Do you want to go to the seaside?

Met een dubbel gevoel rijden we Santiago uit, ergens nieuwsgierig naar de volgende bestemming maar aan de andere kant ook wat teleurgesteld dat we Santiago gaan verlaten.
Sinds San Pedro de Atacama zijn we echter in contact met Juan. Juan is de eigenaar van een adventure lodge. Zo heeft hij een lodge met camping en bied hij zelf activiteiten aan als vliegvissen, kajakken en paardrij tours. Vanaf de 18e Komen we hem ondersteunen in Puerto Montt, dus we zullen toch langzaamaan richting het zuiden af moeten zakken om op tijd daar te zijn. Hoewel Jan niet kan wachten tot het zover is, vindt Pleun het best spannend dus langzaamaan mentaal voorbereiden is best fijn.

Zoals wel vaker bij ons zijn de plannen deze ochtend nog omgegooid. Het idee was om naar Pichilemu te rijden, maar gezien de weerspellingen er niet heel florissant uitzien besluiten we richting San Fernando te rijden. Hier ligt een natuurreservaat waar we wel nieuwsgierig naar zijn en de warmte lijkt er tussen de bergen te blijven hangen. Na een paar uur rijden komen we bij de camping die Pleun had uitgezocht, maar gezien het hier officieel nog lente is is deze nog gesloten. De campings die we passeren zien er even verlaten. Pleun baalt, maar Jan is positiever ingesteld vandaag en na een broodje langs de kant van de weg en een kort overleg besluiten we terug te gaan naar het originele plan, Pichilemu.

Hiervoor rijden we door de wijnstreek. Langs de kant van de weg zien we dan ook verschillende wijngaarden en lokale wijnbouwers die hun wijn verkopen. Wanneer we een bord zien van een wijnoutlet besluiten we toch even te stoppen om te spieken.

Een vriendelijke dame groet ons en legt ons uit waar de wijnen vandaan komen en welke wijn het beste bij ons past. Jan weet dat zijn kracht vooral bij het drinken van de wijn ligt en niet persé bij de kennis welke wijn hij eigenlijk lekker vind. Zodoende schuift hij  Pleun direct naar voren om een keus te maken en verder te babbelen met de dame over de druivensoort terwijl hij zelf opzoek gaat naar de wijn met het leukste etiket. We komen beide tot een keuze en vragen waar de wijngaarden precies zit. Met een kleine omweg rijden we zo langs de velden waar de druiven hebben gehangen voor ze werden omgetoverd tot wijn.

We besluiten de wijn te bewaren voor een bijzonder moment.
Pichilemu is een surfstadje, net iets onder Santiago. Hoe dichter we bij de kust komen hoe meer Jan begint te grommen. Pleun begrijpt pas waarom als ze ziet dat het bos waar we doorheen rijden volledig is aangelegd met bomen die in strakke rijen zijn geplaatst. Pleun zoekt het op in de rough guide aka onze reisbijbel en ontdekt dat de bomen zo zijn geplaatst omdat het zand aan de kust zo fijn was dat het telkens opwaaiende. Door er bomen te planten blijft de grond liggen, best een slimme gedachte dus.
We rijden door het stadje heen en voelen al snel de surfer vibe. De sfeer is relaxt en er zijn verschillende lunch barretjes, surfshops en toeristen zaakjes.

  

Aan de andere kant van de stad heeft Jan een camping gevonden La Caletilla. Bij aankomst zijn we direct verliefd. Jan door het warme welkom door honden en Pleun door de houten hutjes met afdakjes, picknick tafels en kunstwerkjes gemaakt van plastic flessen. Om het plaatje compleet te maken zitten we op loopafstand van het strand én hebben ze een keuken.

30 oktober t/m 5 november Pichilemu 
Ogenschijnlijk zijn we de enige op de camping wanneer we de tent op zetten. We halen wat boodschappen om te koken en al snel ontmoeten we onze overburen. Andreas (Dj blackmaster) van 35 uit Puerto Rico en Camilla van 18 uit Santiago. Jan had al aandachtig naar de auto van Andreas staan kijken, maar Andreas besloot na zich voor te stellen als Dj Black master uitgebreid te vertellen over zijn auto. Gezien hij als Dj veel moet reizen, kon hij prima Engels dus het was ook wel vermakelijk om zijn grootspraak aan te horen. Dat Jan ook ervaring heeft met grootschalige evenementen en ook graag praat deed er echter niet toe voor Andreas. Des al niet te min was het best gezellig. Andreas en Camilla gingen boodschappen halen om de hoek (met de auto) dus wij besloten te gaan kaarten. 'S avonds kwamen we ze weer tegen toen ze (met  de auto) naar de keuken reden (zo'n 100 meter verderop) om te koken. Deze keer besloot Andreas Camilla wat meer naar voren te schuiven want zo kon ze mooi Engels oefenen vond hij. Pleun vond dat wel gezellig. Camilla studeerde (god vergeef me wat ze precies studeerde) en rookte in haar vrije tijd vooral jointjes. Dit deed ze praktisch vanaf het moment dat ze haar ogen opende tot dat ze gaar haar ogen sloot. Ze legde uit dat ze wat moeite had met eten en op deze manier kreeg ze voldoende vreetkicks om in haar behoefte te voorzien. Zodoende was het haar droom om een keer naar Amsterdam te gaan, ze kon zich namelijk niet voorstellen dat er daar shops waren waar je kon kiezen uit verschillende soorten wiet. Daarbij konden ze dan ook nog vertellen hoe sterk het zou zijn en ze draaide ze zelfs voor je. Dit gebeurde wel met shag en gezien ze dat niet rookte vond ze dat niet best. Hier haalde ze haar wiet via Grindr of teelde ze het zelf. Ondertussen was ze wel kieskeurig genoeg om te weten wat wel en niet goed was op het oog. Ondertussen praatte Jan en Andreas langs elkaar heen met hun ervaringen als Dj en eventcoördinator. De klik was gelegd. We namen afscheid en besloten nog een rondje door de stad te doen om te kijken of we nog ergens een drankje konden doen.Na een rondje kwamen we er achter dat dit te vergeefs was want om 22.00 waren vrijwel overal de lichten uit.
De volgende dag kwamen er meerdere mensen aan op de camping. Het was dan ook de donderdag van een feest weekend (niet dat wij hier persoonlijk bij stil hadden gestaan). Vanavond was het immers Halloween en dit weekend was het dia del muerte. Gezien dit hier belangrijke feestdagen zijn, zoekt men familie op om er een gezellig weekend van te maken. We spraken Andreas toen hij in zijn auto wilde stappen om naar de bakker te gaan. Camilla was blijkbaar in de stress omdat ze vanmiddag haar kostuum op moest halen bij de kleding maker terwijl Andreas het allemaal maar onzin vond en zich voornamelijk druk maakte om het feit dat de redbull op was (zijn verslaving). We kwamen ze weer tegen toen we aan het ontbijten waren in de keuken en zij aan kwamen rijden. In tegenstelling tot Andreas zijn verhaal leek Camilla helemaal niet in de stress maar liep ze vrolijk rond in haar pyjama. Ze vroeg of we misschien zin hadden om vanavond mee op stap te gaan. Andreas had wel zin in een goede borrel en Jan had gister blijkbaar opgeschept dat hij er ook niet vies van was (nou nou, opscheppen, had allein gezag det beerdrinken gen probleem waar, maar goad noadet hea lang genoag had gezeurd in 's oavends te willen drinken heb ik maar gezag: Tonight we are gonna Drink!). Andreas had een man ontmoet op de camping die vanavond ook wel een drankje mee wilde doen. Volgens hem was het een simpele ziel (hij kende niet eens Jager Meister, tss) maar hij was wel oké dus dan konden de mannen mooi drinken terwijl de vrouwen zich opmaakten. Pleun keek al een beetje angstvallig richting Jan, want het plan van de mannen klonk een stuk interessanter dan dat van de vrouwen, maar met een knipoog liet hij weten dat dat wel goed kwam. Zodoende stonden we een paar uur later in de supermarkt met een 6 liter fles wijn, een fles tequila en een goedkope fles whisky.

We twijfelde voor twee tellen of we nog een kostuum moesten fixen maar kwamen al snel tot de conclusie dat we in case of altijd nog konden gaan voor een creatie met lippenstift en eyeliner. Eenmaal op de camping besloot Jan dat het tijd was voor een verfrissende duik in de zee. Eenmaal uit de stervens hete tent en in zwemkleding was Pleun het hier volkomen mee eens. Op het strand veranderde ze echter van mening toen de frisse wind ons tegemoet kwam. Jan was een stuk stoerder en besloot de poging toch te wagen (nou we d'r toch zien gewuun de in duiken). Er niet helemaal bij stilstaand dat dit water van Antarctica af komt en dus daadwerkelijk ijskoud is. Als een ijsklontje kwam hij het water uitgerild (hé, maar heb wal in de Pasific ocean gezwommen). Jan was weer fris en fruitig en klaar voor de avond.

We speelde nog een paar potjes Phase 12 (onze nieuwe hobby) voor Andreas, Camille en de man die Andreas een simpele ziel noemde langskwamen. Vol trots liet Jan onze alcoholische aanwinsten zien. Zoals opzich wel te verwachten was, was de wijn niet te drinken. Camilla legde uit wat ze met dit soort wijn in het noorden van Chili doen en niet veel later kwam ze terug met een zak paneermeel en suiker. Ze schonk een half glas wijn in en deed er twee eetlepels suiker en een schep paneermeel in en begon flink te roeren 'Now eat!'. Jan en Pleun keken elkaar aan alsof ze een grap maakte, maar Jan besloot toch een hap te nemen. 'Zo is ie best wel te doen!' (wuurse dronken en de hes nog gegeate ouk nog. Waar schienbaar ouk in goaie antie-kater). Pleun was er na een paar happen wel klaar mee, maar Jan besloot dat we de volgende dag toch maar eens paneermeel en suiker moesten halen om de wijn op te maken. We besloten het potje phase 12 af te maken en daarna in de keuken aan te sluiten bij het gezelschap. Ondertussen was de zoon van 'de simpele ziel' ook aangesloten. Hoewel ze geen Engels konden was de klik direct aanwezig. De nieuwe man was zelf vrij klein en was flink onder de indruk van Jan's lengte. Zeker toen deze (voor de zoveelste keer) zijn hoofd stootte in de keuken aan de pannen die aan het plafond hingen. Jan en de man praatte honderd uit en lachten vooral veel. De man zette zijn voet langs die van jan en schoot in de lach om het lengte verschil. Daarbij vergeleken ze elkaars handen. De man werkte in het noorden van Patagonië op zijn eigen aardappelboerderij. Hij had dan ook echte werkers handen vol eelt, waar Jan met zachte handen wees op een blaar die hij had opgelopen, het verschil moest er zijn (hardewerkers en kantoerminse ;) ). Camilla draaide rustig haar volgende joint terwijl de mannen hun alcoholisch aandeel voor de avond lieten zien. Omdat de aardappelboer nog nooit Jager Meister had geproefd (niet gek want het was één van de duurste flessen in de supermarkt) begonnen we met een shot daarvan. Andreas was erg enthousiast dus hij schonk meteen een half limonade glas vol voor iedereen. Toen deze (in eine slok) weg was gewerkt bleek hij een nog beter plan te hebben. Hij pakte ieders glas (behalve die van de vrouwen, thank God!) En schonk er alle aanwinsten in. Eerst een beetje Jager Meister, toen wat wodka (die hadden we nog in de auto, had niet gehoeven), whisky en wat wijn voor de smaak. Pleun liep ondertussen terug naar de tent voor een fles tang en was opgelucht dat Jan de tequila was vergeten. De mannen sloegen ook dit mengsel achterover alsof het een shotje was en zo volgde er nog een paar (det waar nog goad Puerto Ricaans traditie, maar ik had al snel doar det dit vanoavend unne zwoare zou weare). Ondertussen kletste we wat over ieders achtergrond. De aardappelboer was ontzettend trots op zijn zoon. Deze was 17 dus dronk niet mee, maar vond het erg vermakelijk om zijn vader en de andere mannen langzaamaan te zien aftakelen. Zijn zoon studeerde voor kleuterleider. Hij studeerde! En zijn vader was trots. Zelf leek hij een beetje beschaamd omdat Andreas en Camilla niet echt onder de indruk waren, terwijl Jan hem complimenteerde om zijn eerzame beroep. Er zouden meer mannen moeten kiezen voor zulk werk. Andreas was vooral bezig met een monoloog over zijn prestaties als Dj (en ziene maserati dea hea nog in Puerto Rico heat stoan) en Jan en de aardappelboer begonnen over tradities. Zo leerde de aardappelboer (ondertussen flink in de olie) Jan een volksdans (jazeker, en det ging hulemoal langs mekaar aaf maar hea had de wal lol in en ik ouk). Camilla attendeerde Pleun dat ze dit moest filmen, dus ook jullie kunnen meegenieten.

De mannen dronken rustig door terwijl Camilla wat onrustig begon te worden. Ze moest zich nog klaar maken voor de avond, dus zij en Pleun besloten naar de toiletten te gaan voor een make-up sessie. Pleun die al een tijdje geen make-up meer had gedragen pakte uit met mascara en lippenstift en vond het daarmee wel best waar Camilla in de weer ging met verschillende crempjes en een stijltang. Toen ze een heel eind was ging ze zich omkleden en sloot Pleun zich weer aan bij de mannen. De aardappelboer was ondertussen richting de tent gemanoeuvreerd door zijn zoon, de mixdrankjes van Andreas werden hem toch wat te veel (ut waar ouk neet gezond wie vuul die wegwerkte). Jan en Andreas waren verder in een gesprek over de plannen voor de avond. Jan had ondertussen al een rode neus van de drank en was opgelucht dat Pleun weer terug was om de conversatie nieuw leven in te brengen. Andreas vertelde dat hij na het weekend zou gaan samenwonen met Camilla en het eigenlijk nog niet zo zag zitten dat ze naast ál haar kleding ook nog spulletjes mee wilde nemen naar zijn appartement. Jan probeerde uit te leggen dat dat hoe irritant af en toe, het wel hoorde bij samenwonen. Bij Andreas kwam dat er niet in. Camilla kwam terug in haar outfit en verwachtte wat complimentjes. Ze moest het doen met de complimenten van Pleun. De dames mixte een subtiele cocktail met tang en wodka en keuvelde wat over de samenwoont plannen terwijl de mannen de volgende cocktail achterover sloegen. Andreas had helemaal geen zin meer om van de camping af te gaan en stelde voor om hier te blijven. Camilla was duidelijk teleurgesteld. Blijkbaar was er bij de plaatselijke discotheek een wedstrijd waarbij degene met het beste kostuum een geldbedrag kon winnen. Daarom had ze zo haar best gedaan op haar outfit. Pleun begreep als geen ander hoe belangrijk dit is voor een 18 jarig meisje en praatte Jan (die ondertussen de alcohol ook aardig voelde hangen) om, om toch mee te gaan de stad in. Jan begreep het ook direct maar moest zich eerste even fatsoeneren. Camilla ging terug naar de tent voor de laatste finishing touch terwijl Pleun achterbleef met de mokkende Andreas die hier de ballen zin in had (heb ik later ouk nog oetgelag det alsse zo'n jonge vriendin hes ze in dien handjes meugs kniepe en af en toe gewuun mos buigen). Ze legde uit dat dit hoort bij een relatie met een leeftijdsverschil en als hij wilde dat het tussen hun zou werken dat hij dan echt wat water bij de wijn moest doen en op zijn minst tegen haar moest zeggen dat ze er geweldig uitzag. Hij begon aan zijn volgende monoloog dat hij het al zo zwaar had in het leven. Hij kwam uit een rijk best met een vader die hem alles gaf wat hij wilde. Dit was echter niet wat hij wilde want met zijn verjaardag kreeg hij altijd een check terwijl hij juist zo'n behoefte had aan een knuffel van zijn vader. Toen hij doorbrak als Dj en een contract kreeg bij Redbull besloot hij dan ook om twee dure auto's te kopen één voor zijn vader en één voor hemzelf, custom made. Zo wilde hij laten zien dat hij zelf wel zijn eigen boontjes kon doppen en zijn vaders geld niet nodig had. Toen Jan en Camilla terugkwamen leek hij echter toch wat opgestoken te hebben en complimenteerde hij Camilla met een zoen. Ze was helemaal in haar nopjes. Samen zwalkte we richting de stad. Jan vroeg zich af of hij wel verkleed genoeg was met zijn Metallica vest dus Pleun plantte zijn gezicht vol met rode kusjes ' Zo nu ben jij ook geschminkt'.

Eenmaal aangekomen bij de discotheek stond er een lange rij en zagen we dat er entree was. Omgerekend zo'n 15(!) Euro, wat bizar veel is voor de gemiddelde Chileen. We keken elkaar aan en besloten dat het voor één keer wel kon. Camilla en Andreas discussieerde nog wat over te entree terwijl Jan de rij passeerde en direct naar de ingang liep (moest toch gewuun ff kieke wie ut allemoal ging en natuurlijk ff gezellig proate met de beveiliging) . Hier werd hij echter geweigerd omdat hij volgens de beveiliging te dronken was (wat best mei veel in mien optiek). Jan stond perplex en was het er absoluut niet mee eens, wat hij erg duidelijk wist te maken met een discussie. De beveiliging zag daarin tegen een lange toerist in een walm van alcohol dan wel smintjes kon gebruiken en een snoet vol rode kusjes. Heel gek is het dus niet dat hij dacht dat Jan mogelijk iets te veel had gedronken.
Wanneer we bij Andreas en Camilla komen zijn ze stellig, samen uit samen thuis dus als Jan niet naar binnen mag dan gaan we allemaal niet (wat Andreas ouk neut hulemoal erg vond en mich als excuus gebroekte). Jan is het er niet helemaal mee eens maar wanneer Pleun hem duidelijk maakt dat de entree voor hun waarschijnlijk sowieso hoger uitviel dan geschat, zet hij zijn irritatie opzij. We besluiten ergens nog een hapje te gaan eten en Jan neemt zijn burger mee naar de camping (had in gekregen van de DJ), mooi voor morgenvroeg. Wanneer we de camping op komen gaat het licht echter uit (nah ut licht velt oet, ut waar mier det de man met de hamer al flink langs waas geweas hahaha). Hij laat z'n burger vallen, raapt em op en wrijft het zand eraf, moet kunnen (schoert de maag).

De dagen daarop spenderen we vooral Phase 12 spelend, lezend en kletsend met de buren. Daarnaast is het tijd om de auto een wasbeurt te geven en voor de zoveelste keer een herschikking uit te voeren en de tent een poetsbeurt te geven. Zoals we wel vaker hebben mogen concluderen is reizen best vermoeiend dus even rust en bijslapen is wel fijn, de zon is overigens ook geen straf. (Op de letste aovend zien we nog ut dörp ingegoan um vis te goan eate. Al vanaaf Valparaíso heb ik gehuurd euver Reineta. Unne vis dea allein in deze regio veurkump en met de humble stuiming vanoet Antarctica noar boave zwump. Wal écht unne lekker vis. Huul zacht maar wel goad van smaak).

6 t/m 9 oktober Punta del Maule
We besluiten verder af te zakken langs de kust. Jan heeft een eco camping gevonden aan het strand waar we mooi een paar dagen kunnen vertoeven. De route gaat relatief voorspoedig door afwisselende landschappen tot we in de buurt komen van de camping (in prachtige weag langs de kust euver zandweage en heuvels).

  

Zonder het door te hebben pakken we één afslag te vroeg en belanden op een stijl zandpad, te stijl zo blijkt want wanneer we de lastige afdaling inzetten zegt Jan ineens 'via deze weg komen we niet meer terug naar boven' (ut waas ouk al laat). Oeps. Keren heeft op dit moment geen zin en is tevens ook niet meer mogelijk dus we rijden door tot we uitkomen bij een vlak stuk wat ogenschijnlijk een parkeerplaats is voor cabanas.

We besluiten verder naar beneden te lopen om te kijken of er nog een andere weg is maar komen uit op een strand. Gezien het binnen een half uur donker wordt zijn er twee opties; of we lopen richting de camping om te kijken of iemand ons kan helpen óf we zetten de tent op om een nacht te spenderen op de parkeerplaats. We besluiten te gaan voor optie twee en sprokkelen hout voor een kampvuur.

      

Na een gezellige avond proberen we nogmaals naar boven te komen maar dit is te vergeefs (alles geprobeerd, met hout in brug bouwen euver deape kuulen, de route van veur tot achter oetstippelen maar ut hei gen zin. De grond waas te glad en te oneaven).

 

Zodoende lopen we via het strand naar de camping. De eigenaresse is een beetje verbaasd en kan niet zo goed Engels maar wil ons meteen helpen. Ze belt met haar man en de buurman die een tractor heeft maar gezien de buurman niet thuis is kan ze hem niet bereiken. Tot Chris aan komt lopen een Australiër met Chileense roots, wij noemen het de zuid Amerikaanse Marcel gezien ze sprekend op elkaar lijken. Chris kan wel Engels en fungeert als onze tolk. We leggen de situatie uit en Chris stelt voor om met de 4wheel drive van de camping die kant op te rijden om te kijken of we zo de auto naar boven kunnen trekken. Samen rijden we die kant op. Chris en Pleun in de achterbak van de camping wagen en Jan achter het stuur van Frenkie. We knopen het touw goed vast en ja hoor, Frenkie en Jan worden naar boven gesleept (alsof ut niks waar).

Opgelucht rijden we samen richting de camping. We boeken meteen een paar nachten. De camping blijkt een klein paradijs van rust. We hebben uitzicht op het strand, een warme douche (zodra Jan door heeft welke kant we kraan op moeten draaien) en een wastafel bij de tent zodat we meteen de was op de hand kunnen doen.

Het is even wennen aan het droge toilet (een beker water meenemen en as scheppen) maar we genieten volkomen van de rust. Wederom met veel kaarten en wijntjes op het strand.

   

Als we in het dorp in de buurt boodschappen doen besluiten we bij een ferreteria te vragen naar een plug om het bord bij de achterdeur weer vast te zetten. Dit klinkt makkelijker dan de praktijk want leg dat maar eens uit in het Spaans. Met handen en voeten legt Jan de situatie uit en samen met de man van de zaak proberen ze van alles. Mannen die langs lopen stoppen om goedkeurend te kijken voor ze weer doorlopen, sensatie in het dorp. (hé, met hand en veur kumpse ver en we begrepen elkaar perfect. En doarbeej zou ut koste wat kost lukken en noar in goad half oar lukte ut ouk met liem en in popnagel). Uiteindelijk zit het bord in ieder geval wel weer moervast! (En beste vrienden met de meneer van de winkel, zoë vaak komme de neet verdwaalde toeristen in it dörp en al hulemoal neet in zien winkel).

Wanneer we terug komen op de camping zetten de eigenaren net een maaltijd op tafel voor hunzelf, Chris en zijn vriendin. Ze nodigen ons direct uit om mee te lunchen en zo zitten we ineens met z'n zessen aan een heerlijke veganistische lunch. Zelfs Jan is onder de indruk. We kletsen over Australië, reizen in een relatie en de politieke situatie in Chili. Ons gezelschap staat er eigenlijk heel mooi in, we hebben er toch geen invloed op, dus laten we vooral ervoor zorgen dat we zo zelfvoorzienend mogelijk zijn en ons eigen steentje bijdragen aan onze omgeving. Voor Jan wat lastig om te accepteren maar ook hij vindt het een mooi gedachtegoed. Ze geven ons nog een paar tips voor de komende dagen maar na de lunch vertrekt iedereen van de camping en hebben we het rijk voor onszelf. Chris en zijn vriendin hebben 's ochtends een pad aangelegd naar het strand en een bankje geplaatst met uitzicht op zee. Een heerlijke spot.

     

Wanneer we afscheid nemen van Viki (de eigenaresse van de camping) en haar man geeft ze ons nog haar nummer. Mochten we rond maart nog eens in de buurt zijn dan kunnen we bij haar komen werken.

9 t/m 11 november Concepción

We rijden door richting Concepción. Niet omdat we nu zoveel zin hebben in een grote stad maar het is wederom weer een poging om ons Padrón te scoren. (De weag dr noar toe heat ouk wat oetdagingen en vuul zandweage en met de raam oape rieje waas neet zoe handig aangezeen de ganse ouk binnen onder de stöf zit. Ouk moesten we halverwege un rivier euversteake en volgens de kaart ligt dr in brök of unne weag euver of doar ut water. Einmaol beej de euversteak bliek det we toch un goaie 50 meter doar ut water motte en met in flinke aanloup euver zacht zand lukt ut net. Vlak veur os waas unne 4wd auto euvergestoake en dea is blieven wachten totdat weej ouk de euversteak hadden gemaakt. Maar mien riejskills zien uiteraard goad en Frenkie is sterk dus gen probleem).

Concepción oogt als een oorlogsgebied. De straten zijn leeggeveegd, stoplichten en prullenbakken zijn verleden tijd, alle winkelpanden zijn dichtgesoldeerd, dan wel ingegooid of uitgebrand en alles is beklad met graffiti. We krijgen er een beetje een naar gevoel van gezien er amper mensen op straat zijn.

Gelukkig is er altijd nog pizza, dus we scoren een biertje en een pizza nu we weer in een stad zijn. We passeren nog een protestactie en lopen door de vertraangaste straten.

  

De volgende dag gaan we op ontdekkingstocht. Zo is er een verlaten theater, Estacionamiento Liceo Enrique Molina Garmendia. Dit is ooit gebouwd met het idee om er het meest prestigieuze gebouw in de omgeving van te maken, maar zoals met meer dingen in Chili is het nooit afgemaakt omdat ze de financiering niet rond kregen, dus nu staat het te verpauperen in het centrum.

Daarnaast gaan we op zoek naar een muurschildering over de indigenous bevolking uit de regio. Helaas blijkt deze onvindbaar. Wel vinden we een park waar Jan zich direct weer een jochie van tien voelt, vol levensgrote dinosaurussen (Unne echte Tirannosaurus rex,
Brontosaurus en un Archaeopteryx)

 

De volgende dag krijgen we het goede nieuws dat ons Padrón klaar is! Dit blijkt een papiertje wat een paar keer is opgevouwen, belangrijk maar het valt ons toch een klein beetje tegen.

 

10 op 11 november Rio Manzanar, 12 op 13 november Lago Pullinque, 13 op 14 november Lago Ranco

  

We vervolgens onze weg via het meren district, een tip van Viki. We rijden langs prachtige velden en kamperen aan Rio Manzanar. We zetten de tent op langs het water en doen de afwas in de rivier.

 

De volgende nacht hebben we wederom een prachtige plek met uitzicht op de vulkaan. Twee honden van de cabana's verderop houden ons gezelschap.

   

 

Na verschillende meren te hebben gezien belanden we misschien wel op het mooiste plekje, Lago Ranco. De plek die we via Ioverlander hadden gevonden lijkt voor ons onbereikbaar maar we vinden een prachtig strand met drijvend hout en drijvende stenen! Gezien we hier op tijd aankomen kunnen we er volledig van genieten. Zo neemt Jan een duik in adamskostuum en kan Pleun lekker bijlezen (nergens minse gezeen maar net wie ik in ut water zit kump dr volk aan)

Hier vinden we ook onze nieuwe reisgenoot Art op het strand. Hij vliegt met ons mee op de reis.

We willen eigenlijk de volgende dag verder rijden naar het volgende meer om aan te kamperen maar Frenkie is het er niet helemaal mee eens. We rijden namelijk over verschillende zandwegen en bij de zoveelste hobbel besluit hij de stekker eruit te trekken, of in ons geval de versnellingsbak. We kunnen enkel in de twee rijden en niet achteruit. Ioverlander helpt ons wederom verder naar een garage op een uurtje rijden (maximaal 30km per oar waar in lange rit.) We gaan langzaam maar dat moet te doen zijn.

We nemen het doodlopende zandpad richting de garage wanneer we erachter komen dat de garage er niet meer zit (umschrieving waas ouk: beej ut bördje Rotary noar links en dan beej un lange riej auto's bisse der...). We kunnen ook niet achteruit dus staan letterlijk vast. Alsof iemand daarboven een grap met ons uithaalt komt de regen ineens met bakken uit de hemel vallen, dat terwijl we nog geen druppel hebben gehad sinds we in zuid Amerika zijn beland. Er zit niets anders op dan uitstappen en hulp zoeken. We vinden het aan het begin van het pad bij een man die zijn zoon belt om ons achteruit te trekken (we blokkeerde trouwens de ganse weag met de auto dus maar goad det dr nemus hust had). Hij verteld ons dat de garage al een jaar weg is maar belt wat rond om ons verder te helpen. We krijgen instructies om naar het dichtstbijzijnde dorp te rijden, daar worden we tegenover het tankstation opgewacht door iemand die ons verder kan helpen. Om de een of andere reden begrijpen we deze uitleg niet helemaal goed waardoor we een weg in slaan tegenover het tankstation wat uit komt op een overheidsinstantie met een doodlopende parkeerplaats. Met een beetje geklungel en geschuif met hekken weten we gelukkig alsnog te draaien en terug te rijden naar het tankstation. Daar staat Pelgrim een jongen van een jaar of 16 met zijn fiets. Samen met Jan kijkt hij onder de motorkap om te concluderen dat de dop die de versnelling bediend eraf ligt (det had ik al geconcludeerd maar ik kreeg de buis de neet mier op) . Dit is iets wat ze enkel in de stad kunnen repareren maar misschien weet hij wel iets. We rijden achter Pelgrim aan naar een garage. De man van de garage kijkt mee en met een elastiekje en een rubbertje weten ze een tijdelijke oplossing te verzinnen.

Jan doet een testrit en ja hoor we kunnen zowaar weer keren. Dit is wel iets wat we snel moeten repareren, dus naar de camping gaan net hoogst waarschijnlijk weer een zandpad klinkt niet als het beste plan. We besluiten de verharde weg te pakken richting Puerto Varas.

14 op 15 november Puerto Varas

Uitgeblust komen we aan in Puerto Varas na de lange dag. Het hostel dat we op het oog hadden heeft enkel nog twee bedden vrij in een dorm dus daar tekenen we voor. We eten een hapje in de stad en zien dat ook hier de protestacties gaande zijn, wel op een ander niveau dan we gewend zijn. Langzaamaan stroomt Plaza Almas vol met zo'n 30 mensen met spandoeken.

   

Ze lopen een rondje door de stad en we besluiten mee te lopen, mooie manier om de stad te verkennen. Wanneer ze richtingde buitenwijken gaan haken wij echter af. We doen nog een klein rondje voor we richting het hostel gaan.

   

In het hostel is het een gezellige boel in de gemeenschappelijke ruimte. Iedereen zit met elkaar aan tafel en de wijn gaat in het rond. Naar de kamer gaan heeft zo ook weinig zin wat iedereen loopt de kamer in en uit met de lamp aan en het gekletst heeft een dusdanig volume dat je waarschijnlijk toch geen oog dicht doet. Daarbij vinden we het ook wel gezellig dus we pakken de wijn en sluiten aan. Langzaamaan verlaten steeds meer mensen de tafel maar het is nog dusdanig gezellig dat we blijven kletsen. Wanneer de eigenaresse van het hostel ons vraagt of we naar de keuken willen gaan zodat de rest kan slapen, lopen we rustig mee. Voordat we het doorhebben is het 4.00 geweest en is het ook voor ons bedtijd. De volgende dag zijn we verrassend fit voor de  weinige uurtjes die we hebben gepakt. We ontbijten in het dorp en rijden door naar Puerto Montt.

15 t/m 18 november Puerto Montt
Frenkie heeft een spa dagje verdient. Hij word volledig uitgelijnd, de versnellingsbak wordt gerepareerd en het raam wat telkens naar beneden zakt als je hem open draait, krijgt een versteviging.

  

In de tussentijd ontdekken wij Puerto Montt, de stad waar het, zoals ze zelf zeggen, altijd regent. Het is dan ook geen sfeerverhogend stadje maar we kunnen er wel de dingen halen die we nog nodig hadden, zoals een tussen jas voor Jan en spuitbussen voor de auto. Na het weekend gaan we namelijk aan de slag Juan dus een beetje voorbereiding is wel op z'n plaats. We checken in in het hostel en sturen hem meteen een bericht wanneer en waar we elkaar gaan ontmoeten.

Pleun is nogal zenuwachtig voor de job. Ze vind het wat lastig om dag in en dag uit onder de mensen te zijn en weet niet zo goed wat ze te bieden heeft. Jan daarin tegen kijkt er ontzettend naar uit. Wanneer reactie van Juan uitblijft terwijl hij wél online komt besluiten we hem de volgende dag nog een berichtje te sturen morgen zouden we namelijk beginnen dus we hopen dat alles goed gaat. Om afleiding te zoeken besluiten we praktische zaken te doen. Zo doen we de was bij een vreselijk lieve vrouw die zelfs het blauwe ranzige vaatdoekje probeert schoon te krijgen. Ieder ander had hem al lang weg gegooid maar Jan is eraan gehecht geraakt dus een wasbeurt kan hij opzich wel gebruiken. Ze verexcuseerd zich dat hij niet helemaal schoon is. Daarnaast is het tijd voor een knipbeurt voor Jan. Pleun wordt van te voren duidelijk geïnstrueerd dat ze niets mag zeggen, zich er niet mee mag bemoeien en gewoon toe kan kijken. Dit is iets wat hij liever zelf doet. Hij gaat als enige blanke in de stoel zitten bij de Latin Brothers (um bietje wie de kapperszaak in Coming to America). Al snel valt op dat alle andere mannen opgeschoren kapsels hebben en er alleen gebruik wordt gemaakt van tondeuses. Jan probeert half Spaans, half Limburgs uit te leggen dat het enkel bijgeknipt hoeft te worden vooral niet te kort. De kapper begrijpt het niet helemaal dus hij komt aanzetten met een boek met foto's van kapsels. Jan wijst er eentje aan waarbij het bovenop nog wat lang is en legt uit dat hij dat wil maar dan niet het opgeschoren deel eronder. Daarbij is het wel belangrijk dat zijn plaatje aan de achterkant bedekt blijft. De kapper knikt instemmend en pakt de tondeuse (hea had in grijns op zien gezicht van heej wies ginder). Bij de eerste slag door het haar schiet Pleun in een onstopbare lachbui terwijl Jan haar aanstaart met een blik van 'en dat wilde ik dus niet'. (Pleun krijgt al typend wederom de slappe lach) de lokken vliegen op de grond en zelfs de mannen op de andere stoelen beginnen een beetje te grinniken (ach, dan loate we ut maar gebeure).

Pleun besluit naar de grond te staren terwijl Jan zijn lot ondergaat. Als de tondeuse uitgaat kijkt hij in de spiegel en dan naar Pleun 'dit is wel even anders'. (Zelf de baard is gans getrimt en oetgeliend) De kapper is echter nog niet klaar. Hij pakt een tube gel en een kam en maakt de look af. Tevreden kijkt hij naar Jan in de spiegel (net zonne Latijns Amerikaanse voetballer). Jan daarin tegen heeft ondertussen een rode kop van de schrik en rekent braaf af. Eenmaal buiten bekijken we het resultaat en mag Pleun foto's maken onder het mom dat hij zo zelf ook de achter- en zijkant kan zien.

Pleun associeert het met een voetballook terwijl Jan er meer een Duits tintje in ziet. Pleun stelt voor om eens met zijn moeder te videobellen, misschien geeft die weer een ander perspectief. Marie schiet in de lach als ze hem ziet. Ze vind het ook wat Duitsig  en al bellend besluiten ze dat Jan in ieder geval de gel eruit moet wassen, dat maakt de look al een stuk beter. Jan besluit over te gaan op een belronde dus ook de familie Nelissen mag eraan geloven (Kreeg wal complimenten det zelf Hitler de trots op zou zien). Gelukkig kan iedereen er wel om lachen en het is in ieder geval wel een verzorgde look, dus als Juan reageert en we aan de slag kunnen is Jan er in ieder geval helemaal klaar voor.

   

Juan heeft nog niets laten weten dus we besluiten een nieuw plan te verzinnen voor het geval dat we morgen niet gaan werken. Als we de volgende dag niets van hem horen gaan we de grens over naar Bariloche. Daar kunnen we een weekje zitten, wandelen en bekijken hoe we de route gaan vervolgen. Op die manier heeft Juan nog een weekje extra om te reageren en wij een week om alles op een rijtje te zetten. Als we de volgende ochtend wakker worden hebben we geen nieuwe berichten. We sturen hem een laatste bericht dat we naar Argentinië gaan om ons visum voor Chili overnieuw in te laten gaan. We keken er naar uit om voor hem te werken dus we hopen nog iets van hem te horen.