Paraty-parata-paratata, lalala life goes on.

Ilha Grande en Glauco hebben een plekje verworven in ons hart, vertrekken is dan ook iets lastiger dan verwacht maar we zullen er snel genoeg aan gewend raken. Op de boot voelt het alsof we alweer in de bewoonde wereld zijn. Met mensen met schone kleren, (bijna) iedereen ruikt fris en sommige hebben zelfs make-up op. Even schakelen om weer onder de mensen te zijn. Jan scoort een boek: the marriage pact, zoals je begrijpt plaag ik hem hiermee (prachtig boak, heb um bijna oet), met als gedachte om in de bus te lezen. Niets is echter minder waar want gezien we niet naast elkaar kunnen zitten, ligt meneer binnen no time te slapen (bietje knikkebolle maar goad). Na een reis van ruim 3 uur komen we aan bij Pouso Konquista in Paraty. Hoognodig tijd voor een douche en afscheid nemen van het strand zand wat overal een plekje heeft verworven.

We besluiten Paraty in te duiken voor een biertje. We struinen (strukelen, gezeen ut allein maar maaskeien zien) door de straten met witte huizen en gekleurde deuren en kozijnen. Sommige straten staan onderwater. Blijkbaar gebeurd dit maandelijks en wordt Paraty daardoor ook wel little Venice genoemd (veur diegene die dr ouk zien geweas, zoe ruukt ut ouk). Gezien het water rond volle maan zo hoog komt te staan dat het zich een weg baant door de straten (niks met klimaatverandering te maken, gebeurd al ieuwen). Doormiddel van loopplanken kun je de straten alsnog oversteken.

We lopen verder tot de haven die vol ligt met gekleurde bootjes. Blijkbaar begint morgen een boot festival en is vandaag het fotografie festival begonnen. Met andere woorden, we hebben een bijzonder goede timing om Paraty te bezoeken.

We besluiten op een marktplein een terrasje te pakken. Zoals te verwachten zitten we nog geen vijf minuten of Jan raakt in gesprek met Fabricio, een lokale zwerver (aardige gast) die van Jan een biertje krijgt en vervolgens natuurlijk niet meer vertrekt. Ze kletsen beide honderduit zonder ook maar een woord van elkaar te verstaan (dr waar voetbal op dus gen wurd nüdig). Af en toe vertaal ik voor Jan een woord van Fabricio zodat hij daarop weer verder kan borduren. Wanneer ik het wel mooi vind geweest reken ik af en nemen we vriendelijk afscheid van Fabricio die eigenlijk nog wel een biertje zou lusten van zijn nieuwe amigo. Onderweg op zoek naar een eetgelegenheid scoort Jan een bamboebloem voor mij bij een straatverkoper, wat ik ontzettend lief vind (maar ze raakt um wal kwiet oeteindelijk).

We eten een ogenschijnlijk chique maar vooral olierijke maaltijd (olie vis en veganistische olie hamburger met de magenetron geluiden op de achtergrond en verbrande geur van voedsel dea handig via unne groëte aafzuiging nonchalant weggebloze wuurd, ze doan alsof hun neus blooit) en proberen op de terugweg sterke drank te scoren (bijna onmeugelijk vergeleken met Ilha grande en Rio). We gaan op zoek naar plakband en bewonderen het nieuwe gedeelte van Paraty. Bewonderen is misschien niet het juiste woord want het heeft een hoog Blanez of noem een andere toeristische badplaats, gehalte (boete ut alde Centrum dan). Eenmaal in bed doen we geen oog dicht omdat alles jeukt en Jan overal muggen denkt te zien dan wel horen, waar natuurlijk jacht op moet worden gemaakt (en die ware dr wal zeker, heb ´s morgens dr ein kapotgehoud).

Tot dit punt hield ik mijn reisdagboek netjes iedere dag bij. Gezien er in een korte tijd een hoop is gebeurd is dat er echter bij ingeschoten. Vandaar dat ik besloten heb een samenvatting te maken. Ik zal hier een samenvatting van de samenvatting delen (en ik meug toevoegen op de samenvatting).

Paraty 18-09 tot 23-09
Paraty is voor ons een overgangsplek. We hebben een hotel met WiFi en elke ochtend een heerlijk ontbijtbuffet. Hoewel Jan graag moppert op mijn keuzes is hij hier wel erg content mee en het ontbijtbuffet wordt dan ook elke ochtend geplunderd (netjes un paar tostie´s, plakjes cake en scrambled egg zonder spek helaas én fruit met yoghurt. Dus ouk gezond). 'S ochtends staan we op tijd op en na het ontbijt gaan we aan de slag. Jan heeft via Pan America een auto gespot waar hij op slag verliefd op is (ouk, maar hea paste binnen ut budget, is zunig en de kens dr mekkelijk in sloape. Det, en hea is onopvallend).

Terwijl hij chat en videobelt met de Duitse  eigenaresse (Jaja, ik weit ut:´Vertrouw noët unnen duitser ouk al is ut unne hond´), zoek ik uit waar je rekening mee moet houden bij de aanschaf van een auto in het buitenland en waar je allemaal op moet letten. Zelf heb ik nooit een auto gekocht en deze auto staat in Santiago, Chili. Voor mij maakt dit het nog spannender en er komen andere dingen bij kijken dan wanneer je een auto aanschaft in Nederland. Daarbij ben ik wat argwanend gezien de auto in een ander land staat en we hem dus niet in levende lijve hebben gezien. De eigenaresse is in Duitsland dus ook haar zullen we niet in levende lijve zien, maar zij heeft weer een Chileense dame waarbij de auto staat en bij haar kunnen we langsgaan om de auto te bezichtigen en het papier werk te regelen (via whatsappbellen kumpse un huul eind, moderne tied Pleun). Zoals het mij wel een beetje betaamt zoek ik dan ook alles online uit wat ik kan vinden. Over het meisje, of ze foto's heeft met de auto, wat haar achtergrond is, wanneer ze in Chili is geweest, wat andere ervaringen zijn met de aanschaf van een auto via Pan America, welke kosten er nog bij kunnen komen en hoeveel we er uiteindelijk echt mee kwijt zijn. Jan is gelukkig een stuk minder argwanend (werd ik oeteindelijk wal un bietje, met al dea paranoia) en weet mij ervan te overtuigen dat het wel goed zit. Het scheelt hierin wel dat ik ondertussen al alles weet over het meisje én zelfs een foto van haar heb gevonden met de auto op de achtergrond, hij lijkt dus wel te bestaan. Ik ga opzoek naar vliegtickets en voor we het weten hebben we een eerste aanbetaling gedaan voor de auto en vliegtickets van Rio de Janeiro naar Santiago in the pocket (heat twie daag, bloed, zweit, troane en sloapeloze nachte gekost en ik ben weer un stuk griezer, maar we hebbe oeteindelijk wal de meugelijkheid um de auto misschien  te koupe. Bietje euverdrieve maar ge snapt ut). Ik vind het allemaal maar spannend en zonde om zoveel tijd door te brengen binnen vier muren als we in een koloniaal stadje zijn. Als compromis gaan we dan ook rond een uurtje of twee dagelijks naar buiten. Het stadje is niet zo groot dus eigenlijk heb je alles binnen één, maximaal twee dagen wel gezien. Nu maakt dat voor mij niet zoveel uit want ik wil gewoon lekker struinen maar Jan heeft liever een doel als we gaan wandelen.

Over het algemeen is dat doel goud met een witte schuimkraag. Hiervoor gaat hij tot het uiterste. Bijvoorbeeld: we stonden met een Duitse bakker (opvallend vuul Duitsers in Paraty) te praten die vertelde dat wanneer hij last heeft van heimwee, hij het liefst naar een Duitse brouwerij gaat die een stukje verderop ligt. Dan is het geen optie meer, maar dan moeten we natuurlijk direct naar die Duitse brouwerij want: 'Duitsers kunnen weinig maar ze brouwen wel goed bier én ze hebben vast en zeker tap bier in plaats van die schijtflesjes!' (goeie deal toch?). Even ter verduidelijking, ze hebben hier flesjes bier tussen de 475ml en 495 ml, maar dat is dus geen halve liter en dat vind meneer belachelijk. Dat we de brouwerij niet kunnen vinden is geen optie. Dat de brouwerij nog niet open is wanneer we hem uiteindelijk vinden, is geen optie. Dat het hotel ernaast geen tap heeft.. ach ja dan maar aan een zwembad aan het flesbier, want het is in ieder geval Duits. Verder is hij absoluut niet eigenwijs (ut waas wal lekker).

We bekijken de bootjes en bezoeken zowel het foto- (iets met minselijk lead) als het botenfestival. Wanneer het regent slacht Jan eindelijk zijn kokosnoot, dit gaat toch een stuk makkelijker wanneer je hem aan de juiste kant open maakt (hahaha). Hij moet alleen concluderen dat zijn meegezeulde kokosnoot rot is (of nog neet riep) van binnen en absoluut niet smaakt. Natuurlijk gaat hij nog wel mee verder op de reis want het is zijn eerste eigen kokosnoot en hij wil er iets van een lampje van maken voor zijn moeder (ja moaders, als ut lampje oet kloar kump kriegse un prachtig zelfgemaakt kokosnootlampje).

Aan het einde van de dag eten we ergens nog een hapje (volgens Pleun ein van de beste pizza´s tot nu toe. Allein jammer dette vegetarisch waar) en wandelen we op zoek naar bier. Dit is dan wel weer een verschil met Blanez. In Blanez heb je namelijk overal waar je kijkt café's of mini supermarkten met drank, hier is het even zoeken tussen de Cruz Verde's, de apotheken met drogisterij in één, hierover later gegarandeerd meer (ut beer ligt ongeveer 1,5 kilometer boete ut alde durp).
Op één van die avonden valt er een geëlektrocuteerde duif naar beneden voor mijn voeten, wanneer we rock muziek horen (we hadden un bietje unnen umweag, dus we zoate neet in ut beste deil van de stad) . We volgen het geluid tot we bij een gebouw komen als de voormalige Intersport in Nijmegen. De muziek komt van boven en mensen van alle leeftijden komen binnen in vrij nette kleding. Een jongen wenkt ons en nodigt ons uit om te komen kijken, hij geeft aan dat het nog zo'n drie kwartier duurt (wal ut beer boete loate stoan). Onze nieuwsgierigheid brengt ons naar boven waar kerkbanken vol zitten met vrouwen en kinderen (en un paar mannen met de stert tussen de bein). Op het altaar staat een dame te zingen met achter haar een complete band (voledig mannelijk), ja met elektrische gitaar en drumstel. De kerkbanken zitten vol dus tegen de wanden aan staan nog wat vrouwen en een handje vol mannen. Wij gaan tegen de achterwand staan en kijken onze ogen uit. Een groep meiden met legerkleding en zwarte strepen op hun gezicht doen een soort strijddans op de muziek. Een meisje dat twee rijen voor mij stond begint hysterisch te huilen en laat zich op haar knieën vallen. Een dame in een witte jurk loopt er op af en begint om haar heen te dansen als een soort bezwering. Iedereen zingt en danst mee. Op een gegeven moment komt er een nummer waarbij iedereen elkaars hand vast houd en meewiegt op de muziek. Behalve de mannen. Die staan hand in hand maar die staren voor zich uit en tonen geen beweging alsof ze te gast zijn. De muziek doet ons denken aan Within Temptation en Jan en ik weten zeker dat dit voor ons beide het meest bijzondere kerkbezoek is (bietje metal in de kerk, allein erg feministisch). Na een wandeling kruipen we samen in bed en kijken we Grimm. Erg slecht maar we zijn volledig verknocht aan de serie en het is een manier om de dag en alle gedachtespinsels even los te laten. Zodra alles geregeld lijkt te zijn boeken we een kamer en een busreis richting Rio de Janeiro.
Oeh voor ik het vergeet! Op één van onze laatste dagen in Paraty spotten we aapjes in de elektriciteitskabels (ut fototoestel hadden we thoes geloate aangezeen we toch al alles veur de zoevuulste kier gezeen hadden. Zulse net zeen).

Rio de Janeiro 23-09 Tot 26-09

Het is bijna een beetje raar om weer in Rio de Janeiro te zijn (maar umdet we erg eigewies zien en ut te deur vinden um met de taxi te goan willen we met de Metro. Dea stopt veur ut busstation dus det mot gen probleem zien ware ut neet de we doar os contante zien, ik de ov-pasjes heb aafgegeave aangezeen we toch neet mier in Rio kwame en de hulp van de metro beej hoeg en lieg beweerde det we neet met de bankpas kosten betalen. Dus dan maar laupend noar ut hotel. Binnen un paar kilometer toch maar proberen beej ut volgende station en niks an ut handje, gewuun met de pas, maar oeteindelijk wal zwart rieje umdet we neet ingecheckt ware. Vergeate... beej controle de blonde toerist gespeuld en gen boete gekregen. vervolgens veilig beej ut hostel gekomme).

Ik heb het armbandje van het hostel zelfs nog om (en ze herkende os nog).

Nu we hier toch zijn kunnen we mooi de dingen doen die we nog niet hebben gedaan zoals een bezoekje aan het, volgens Jan, Pharell Williams huis. Voor de geïnteresseerden heeft het officieel Aquário en ligt het in Parque Lage (en dus neet ut hoes van ut veurige blog euver Rio). Dit imposante gebouw komt voor in de clip van 'beautiful' een nummer van Snoop Dog en Pharell Williams (Klik hier voor het nummer). Dit was de laatste plek uit de clip die we nog niet hadden gespot. Officieel is het nu een kunstacademie maar het lijkt vooral in gebruik door toeristen, decadente mensen die er dineren aan het zwembad in de binnentuin en mensen die er fotoshoots deden.

Zo leerde Jan van het bestaan van een zwangerschapsshoot. Wij besloten in het park er omheen te lopen en ontdekte een hobbit huis wat tevens dienst deed als aquarium, Jan krijg spontaan heimwee naar Küeb.

Daarnaast bezochten we een gemaakte grot en een kasteel.

We besloten op zoek te gaan naar kaartjes voor het thuisfront die we zowaar in het museum van de toekomst vonden.

Gezien het de laatste dag alleen maar regende en we 's avonds pas zouden vliegen, besloten we een middag bij te boeken. Ware het niet dat we in het postkantoor Pim ontmoette, we besloten samen een drankje te doen. Samengevat is Pim een Brabander die met zijn klarinet naar Colombia is vertrokken om muziek te maken. Sinds 7 maanden woont hij in Brazilië en verdient hij zijn geld als muzikant. Een mega interessante vent en Jan probeerde alle kennis die hij deelde zoveel mogelijk in zich op te nemen (veur zien positieve blik op de politieke toekomst, ik ben nogal pessimistisch af en toe, en zien ayahuasca ervaringen). Hierdoor hadden we wat minder tijd om van de kamer en een warme douche te genieten, maar waren we wel weer een hoop inspiratie rijker.
Op het vliegveld waren ze zich al aan het voorbereiden op Rock in Rio waardoor er een grappig bandje stond te spelen. Niet goed, maar het maakte het wachten op onze vlucht een stuk aangenamer. Jan had zich namelijk vergist en was te koppig om het toe te geven, waardoor we 3 uur mochten wachten voor we überhaupt in konden checken (fantastische band die we anders hadde gemist. Jammer det de soundcheck gedurende de show waar maar veur de metalheads onder os, alles kwaam veurbeej, zelfs de Backstreetboys).

(Met de lol in de bein van de muziek hebben we oeteindelijk nog beej Bob´s Burgers gegeate en hebben we de medewerkers van de letste kiosk vlak veur de gate zoe gek gekrege det we nog un letste pilske kregen noa sloetingstied)

Santiago 27-09 Tot 29-09
Na een vlucht van zo'n vier uur en praktisch geen slaap komen we aan in Chili (met de bagage deze kier). Hier merken we direct dat omrekenen een stuk lastiger is. Waar het in Brazilië gedeeld door 4 was, is een euro nu 700 (of 800 ligt aan de wisselkoers) Chileense pesos, top voor mijn hoofdreken skills. Vanuit het vliegveld gaan we rechtstreeks door naar Claudia, een dame met een b&b bij wie de auto staat en zij zal ons ook helpen met al het papierwerk. Om 5.30 bellen we bij haar aan (en de auto stuit veur de deur) en verwelkomt ze ons vriendelijk in haar zwarte badjas met een zoen. Jan is te onrustig om nog te kunnen slapen dus de dag gaat direct van start. Claudia verteld trots dat ze speciaal voor ons gisteravond al koffie heeft gezet, dus deze wordt opgewarmd in de magnetron als we plaatsnemen aan de eettafel. Na wat oppervlakkig gebabbel  over ieders achtergrond, komt Claudia ter zake en laat ons de papieren zien voor de overdracht van de auto.  Daarbij legt ze uit welke stappen we vandaag moeten ondernemen.  De zon is nog niet op dus we moeten nog even wachten tot we de auto kunnen bekijken. Claudia is vertaler en kan goed Engels. In dit geval is dat erg fijn, want hoewel ik me goed had ingelezen is het nog redelijk abracadabra als je een stapel Spaanse documenten voorgeschoteld krijgt (ut zal wal kloppen). Zodra de zon op is, is het tijd voor een proefrit, natuurlijk miezert het en is het stervens koud. Toch een verschil met Brazilië waar we dagelijks met blote benen liepen. Jan doet de proefrit, simpelweg omdat hij het meeste ervaring heeft. Volgende hem rijd hij prima alleen zijn de remmen nog wat stroef en moeten de banden vervangen worden (dankzij de reage waas remmen un ilusie gezeen de bentjes redelijk hard waren). Toch heeft hij er een goed gevoel bij en het oogt als een prima auto voor onze plannen, zeker omdat we achterin kunnen koken en hem om kunnen bouwen tot een tweepersoons bed (voor de kenners, tis un Peugeot Partner, diesel dus goad in de kilometers).
Om 9.00 staan we in een mega wachtrij voor een notariskantoor (un auto kaupe is heej bijna ut zelfde als ut kaupe van un hoes). Hier moeten we een stempel halen waarmee we aangeven dat we een auto willen kopen en dus een R.U.T. aan willen vragen. R.U.T. Staat voor Solicitud de Rol Unico Tributario, dit is een soort BSN-nummer dat je nodig hebt om een commerciële transactie te kunnen doen. Een R.U.T. kun je alleen aanvragen bij een Registro Civile de Identification. Zoals je altijd zult zien is deze natuurlijk in een ander deel van de stad en ook hier staat weer een flinke wachtrij die dit maal zelfs twee blokken om gaat, enkel om een nummertje te kunnen trekken (we ontmoeten wal un paar, jaja, Duitse onderwiesers die os wal verder willen helpen als we weer in Santiago zien). Gezien de auto enkel op Jan's naam komt te staan, gaan we voor een R.U.T. Voor hem. Met de R.U.T. en alle noodzakelijke documenten op zak kunnen we weer terug naar het notariskantoor om de auto over te zetten. Ondertussen zijn we gewend aan de wachtrijen en hebben we een duidelijke taakverdeling onderling. Claudia doet het woord, Jan zet de krabbels en betaald waar nodig (doar ben ik dan weer goad veur)

en ik verzamel, sorteer en bewaar de papieren om een beetje overzicht te creëren (want ik raak schienbaar alles kwiet. Pleun zegt ¨Tsss¨.). Als alles eenmaal voor elkaar lijkt te zijn, vieren we de aanschaf met z'n tweeën in het gras met eindelijk lekkere broodjes en bier 

(ut heat al met al bijna 7 oar gedeurd. Ut veulde aan als un marathon. Ohja, in ut openbaar meugse neet drinken dus we zien metein strafbaar, haha). Eindelijk, gezien we sinds de voorgaande dag niets meer hadden gegeten én omdat deze broodjes een wereld van verschil waren met wat we gewend waren. Brazilianen zijn namelijk mega zoetekouwen dus in ALLES zit een overdosis suiker. We zijn moe, hongerig en een beetje van slag maar we hebben zin in het avontuur.
Jan heeft ondertussen in Claudia weer een tijdelijke moeder gevonden die ons in de gaten houd en overal mee probeert te helpen. 
De volgende dag halen we nieuwe banden (Chile Tires, gen chineese maar Dunlops),

doen we vooronderzoek voor de inrichting van de auto en slaan we aan het poetsen.  De vorige eigenaren hielden van duct tape (ik ouk) dus ik kan even geen duct tape of wasbenzine meer zien. Wanneer Jan de volgende dag dan ook trots aankomt met zijn duct tape en wat hij daarmee allemaal wel niet kan 'repareren' aan de auto, moet ik me lichtelijk inhouden zijn hoofd er niet af te bijten (Heej! Ik heb wal met allesliem de rubbertjes van de autodeuren + mien vingers aan elkaar geplekt. Dus neet alles).

We sluiten de dag af met Pato de vriend van Claudia die trots de camper laat zien waarmee hij en Claudia op reis gaan. We praten over politiek (volgens um is alles verloare), het nieuws en muziek.  Hij is groot TOOL fan dus hij deelt graag zijn liefde. Ondertussen ben ik wel een klein beetje klaar met Jan's tijdelijke moeder die ons met arends ogen in de gaten houd. Daarnaast heeft ze vier(!) Honden en heeft haar dochter die sinds kort met haar gezin in hetzelfde huis woont er ook twee. Honden is misschien wel een groot woord. Het zijn meer speelgoed hondjes waarbij de batterij een beetje op tilt is geslagen (van die hundjes die blaffen en dan met un salto achtereuver umspringen). Zelf noemt ze het  overigens haar dolls. Ze krijgen iedere dag een ander pakje aan, ze keffen en ze springen. Daarbij heb ik mega veel zin om de weg op te gaan en de auto te ervaren. Jan is het gelukkig met me eens (tuurlijk, weg oet de groëte stad) dus de volgende dag stappen we in de auto na een fijn telefoontje met het thuisfront (en van Pato meuge we nog ein cd oetzeuke van zien persuünlijke cd collectie: Pink Floyd, The dark side of the Moon).

Voor we echt de weg op gaan bezoeken we de Jumbo voor een shopsessie van ruim 2 uur. Even ter verduidelijking een Franse supermarkt is niets bij deze Jumbo's. Hier verkopen ze werkelijk alles. We hebben voedsel voor ruim een week en gaan bepakt de weg op. Na wat ruzie met Google Maps (die Chilenen kenne ouk gen papieren kaarten mier) kunnen we opgelucht de stad achter ons laten.

Tot dit moment wist ik het stuur nog te vermijden maar nu we eenmaal op de snelweg zaten, was het mijn beurt. Zoals te verwachten zitten we binnen 10 minuten op een smal, stijl bergpad. Terwijl ik duim dat er geen tegenliggers komen, lijkt Jan bijna jaloers dat ik achter het stuur zit (bergop, hoarspeldbochten en un fantastisch oetzicht. Tuulijk wil ik wal rieje maar metein un goaie test veur de auto. Allein waar dr zo´n irritant piepje det steeds aafging). Camping één is afgezet, camping twee is dicht en gezien het donker begint te worden en camping 3 toch echt nog een flink stuk is, besluiten we op een truckplaats achter een tankstation (beej de Copec) te parkeren. We bouwen de bus om tot bed (weare un bietje nieuwschierig en lachend dooar unnen trucker aangekeken want huul soepel ging ut neet) en gaan een wat oncomfortabele nacht in. Het avontuur is nu écht begonnen.

Noot van de redactie: De titel slaat nergens op, maar elke keer als ik Paraty noemde of we het ergens zagen staan begon Jan dit spontaan te zingen, dus vandaar (gebasseerd op de klassieker Ob-La-Di, Ob-La-Da van The Beatles. En de luxe van de laptop veur toevoegingen geaft de kans um toch nog ff Limburgs te doan op mien gemakt, Allein jammer van de Ratten onder ut hout) mag er wel bij gezegd worden dat hij zelfs met laptop langer bezig is met het typen van zijn commentaar dan ik met het typen van het verhaal op een mobiel én dat er nog steeds gevloekt en getierd wordt als de laptop niet precies doet wat hij wil. Net alsof we weer aan het afstuderen zijn ;) .