorge wilden. Fray Jorge ligt namelijk in de woestijn dus beneden staan er cactussen maar doordat de wolken die vanuit de oceaan komen tussen de bergen blijven hangen (of mist zoals zij het noemen), is het vochtiger waardoor er op de bergen bomen kunnen groeien. Eenmaal tussen de wolken blijkt de wandeling door de bomen een aangelegde route op houten planken.

Een enthousiaste jongen uit La Serena is hun gids. Hij is gister begonnen met deze baan dus kan vooral de bordjes voorlezen die ze zelf ook kunnen lezen, maar Jan vindt het wel gezellig om met een ander iemand te kletsen zéker als hij de jongen nog wat dingen kan leren over Engels en wat achtergrond informatie weet over wat er op de bordjes staat. Fray Jorge voelt lichtelijk als een anti-climax maar ze hebben er weer een lekkere wandeling op zitten.

Tijd om door te rijden richting La Serena!

La Serena 12 tot en met 14 oktober

Samen hebben ze gekeken naar de hotspots van dit kustplaatsje. Zodoende had Pleun in de buitenwijken van La Serena  nog wat interessante plekjes gevonden. De eerste stop was Iglesia de Guayacan, een ijzeren kerk ontworpen door de welbekende Gustave Eifel.

Wij Fransen komen ook overal. Daarnaast hadden ze gelezen over Cementerio Inglés. Volgens de Rough Guide een Engelse begraafplaats, typerend doordat op de grafstenen wordt beschreven waaraan iemand is overleden bijvoorbeeld: 'died falling from a loft'. In de realiteit stond dit echter op geen enkel graf aangegeven dus het was een kort bezoekje voor we door konden naar het hostel. Net buiten het centrum lag Casa Maria, hier waren kamers maar je kon er in de tuin ook kamperen. Gezien de tuin midden tussen alle kamers lag en dus gebruikt werd als plek om samen te komen, besloten ze toch maar voor een kamer te gaan. Zoals de naam al zegt was Casa Maria bij Maria thuis en ze onderhield het hostel samen met haar broer en zoons die Engels zou moeten kunnen (Jan en Pleun zijn er echter nog niet uit wat voor Engels dit moet zijn). Pleun was direct verkocht door Maria die in het Chileens trots vertelde over haar familie, het ontstaan van het hostel, hoe haar man er vandoor was gegaan en hoe ze nu kaartjes spaarden van over de hele wereld om toch een beeld te krijgen buiten La Serena. Voor ze het wist kregen ze fotoalbums van de gehele familie te zien en kaartjes van over de hele wereld. Maria was een typische moeder, het liefst deed ze de afwas voor je en ze was ontzettend benieuwd wat voor gerechten Jan en Pleun wisten te maken. Vooruit, pompoen stamppot is misschien ook niet het meest voor de hand liggende.

Bij Maria voelde Jan en Pleun zich even thuis. La Serena daarin tegen deed vrij weinig voor ze. Ze struinden wat door de straten en bezochten één van de lelijkste vuurtorens die ze tot dan toe hadden gezien.

Tot het maandags tijd werd om richting Registro Civil y Identification te gaan om te kijken hoe het ervoor stond met het Padrón en of we de grens over mochten. Na zo'n twee uur wachten bleek ik helaas nog niet op Jan's naam te staan dus over 1 á 2 weken mochten ze het nog eens proberen. 

Zoo rock garden 14 op 15 oktober 

Met gierende bandjes op naar de Ruta 5 en de woestijn in! 
De rest van de dag spendeerde we met z'n drieën. Ruud's 666 mix stond op de achtergrond en we zagen eindeloos veel woestijn en tot Jan's grote frustratie mijnbouw en tol.

We reden door tot we net iets voor zonsondergang aankwamen bij Zoo rock garden. Een stenen dierentuin midden in de woestijn. Tussen de rotsbeelden werd ik geparkeerd en werd de tent net op tijd opgezet voor het donker werd en er een deken van sterren over ons heen viel.

In combinatie met het geluid van de zee op de achtergrond waarschijnlijk de aller mooiste plek waar we hebben mogen overnachten. De volgende ochtend werd er een eitje gebakken en een rondje gelopen langs de rotspartijen om te kijken welke dieren ze erin konden herkennen. 

Verderop langs de weg werd ik geparkeerd langs de zee zodat Jan en Pleun even tanden konden poetsen en zich op konden frissen voor de volgende dag rijden. 

De route vervolgde zich door de woestijn. We vonden het opvallend hoeveel gedenkplekken we onderweg zagen van mensen die onderweg verongelukt waren. Vaak met bloemen en foto's, soms op poster formaat en soms met het autowrak er nog bij. Niet elke gedenkplek was als herinnering aan een persoon, sommige waren er ook geplaatst als waarschuwing, dat het gevaarlijk kan zijn onderweg. Omdat er veel mijnbouw is (alleen al honderden kilometers zichtbaar langs de weg van overhoopt gehaalde aarden en door de mens gemaakt bergen waar het rode opgehaalde zand vrij is om met de wind meegenomen te worden. En dan maar klagen dat de woestijn uitbreid) en hier ook veel mensen aan overlijden, zijn er ook gedenkplekken speciaal voor mijnwerkers of zelfs kleine kerken dan wel prieeltjes waar mensen die onderweg zijn een gebed kunnen doen. 

Daarnaast reden we onverwacht langs een zandsculptuur in de vorm van een hand. Waar Jan aan de praat raakte met een Duits koppel dat Zuid-Amerika ontdekte vanaf een motor. 

Verderop bezochten we de ruïnes van een oud mijndorp. Compleet met kinderledikantjes alsof mensen van de één op andere dag hadden besloten dat het werk in de mijn erop zat en het tijd was om te vertrekken.

Ergens in de woestijn net voorbij Calamana 15 op 16 oktober 

Pleun had een plek uitgezocht om wild te kamperen maar gezien het nog wat vroeg was en ze de plek niet direct konden vinden besloten ze toch maar door te rijden. Misschien niet het beste plan want voor ze het door hadden werd het donker en hadden ze nog geen slaapplaats. Gevolg was dat ze midden in de woestijn moesten kamperen net voorbij Calamana waar er geen beschutting was.

De lucht was prachtig met een sterrenhemel en zicht op de milky way maar de nacht was dusdanig koud dat zelfs Jan in zijn thermo shirt niet kon slapen. Halverwege de nacht kwam hij er achter dat de "ramen" van de tent nog open stonden waardoor hij op blote voeten over de vulkanische ijskoude ondergrond naar buiten moest ik deze dicht te maken. Toen de zon op kwam werd de keuze dan ook snel gemaakt om in te pakken en door te rijden.

Ze stonden er alleen niet helemaal bij stil dat ook ik een koude nacht had gehad en wat tijd nodig had om op te starten, laat staan ze te voorzien van warme lucht. Gelukkig brak de zon meteen warm door zodat we langzaamaan konden ontdooien. We reden door naar San Pedro de Atacama, langs de prachtigste uitzichten. Bij de Copec in San Pedro de Atacama werd Jan aangenaam verrast toen ze álle route kaarten van Chili verkochten. Als een kind in een snoepwinkel viste hij de juiste kaarten uit de bak, helemaal content. 

Het uitstapje van vandaag was een grote wens van Pleun. In Lagune Chaxa, een groot meer midden tussen de zout vlakte, zijn namelijk wilde flamingo's te spotten. Onderweg werden we verrast door een kudde Alpaca's, wederom iets waar Pleun erg gelukkig van werd.

Over het algemeen was de route goed te doen over het asfalt maar hoe dichter we bij Lagune Chaxa kwamen hoe onregelmatiger de weg werd en mijn nieuwe wieltjes waren toch niet zo'n fan van het zout.

Zodra ik de flamingo's in de lucht over me heen zag vliegen was ik mijn wielen echter direct vergeten. Jan en Pleun wandelden door het zout langs de verschillende plassen vol Flamingo's en fotografeerde er lekker op los.

Ze friste zich op bij de toiletten en ontbeten rustig met uitzicht op de flamingo's. 

San Pedro de Atacama 16 tot en met 18 oktober

Nu we wederom langs San Pedro de Atacama reden was Jan tóch wel benieuwd en wilde hij er graag een paar nachten blijven. Gezien de gebroken koude nacht, de lange uren op de weg en alle indrukken was hij alleen een beetje moe en gezien het een impulsief plan was hadden ze zich ook niet voor kunnen bereiden. Zodoende ging het vinden van een slaapplaats gepaard met een hoop vloeken en tieren, álles in het dorp is eenrichtingsverkeer, maar uiteindelijk vonden ze een heerlijke (betaalbare) plek bij SonChek een hostel in het centrum van het dorp waar met name ouderen verbleven waardoor ze alle rust hadden om bij te slapen.

Ik kreeg een privé parkeerplek in de schaduw zodat ook ik even uit kon rusten. Jan en Pleun hadden ondertussen behoefte aan bier en kwamen terecht bij Chela Cabur, een kleine bar vol met voetbalshirts. Toen Jan even weg was om drank te halen, had Pleun al vrij snel sjans met René, een lokale jongen die redelijk Engels kon. Ze besloten bij hem aan te sluiten en kletste er lekker op los.

Nu René wist dat Jan en Pleun bij elkaar hoorde complimenteerde hij ze wel maar maakte hij Jan herhaaldelijk duidelijk dat hij wel begreep dat ze bij elkaar hoorden. Bijna alsof hij bang was voor de grote blanke man. We kletsten over de verschillende leefomstandigheden en ook René maakte duidelijk dat de verschillen tussen arm en rijk groot zijn in Chili. Zelf weefde hij stoffen in het atelier van zijn moeder en hij gaf aan dat hij daarmee niet genoeg verdiende om buiten San Pedro de Atacama te komen. Jan en Pleun hadden daar echter zo hun twijfels over gezien hij wel op een doordeweekse dag in een café aan een vrij prijzig biertje zat en in het weekend het liefst naar een van de thermale baden ging. Het zal een kwestie zijn van prioriteiten. Des al niet te min smaakte het bier goed en was het gezelschap goed.

De alcohol en vermoeidheid hakte er echter plots in dus het was tijd om wat te eten. Gezien de pizza's niet aan Jan's maatstaven voldeden en hij ontzettend veel zin had in Vlees gingen ze 'chique' uit eten bij Restaurant Adobe waar je buiten at naast een kampvuur. Volgens Jan was de steek goddelijk en de sfeer was heerlijk! Pleun mocht het doen met een pizza (iets met vegetarisch zijn) en een goeie fles rode wijn.

De volgende dag struinde ze door het dorp op zoek naar een hoed voor Jan (hij moet toch iets om zijn kale plekje te bedekken)

daarnaast trokken ze de stoute schoenen aan om te zoeken naar een werkplek en reageerde ze op een vacature in Puerto Montt, bij een bedrijf dat outdoor activiteiten organiseert als kanoën en vliegvissen, naast het hotel en de camping. 

Op 18 oktober was het tijd voor een wens van Jan, een astronomie tour bij Space obs. 's Avonds gingen ze met een bus de woestijn in op weg naar een observatorium. Hier kregen ze uitleg over het sterrenstelsel en mochten ze door 8 verschillende telescopen kijken waardoor ze onderandere Saturnus, Jupiter, een dode ster en verschillende kleuren sterren zagen. Jan was misschien een klein beetje teleurgesteld dat hij the southern cross niet kon zien, omdat het te laat was op de avond maar het was indrukwekkend om een wat beter beeld te krijgen van wat je nu precies elke avond ziet.

Pleun had gelezen dat Chili ook Rainbow mountains had, iets wat ze graag wilde zien in Peru maar nu ze toch in de buurt waren konden ze net zo goed een blokje omrijden naar Valle de Arcoiris. Onderweg reden ze wederom tussen de Alpaca's, deze waren echter te eigenwijs om aan de kant te gaan, zie hiervoor vooral onze video's.

Zodra we van het asfalt afweken werd de weg uitdagender. Zo reden Jan en ik zelfs over stenen door het water, Pleun vroeg zich af of het wel verstandig was maar het was zeker de moeite waard.

Hoe verder we reden, hoe indrukwekkender de rotspartijen met verschillende tinten aarde. De enige andere auto's die we onderweg zagen waren 4 Wheel drives dus stiekem waren we wel trots hoe we de soms stijle wegen toch wisten te begaan. 

Eso observatorie Paranal 18 op 19 oktober 

Vanuit Valle de Arcoiris reden we terug richting het zuiden. Nu zou je denken dat er niet zo veel wegen zijn in de woestijn, dat is ook zo, toch kregen Jan en Pleun het samen voor elkaar de verkeerde weg te kiezen. Hierdoor belande ze des al niet te min op een prima slaapplaats. Tussen de heuvels ligt er namelijk een vlak plateau waar ze de tent gemakkelijk neer kunnen zetten én we staan uit de wind. Je zou bijna gaan denken dat we goed worden in wild kamperen. Wederom is het uitzicht adembenemend zowel met daglicht als wanneer de sterren ontwaken. Nu ze de astronomie tour hebben gevolgd kunnen ze elkaar een aantal plekken in de lucht aanwijzen. 

Pas de volgende ochtend merken we hoe hoog we eigenlijk zaten, wanneer we door de wolken afzakken naar de kust, het voelt bijna alsof we vliegen.

Daarbij word ik op deze manier een stuk aangenamer wakker want ik hoef het gaspedaal amper te gebruiken. Zo halen Pleun en ik zonder moeite al het verkeer in. Eenmaal beneden zitten we al snel weer op bekend terrein, zoals gezegd er zijn weinig wegen in de woestijn dus we rijden dezelfde weg als op de heenweg.

In de woestijn zijn supermarkten ook zeldzaam dus dat is het volgende doel, Jan zoekt er ééntje uit en om 13.35 rijden ze een verlaten parkeerterrein op. Tuurlijk het is zaterdag dus supermarkten in dorpen sluiten om 13.30. Dan maar door rijden. Ze besluiten te stoppen bij een truckers restaurant. Wederom mag ik dus weer tussen de grote wagens staan.

Binnen zit het verrassend vol met gezinnen en is er keuze ui drie gerechten, vlees, vis en pasta bolognese. Jan en Pleun schuiven aan tafel bij een aardig koppel dat al snel een stuk vlees met Jan deelt en voor Pleun kunnen ze gelukkig een salade met rijst en friet in elkaar flansen. Zoals in veel Chileense openbare gelegenheden hangen er overal televisieschermen. Op ieder scherm zijn er rellen te zien vanuit verschillende hoeken. Jan vraagt nieuwsgierig waar dat eigenlijk is. Het Chileense koppelt legt met handen en voeten in het Chileens uit dat er sinds gisteravond rellen zijn in Santiago maar dat het in steeds meer steden uitbreekt. Pleun schiet in de lach, Santiago, maar daar zijn we naar onderweg. Het koppelt geeft aan dat ze dat misschien beter niet kunnen doen.

Eenmaal verder onderweg speculeren ze een beetje wat er aan de hand is en of het nog wel slim is om naar Santiago te gaan. Jan denkt dat de media wel zal overdrijven en dat we rustig die kant op kunnen gaan. Pleun kan zich ook niet voorstellen dat het echt dramatisch is dus ze besluiten verder te rijden richting La Serena.

Jan wil eigenlijk het liefst weer bij Casa Maria slapen, maar gezien ze de volgende dag in Santiago in een hostel zullen slapen vind Pleun dat zonde van het geld. Zodoende besluiten ze te overnachten bij de Copec net voor La Serena.

Het fijne aan de Copec is dat daar ook WiFi is dus ze kunnen meteen een overnachting boeken in Santiago. Terwijl Jan bezig is met zijn avondmaaltijd merkt Pleun op dat de snelweg stil staat.

'Er zal wel een ongeluk gebeurd zijn'.